De dagen na de bewuste uitzending van BNN (zie vorige blog) verwerkten mijn hersenen langzaam het fenomeen 'een jaar lang niet winkelen'. Maar dat was nog lang niet genoeg om mij tot zoiets verbijsterdends dwaas aan te zetten. Totdat. Totdat er een grote enveloppe van de Duo op de deurmat viel. Die mij vertelde dat ik vanaf 1 januari moet beginnen met het terugbetalen van mijn studieschuld. Van het maandbedrag dat genoemd werd kreeg ik een stomp in mijn maag. Ik moest ietsgaan doen. Ik ben nu een volwassen vrouw, de tijd om te struisvogelen is geweest. Het maandbedrag dat ik moet aflossen is namelijk hoger dan het bedrag dat ik maandelijks aan kleding uitgeef! Dus zelfs als ik de hele maand geen kleding koop, dan moet ik nog bijleggen om de Duo tevreden te houden. Maar omgekeerd is het ook zo dat als ik wel blijf shoppen én daarnaast de studieschuld moet betalen, ik in serieuze problemen kom.
Dus zo groeide heel langzaam in mij het besef dat een tijdje geen kleren kopen, voor mij ook geen kwaad zou kunnen. Natuurlijk sputterden alle modecellen in mijn lijf tegen, maar mijn verstand won het uiteindelijk toch. Vraag me alleen niet hoe.
Toen was het tijd om deze grote stap in mijn leven wereldkundig te gaan maken. Hoe meer mensen het weten, hoe meer mensen mij in de gaten kunnen houden. Mij kunnen behoeden voor terugval. Vriendlief gelooft niet dat ik het vol ga houden. Anderen ook niet. Eigenlijk zijn er maar heel weinig mensen tegen wie ik het vertelde die denken dat ik het vol ga houden. Best verontrustend eigenlijk. Maar het maakt mij des te vastberaden. Ik zal de hele focking wereld eens laten zien dat ik dit heus wel kan. Oh zo.
