30 juli
Pimp je papa
Hij had het volbracht, een half jaar lang niet shoppen. Ik was trots op mijn vader, maar ook jaloers. Ik moet immers nóg een half jaar. Op 1 januari spraken we af dat als mijn vader zijn zes maanden kledingdieet had overleefd, ik hem als traktatie mee zou nemen voor een dagje shoppen.
Vorig weekend was het zover. Gek, bedacht ik me onderweg in de auto, dat ik in al die 29 jaar nog nooit met mijn vader op pad ben geweest om kleren te kopen. Wel met moeders uiteraard, maar waarom eigenlijk niet met papa? Van hem heb ik immers mijn immense voorliefde voor kleding geërfd, en niet van moederlief. Daar was ik nu wel blij om, want als het mijn moeder was geweest, die haar zes maanden kledingdieet had overleefd, had ik vandaag als traktatie allemaal vrouwenkledingwinkels in gemoeten. Dat zou een uiterst pijnlijke aangelegenheid zijn geworden. Shoppen met mijn vader was in dat opzicht een heel stuk veiliger.
Mijn vader had voor die dag één missie: ‘een leuke gekleurde broek’. Hoor je het je vader van 57 al zeggen? ‘Alles best, als het maar geen rode broek wordt’, was mijn eerste reactie. ‘Hoezo niet?’ vroeg hij oprecht verbaasd. ‘Pap, een rode broek kan écht niet, dat is zo vreselijk….ballerig. ‘Ook geen bordeaux rode’, vroeg hij nog. ‘Nee, juist geen bordeauxrode.’ Zucht, dit kon nog wel eens een zware dag worden.
Gelukkig was hij de rode broek snel vergeten toe we de WE in stapten. Want daar hing hij, mijn vaders droombroek. In één rechte lijn liep hij erop af. Een smurfblauwe broek. Hoera! Ze hadden de knalkleurige broek zelfs in twee verschillende modellen dus hij had nog keus ook. Ik zag meteen ook de leuke rood-blauw geblokte blouse hangen die er perfect op zou staan en greep het uit het rek. Nu kwam ik op dreef. ‘Een wit T-shirt is er ook leuk op pap, waarom pas je die ook niet even.’ Maar papa antwoordde al een wit T-shirt te hebben. Dus? Sinds wanneer is ‘iets al hebben’ een reden om iets niet te kopen?
Maar goed, een linnen broek, die had mijn vader nog niet en dat leek me nou zo leuk voor hem. ‘Lekker voor de vakantie’, zei ik, en zocht de juiste maat van een leuke groenige linnen broek. ‘Ook leuk met een gebroken wit T-shirt’, zei ik en duwde hem het pashokje in.
Een paar seconden later schoof het rode gordijn van het pashokje open en daar stond mijn vader in de linnen broek. De linnen broek die als een strakke spijkerbroek om zijn bovenbenen en billen sloot. ‘Hij zit prima he’, merkte m’n vader op en draaide een rondje voor de spiegel. ‘Pap, neeeee, dat ding zit veel, maar dan ook véél te strak. Het is geen spijkerbroek hoor, maar een linnen broek.’
Papa leek het probleem niet te zien. ‘Een linnen broek moet wijd zitten, dat hoort nu eenmaal zo’, probeerde ik uit te leggen. ‘Ik kijk wel even of ze een grotere maat hebben.’ Die hadden ze niet en dus was de linnen broek exit. Gelukkig.
Toen m’n vader even later in zijn knalblauwe broek met bijpassende blouse het hokje uitkwam verscheen er een grote glimlach op m’n gezicht. ‘Hartstikke leuk pap’. ‘Ben ik hier niet te oud voor’, vroeg hij nog, maar dat bezwaar wuifde ik achteloos weg. ‘Hoezo ben je te oud om je leuk te kleden?’
Papa kocht nog een bijpassen de polo en voor we er erg in hadden was het al sluitingstijd. Thuis zat moederlief gespannen te wachten op de buit. Toen papa zich boven had omgekleed en in zijn hippe nieuwe outfit de woonkamer inkwam, viel mijn moeders mond open van….tja van wat eigenlijk. ‘Zo, dat is wel heel erg…eh…knal’, bracht ze voorzichtig uit. En toen wist ik dat mijn ‘pimp-je-papa-project’ meer dan geslaagd was.
Dat ene jasje....
Een kleuren-ekster, zo zou ik mezelf het beste kunnen omschrijven. Van glimmertjes of bling-bling gaat mijn hartje geen slag sneller kloppen, maar van kleuren daarentegen....
Hoe vrolijker, uitbundiger en gekleurder een kledingstuk is, hoe groter de drang het ding aan te schaffen. Mijn kledingkast is dan ook een kleurenpalet waar menig schilder jaloers op zou zijn. Jurkjes in alle mogelijke kleuren, paarse panty's, groene vestjes, gele truien, roze hemdjes. Nóg leuker is het als de hele regenboog aan felle kleuren aanwezig is op één kledingstuk. Felle schoenen eronder, knalrode lippenstip en hysterische oorbellen erbij en ik ben in mijn element.
Ook mijn sneakers mogen er wezen. Blauw, groen, rood en geel allemaal vertegenwoordigd in één schoen. 'Pipo-schoenen' zoals de vriend ze minachtend noemt. Ik haal er mijn schouders voor op. Met piposchoenen ziet de wereld er een heel stuk leuker uit, oh zo!
Deze hele lange inleiding leidt uiteindelijk naar de grootste verleiding sinds mijn kledingdieet. Nooit eerder in het afgelopen half jaar is mijn modehart zoveel sneller gaan kloppen dan toen ik dit jasje zag. Slechts een foto notabene en ik was helemaal om. Alle hersencellen die mij tot nu toe weerhouden hadden van de aankoop van het een of ander sloegen op tilt. Dit was, pardon is, MIJN jasje. Hélémaal mijn ding, zoals Paulien Cornelisse zou zeggen.
Nog bruter werd het toen ik las dat het jasje slechts 55 euro kost. Dat past helemaal in mijn budget! Ohhhhh maar ik mag niet. Een paar keer die dag kijk ik op de facebookpagina van de betreffende modemevrouw en probeer mijn hebberige hartje te bedaren. Nog gemener werd het toen ze even later een foto poste van zichzelf in dat jasje; ze had 'm gekocht. Zij wel.
Het jasje is gemaakt door Chicas Mode. Ik ken de lieve dames achter Chicas Mode niet, maar ik ben nu al helemaal fan van ze. Wat een geweldig jasje hebben zij gemaakt!
Nu kan ik die onbekende dames natuurlijk virtueel heel lief in de ogen kijken en smeken, op m'n blote knieën smeken of ze alsjeblieft zo'n jasje aan mij zouden willen doneren. Omdat zij als mode chicas helemaal begrijpen hoe moeilijk het moet zijn om een jaar lang geen kleding te kopen. Omdat ze me daarin willen steunen, stimuleren, omdat.....nou gewoon omdat ik dan zó'n blij mens zou zijn.
Maar goed, nogmaals, ik ken de lieve dames in kwestie niet, dus die vlieger gaat niet op. Er rest mij nog één hoop, en dat is mijn vader. Die lieve man die een half jaar lang met mij mee-dieete en die op 1 juli zijn einddatum bereikte. De reden waarom ik morgen met hem als beloning ga shoppen. Voor hem. Maar als we toevallig in Groningen ergens dát jasje tegenkomen.....kijk ik hem met mijn blauwe oogjes aan, knipper een paar keer, en dan zul je zien dat mijn lieve papa dat jasje voor mij gaat kopen. Gewoon omdat ie zoveel van me houdt. Toch pap?
Van de regen in de drup
Doorgaans ben ik een heel tevreden mens. Vrolijk ook. Op wat perikelen rond de maandelijkse cyclus na altijd even opgewekt en goedgehumeurd. Ik stap nooit met het verkeerde been uit bed, heb geen last van ochtendhumeur en ga fluitend door het leven. Kortom, het zonnetje in huis.
Maar vandaag dus niet. Dit keer was het geen vrolijke zonnestraal, die door de gordijnen glipte en me wakker maakte, maar niets minder dan een helse bliksemflits. De toon was gezet. Onder de douche, waar ik altijd bedenk wat ik die dag aan ga doen, kwam ik niet verder dan het wassen van mijn haren. Een outfit bedenken leek teveel gevraagd.
Op zolder moest zowaar de lamp weer aan, zo donker was het door de dreigende regenwolken buiten. Het hallogeenlicht bescheen mijn kledingkast en alles leek flets. Omdat ik het vertik om voor de zoveelste keer een zomerjurkje aan te trekken met een LEGGING eronder, omdat het verdikke maar geen zomer wil worden in dit kutland, greep ik een spijkerbroek van de stapel.
Nee, de vrolijk gekleurde zomershirtjes kon ik links laten liggen, het moest maar weer iets met lange mouwen worden. Het geheel in de spiegel beziend concludeerde ik dat er eigenlijk maar zwarte laarzen onder moesten. Maar hé, luister, ik heb ook zo mijn principes. Het mag dan verdorie wel stortregenen, donderen en bliksemen buiten, volgens de kalender is het wel gewoon half juli en dus focking zomer! Pumps dan maar.
In de stromende regen stap ik op de fiets. Mijn regenuitrusting bestaat uit een paraplu. Ondanks dat ik 50 broeken, 70 jurkjes en ontelbare shirtjes heb, kon ik het nooit over mijn hart verkrijgen geld te spenderen aan zoiets afzichtelijks als regenkleding. Onderweg naar het station krijg ik een extra 'douche' van een voorbij razende vrachtwagen die zo nodig door die ene grote plas naast me moet rijden. Door de rukwind onder mijn paraplu word ik half gelanceerd, glijdt mijn pump van de trapper en belandt midden in een plas water. Alsof het nog niet erg genoeg is, ren ik even later als een verzopen kat met soppende schoenen het perron op, waar uiteraard net de trein voor mijn neus wegrijdt.
Gelukkig zijn er op zo'n dag nog wel galante mannen/collega's in de wereld, die keurig de deur voor je open houden als ze je in de regen zien komen aanlopen. In alle haast om niet te nat te worden en de betreffende collega niet te lang te laten wachten, ren ik naar de deur, waar diezelfde soppende schoenen een valpartij veroorzaken op de gladde vloer van de hal. Pontificaal lig ik daar als een verzopen kat, languit met m'n neus op de grond voor de voeten van mijn verbaasde collega.
Morgen trek ik gewoon m'n rubberlaarzen aan.
Maar vandaag dus niet. Dit keer was het geen vrolijke zonnestraal, die door de gordijnen glipte en me wakker maakte, maar niets minder dan een helse bliksemflits. De toon was gezet. Onder de douche, waar ik altijd bedenk wat ik die dag aan ga doen, kwam ik niet verder dan het wassen van mijn haren. Een outfit bedenken leek teveel gevraagd.
Op zolder moest zowaar de lamp weer aan, zo donker was het door de dreigende regenwolken buiten. Het hallogeenlicht bescheen mijn kledingkast en alles leek flets. Omdat ik het vertik om voor de zoveelste keer een zomerjurkje aan te trekken met een LEGGING eronder, omdat het verdikke maar geen zomer wil worden in dit kutland, greep ik een spijkerbroek van de stapel.
Nee, de vrolijk gekleurde zomershirtjes kon ik links laten liggen, het moest maar weer iets met lange mouwen worden. Het geheel in de spiegel beziend concludeerde ik dat er eigenlijk maar zwarte laarzen onder moesten. Maar hé, luister, ik heb ook zo mijn principes. Het mag dan verdorie wel stortregenen, donderen en bliksemen buiten, volgens de kalender is het wel gewoon half juli en dus focking zomer! Pumps dan maar.
In de stromende regen stap ik op de fiets. Mijn regenuitrusting bestaat uit een paraplu. Ondanks dat ik 50 broeken, 70 jurkjes en ontelbare shirtjes heb, kon ik het nooit over mijn hart verkrijgen geld te spenderen aan zoiets afzichtelijks als regenkleding. Onderweg naar het station krijg ik een extra 'douche' van een voorbij razende vrachtwagen die zo nodig door die ene grote plas naast me moet rijden. Door de rukwind onder mijn paraplu word ik half gelanceerd, glijdt mijn pump van de trapper en belandt midden in een plas water. Alsof het nog niet erg genoeg is, ren ik even later als een verzopen kat met soppende schoenen het perron op, waar uiteraard net de trein voor mijn neus wegrijdt.
Gelukkig zijn er op zo'n dag nog wel galante mannen/collega's in de wereld, die keurig de deur voor je open houden als ze je in de regen zien komen aanlopen. In alle haast om niet te nat te worden en de betreffende collega niet te lang te laten wachten, ren ik naar de deur, waar diezelfde soppende schoenen een valpartij veroorzaken op de gladde vloer van de hal. Pontificaal lig ik daar als een verzopen kat, languit met m'n neus op de grond voor de voeten van mijn verbaasde collega.
Morgen trek ik gewoon m'n rubberlaarzen aan.
'Ik ga niets meer verstoppen'
(jasje met elleboogstukken én de nieuwe schoenen)
Dit is een ode aan mijn vader. Mijn lieve vader die net als ik iets te graag nieuwe kleren koopt. Mijn vader die net als ik de nieuwe kledingstukken vervolgens verstopte voor zijn eigen partner (mijn mama)! Die vader besloot net als ik op kledingdieet te gaan. Een half jaar lang. Want hé, een jaar lang geen kleding kopen ging dus net even iets te ver. Maar die lieve vader dus, heeft het gehaald, hij heeft afgelopen weekend zijn kledingdieet volbracht!
Wat heb je het afgelopen half jaar het meeste gemist?
'Hahaha, tja. Gemist? Heel weinig eigenlijk. Dat was best maf. Ik voelde me zo compleet. Ik zag wel mooie dingen hoor maar dan dacht ik: 'ach, meer van hetzelfde', terwijl ik het vroeger wel zou hebben gekocht omdat ik het dan als een mooie aanvulling zag.'
Wat heb je geleerd het afgelopen half jaar?'
'Dat ik me best kan beheersen, dat als ik iets moois zie, ik er best af kan blijven en mijn betaalpas op slot hou.'
Vermijd je net als ik alle kledingwinkels?
'Nee, ik ben wel in winkels geweest, samen met je moeder, en dan liep ik gerust naar de mannenafdeling. Gewoon uit nieuwsgierigheid, om even te kijken wat de trend is en wat er te koop was.'
Was je verslaafd?
'Nee, dat denk ik niet. Als ik iets heel erg moois zag en het vervolgens ook nog als gegoten zat dacht ik wel: dit moét ik hebben. Zoals dat jasje met die elleboogstukken, dat vind ik dan heel gaaf. Ookal was het een duur ding, ik was helemaal verkocht.'
Ik heb gehoord dat je wel hebt gezondigd...
'Je bedoelt die nieuwe schoenen die ik heb gekocht? Schoenen zijn geen kleren toch? Dat valt onder accessoires. Bovendien was er een pan olijfolie over mijn mooie van Bommels gegaan en dat vond ik zo sunt. Ik wilde wel graag een paar nieuwe Van Bommels hebben. Dat vond ik geen overtreding, nee.
Mmm, vooruit. Maar vertel eens, ga je in de toekomst weer dingen verstoppen voor je vrouw?
'Nee. Ik ga vanaf nu gewoon zeggen dat ik iets heb gehaald. Die ongein ga ik niet meer doen. Zij moet ook eens vaker wat kopen, die euro's mag ze best laten rollen, ze is veel te ingehouden op dat gebied.'
En wat ga jij als eerste kopen?
'Een leuke gekleurde lange broek voor de zomer. Zo'n hippe.
Kijk, zo ken ik mijn vader weer.
Abonneren op:
Posts (Atom)