Het einde is in zicht. Over minder dan een maand is de missie volbracht. Dan heb ik een héél jaar lang geen kleding gekocht. Helemaal niets. Zelfs geen sokken, panty’s of ondergoed. Een reflectie over wat dit jaar zelfonthouding me gebracht heeft, zal zeker nog volgen, maar nu ben ik vooral bezig met 2 januari. Als ik ineens weer mag. Als ik weer zonder schuldgevoel een winkel binnen kan stappen en kan gaan graaien tussen de rekken.
De onrust begon een week of wat geleden toen ik in de auto zat met twee vrouwelijke collega’s. Ze begonnen honderduit te praten over Primark, de Engelse modeketen waar je voor de helft van een H&M-prijsje kleding kan kopen. Nog slechtere kwaliteit, nog slechtere pasvorm, maar wel ontzettend veel keus en mega-goedkoop.
De Primark bestaat nog niet zo heel lang in Nederland en ik heb er altijd al een keertje heen gewild. En toen ik besefte dat het niet lang meer zou duren voor ik gewoon die Primark binnen kan stappen, raakte ik lichtelijk in paniek. Want ik weet zeker, dat ik er zoveel leuke goedkope hebbedingetjes zie, dat mijn innerlijke rust, mijn tot bedaren gekomen koopdwang, dan weer in alle hevigheid zal losbarsten. En dat ik in no time dus weer helemaal terug ben bij af.
Vorig weekend hielp ik vriendin F. verhuizen toen ze ineens over de IJ-hallen begon. Nog zoiets. Behalve de Primark, stond ook een bezoek aan de IJ-hallen in Amsterdam altijd nog op mijn verlanglijstje. Eens per maand verkoopt heel hip Amsterdam er zijn ‘afdankertjes’ voor een rommelmarktprijsje. Het Walhalla voor iemand als ik. Ook daar móét ik heen, zo snel mogelijk na 1 januari.
En dan zijn er nog de kledingstukken, die ik dit jaar heb gemist. Zoals de bruin/zwarte legging met motief, waar ik eerder over schreef. Ook ben ik heel hard aan een nieuwe zwarte panty toe. Een bordeaux rood vest dat goed past bij m’n Marokkaanse laarzen is ook echt onontbeerlijk voor komende winter. En zo groeide in mijn hoofd alweer een heel verlanglijstje.
Laatst ben ik alvast de Bershka in gelopen om te gluren. En ja hoor, er hing een geweldig Japans-achtig jurkje van zijde(nep uiteraard) met daarop een print van exotische vogels. Leuk groen riempje erbij….en dat voor slechts 35,-. Ook die kwam op de denkbeeldige verlanglijst.
En ja, al een paar maanden weet ik, dat mijn werkgever op 1 januari ophoudt te bestaan. Maar hé, no worries. Tegen die tijd zou ik allang weer een andere leuke baan hebben gescoord, die bovendien nog beter zou betalen ook. Misschien zelfs wel een baan die wat representatieve kleding vereist, waardoor ik eerst allerlei leuke broekpakken etc zou moeten kopen.
Maar ik had mij een beetje verkeken op de crisis. Want in mijn branche is eigenlijk helemaal geen werk te vinden, sterker nog, al mijn collega-journalisten werden ook ontslagen.
En terwijl de Primark, de IJ-hallen, de legging, het vest en het Japanse jurkje dichterbij zijn dan ooit, laat mijn rekenmachine het onthutsende cijfer 70 zien. Precies 70 euro hou ik per maand van mijn uitkering over als ik mijn vaste lasten en boodschappen heb betaald. Van die 70 euro moet ik de hele maand borrelen, lunchen met vriendinnen, kadootjes kopen, fiets laten repareren, ov-kaart opladen, concertkaartjes betalen en ga zo maar door. Zeventig euro per maand is omgerekend …..om precies te zijn 2,33 euro per dag……
Dag Primark, dag IJhallen en dag verlanglijstje.
Wie een jaar geen kleding kan kopen, kan dat ook twee jaar. Toch?? Help!!!!!
