Er was eens een biermerk met een hele slimme marketingafdeling. Die dachten: 'als we bier en vrouwen combineren dan hangen de mannen vanzelf aan onze lippen'. Nou ja, aan die van onze bierflesjes dan.
Maar hoe betrek je in hemelsnaam vrouwen bij jouw bittere, dikmakende drankje waarvan je om de haverklap naar de wc moet? Heel simpel, met kleding. Gratis kleding. Mochten de hoge directeuren bij Bavaria aanvankelijk al twijfels hebben gehad over dit ideetje van die ene marketingmeneer (realistisch gezien trouwens eerder marketingMEVROUW) dan is de scepsis na 2010 ongetwijfeld helemaal verdwenen. Wat een stunt, wat een aandacht, wat een omzet.
'Dat moeten we over twee jaar weer doen', was het eerste wat de Bavariabazen gedacht moeten hebben toen het WK voorbij was.
Maar zoals dat vaak gaat, moet de tweede versie nog beter, nog meer en nog mooier. En daar ging het mis. Dit keer was het niet een of andere anonieme naaimiep die boven in haar ateliertje een simpel oranje jurkje ontwierp, maar werden twee heuse bekende en gerespecteerde mode-ontwerpers gevraagd. De gezusters Spijkers.
Leuk voor de marketing, maar helaas is het resultaat er niet naar. Was de oplossing voor het 'one size fits all' principe de vorige keer nog een leuk rood-wit-blauw koord dat je zo strak kon aantrekken dat het in werkelijk elk vrouwlichaam een taille creëerde, dit jaar is de aansnoermogelijkheid achterwege gebleven. Niks niet aansnoeren, niks geen taille. In plaats daarvan komen de dames Spijkers met een hobbezak in oncharmant design. Een hele korte dat wel, in een poging het ding sexy te maken, maar het ontwerp en de kleuren maken het eerder tot een onflatteus, te wijd T-shirt van je vader. Niets sexy's aan.
Maar nu mijn dilemma. In een wervende uitnodiging aan al mijn voetbal vriendjes en vriendinnetjes heb ik geschreven dat ik de heugelijke avond bier zal serveren in een bijpassend Bavariajurkje. Dat was uiteraard voor ik het ontwerp had gezien. Maar goed, het staat er zwart op wit, dus ik zal in die jurk moeten. Maar nu de grote vraag of ik daarmee eigenlijk niet zondig. Koop ik bier (als dank voor vriendlief dat hij sandalen voor me kocht) en krijg ik daar een jurkje bij, of koop ik eigenlijk een (lelijk) jurkje en krijg ik daar bier bij? In dat laatste geval moet ik het natuurlijk boycotten. Maar ik mag uiteraard wel flaneren in een gratis gekregen jurkje van vorig jaar. Dus wie er nog een op zolder heeft liggen.....red mij uit een lastig parket én uit een lelijk jurkje.
Tevreden?
Duizelig van geluk kijk ik naar mijn loonstrookje. Het fijnste loonstrookje van het jaar want het vakantiegeld is gestort. En omdat ik heel goed ben in vakantievieren krijg ik dus ook heel veel geld. Dat wordt doorgaans niet alleen besteed aan leuke reisjes, maar met name ook aan kleding.
Wat dat betreft is het vakantiegeld perfect getimed. Eind mei, als de zomer voor de deur staat en je handen jeuken om al die mooie zomerjurkjes, sandalen, sleehakken, korte broekjes en bikini's uit de winkel te grissen. Het vakantiegeld verzachtte altijd dat vervelende stemmetje in je hoofd dat je eigenlijks niks moest kopen. Met de extra bulk geld op zak was er immers geen reden meer om NIET te kopen.
Maar nu. Wat nu? Het vakantiegeld staat al 24 uur op mijn rekening en het enige wat ik ervan gekocht heb is een prikvork voor de bbq. Ter waarde van 3 euro.
En terwijl ik honderdduizend kledingstukken kan bedenken die ik nu graag zou willen kopen trek ik maar weer iets ouds uit de kast. Sleehakken van vorige zomer eronder en tot mijn genoegen moet ik constateren dat ik er, vergeleken met de andere mensen op straat die proberen zomers te doen, nog verrekte hip uitzie.
Toch is nog steeds het probleem van het vakantiegeld niet opgelost. Ja, ik ga dit weekend in Duitsland extra veel biertjes drinken en achteloos met mijn bankpas zwaaien naar alle obers en barmannen, maar dan nog zal het geld na de Pinksteren niet op zijn. En ja, er staat een leuke lange exotische Aziëreis in de planning voor ergens dit najaar, maar ja, het geld brandt NU in mijn zak.
Toch raar eigenlijk dat ik gewoon geen andere bestemming weet voor mijn geld dan het aan kleding uitgeven. En dat ik dus nu niets kan bedenken wat ik graag zou willen kopen. Eigenlijk betekent dat dus gewoon dat ik een heel tevreden mens ben. En dat is ook wel eens goed om je te realiseren.
ps. Uiteraard zet ik het geld 'on hold' tot volgend jaar mei zodat ik dubbel zo hard kan vakantiegeld-shoppen.
Wat dat betreft is het vakantiegeld perfect getimed. Eind mei, als de zomer voor de deur staat en je handen jeuken om al die mooie zomerjurkjes, sandalen, sleehakken, korte broekjes en bikini's uit de winkel te grissen. Het vakantiegeld verzachtte altijd dat vervelende stemmetje in je hoofd dat je eigenlijks niks moest kopen. Met de extra bulk geld op zak was er immers geen reden meer om NIET te kopen.
Maar nu. Wat nu? Het vakantiegeld staat al 24 uur op mijn rekening en het enige wat ik ervan gekocht heb is een prikvork voor de bbq. Ter waarde van 3 euro.
En terwijl ik honderdduizend kledingstukken kan bedenken die ik nu graag zou willen kopen trek ik maar weer iets ouds uit de kast. Sleehakken van vorige zomer eronder en tot mijn genoegen moet ik constateren dat ik er, vergeleken met de andere mensen op straat die proberen zomers te doen, nog verrekte hip uitzie.
Toch is nog steeds het probleem van het vakantiegeld niet opgelost. Ja, ik ga dit weekend in Duitsland extra veel biertjes drinken en achteloos met mijn bankpas zwaaien naar alle obers en barmannen, maar dan nog zal het geld na de Pinksteren niet op zijn. En ja, er staat een leuke lange exotische Aziëreis in de planning voor ergens dit najaar, maar ja, het geld brandt NU in mijn zak.
Toch raar eigenlijk dat ik gewoon geen andere bestemming weet voor mijn geld dan het aan kleding uitgeven. En dat ik dus nu niets kan bedenken wat ik graag zou willen kopen. Eigenlijk betekent dat dus gewoon dat ik een heel tevreden mens ben. En dat is ook wel eens goed om je te realiseren.
ps. Uiteraard zet ik het geld 'on hold' tot volgend jaar mei zodat ik dubbel zo hard kan vakantiegeld-shoppen.
Nieuwe sandalen!
Zucht, steun, kreun. Op mijn hoge hakken zwoeg ik door Den Haag. Tijdens het uitzoeken van mijn outfit vanmorgen was er nog geen sprake van een pittige wandeling later op de dag. Ik zou alleen vriendlief oppikken van station Den Haag laan van NOI. Daar aangekomen verklapt hij me te willen verrassen op een avondje Pasar Malam, een jaarlijks uitje voor een Indofreak als ik. Nice suprise.....maar wel een goede twintig minuten wandelen vanaf de huidige locatie.
Hoewel de gelegenheid heugelijk dus is, denken mijn voeten daar anders over. Mijn 'zitschoenen' knellen, schuren en behalve op mijn hakken vormen zich inmiddels ook op mijn kleine teen en onder de voetzool van mijn rechtervoet blaren. En we zijn er nog niet....
Onderweg probeer ik me keihard te verheugen op al die lekkere Indische hapjes en drankjes die ik straks ga nuttigen, om zo vooral niet aan de pijn te hoeven denken. Tevergeefs. Onderweg zijn blaarpleisters aangeschaft, maar zelfs die helpen niet. ''Dit is echt geen doen meer'', klaag ik tegen de vriend, die geduldig staat te wachten terwijl ik voor de zoveelste keer de blaarpleister probeer vast te plakken. ''En dan moet je nog de hele avond'', helpt hij me herinneren. Ik zucht nog maar een keer. '''Het liefst zou ik op de Pasar gewoon een paar sandalen kopen, maar ja, dat mag niet.'' En dan komt het. ''Dan koop ik ze wel voor je'', biedt hij aan, murw geluld door mijn aanhoudende gezeur. Say what?? Maar inderdaad, ik heb het goed verstaan. Meteen ben ik alle ellende vergeten en met een grote grijns strompel ik aan de arm van vriendlief de tenten op het Malieveld binnen.
Meteen door naar het Indonesië-paviljoen, waar ik de meeste kans heb een leuk paar slippers op de kop te tikken. Hoe ondraaglijk de pijn ook is, dit moment moet ik tot het maximale benutten, dat is duidelijk. Als hij zo gek is om sandalen voor me te kopen dan zal ik er ook voor zorgen dat ik de allermooiste weet te ritselen! Maar dat plezier is maar van korte duur. 'Je begrijpt natuurlijk wel dat ik de allerlelijkste slippers voor je ga kopen die er zijn'', lacht meneer gemeentjes. Ik lach poeslief terug.
Na drie rondjes door het paviljoen is de buit magertjes. Of plastic teenslippers (die heb ik thuis al in alle kleuren) of slippers van batikstof. Wel aardig, maar niet om buiten op te lopen. ''Kom schat, laten we nog even op de Grand Bazar kijken.'' Gewillig laat hij zich meevoeren. Maar ook nu is het lot me ongunstig gezind. Na twee rondjes Grand Bazar kan ik écht nauwelijks meer lopen en net als ik wil opperen om dan maar terug te gaan om die batik slippers te kopen, valt mijn oog op een onbeduidend mandje met restant sandalen, weggemoffeld in een hoekje. Voor de helft van de prijs. Maar wel van leer en met een leuk motiefje. Zo blij als een kind schop ik de ellendige pumps uit en schuif de platte sandalen aan mijn zere voetjes. ''En ja, ze zijn drie keer zo duur als de batik slippers, maar ja, deze zijn zoveel mooier schat, vind je ook niet?'' Vriendlief zegt niks en pakt zijn portemonnee. Blij als een kind huppel ik verder. Ik heb nieuwe sandalen, ik heb nieuwe sandalen, ik heb nieuwe sandalen.
Natuurlijk was het een uiterst gul gebaar van vriendlief. Maar wat hij zich niet realiseert is dat ik voortaan altijd en overal waar we samen naartoe ga, hoge hakken ga dragen. En dan klagen. En zeuren. En piepen. Ben benieuwd hoeveel paar nieuwe sandalen me dat gaat opleveren dit jaar...
Shopping Queens
Vervuld van intense afgunst kijk in naar de tv. Shopping Queens is op de buis, een hersenloos programma waarin vijf meiden om beurten in elkaars kledingkast neuzen en de garderobe beoordelen, maar, veel belangrijker nog, elk de opdracht krijgen een zo leuk mogelijk outfit bij elkaar te shoppen. Ze krijgen twee uur de tijd, of misschien drie, om 400 euro stuk te slaan. Vervolgens mogen ze hun outfit komen showen op de catwalk waar ze dan weer worden afgezeken door de andere meiden die punten geven voor de kleding. Uiteindelijk gaat de dame die het hoogst aantal punten voor haar outfit kreeg, naar huis met duizend euro aan shoptegoed. Duizend euro! Voor kleding....zucht.
Elke uitzending weer zit ik als een kwijlend hondje op de bank te kijken hoe de meiden van de ene naar de andere winkel rennen, de mooiste kledingstukken passen en vervolgens op jacht gaan naar bijpassende schoenen en accessoires. Zij voeren in perfectie datgene uit wat ik niet mag: shoppen. Ondertussen fantaseer ik vast wat ik allemaal voor die 400 euro kan kopen. Misschien moet ik de stad vast ingaan om een beetje voorbereidende werkzaamheden te doen. Weer een beetje met m'n neus tussen de rekken snuiven om het gevoel weer te krijgen. Want mensen mensen, ik ben gewoon vergeten hoe het voelt om te shoppen. Het euforische gevoel van een mooie vondst, de gelukzalige rilling die je bekruipt als je met dat geweldige jurkje de paskamer uit komt....ik kan het me slechts nog vagelijk herinneren.
Het lijkt me zo mooi, om als beloning voor een jaar niet shoppen, op 1 januari 2013 in het programma te zitten, 400 euro's te krijgen en los te gaan. Te laten zien hoe een ontzettende Shopping Queen ik ben. Dus lieve programmadirecteuren en andere bobo's van RTL, doe iets goeds voor deze wereld, en reserveer vast een stoeltje voor mij in de eerste uitzending van het nieuwe jaar. Omdat ik het strakkies, over precies 7,5 maanden, zo ontzettend verdiend heb! Uiteraard kom ik dan als winnares uit de bus en krijg ik naast de 400 euro aan kleding die ik dan al binnen heb, nog eens duizend euro. En daar kan ik dan zoveel kleren van kopen dat ik weer een jaar op rantsoen kan. Hypothetisch dan hè...
Elke uitzending weer zit ik als een kwijlend hondje op de bank te kijken hoe de meiden van de ene naar de andere winkel rennen, de mooiste kledingstukken passen en vervolgens op jacht gaan naar bijpassende schoenen en accessoires. Zij voeren in perfectie datgene uit wat ik niet mag: shoppen. Ondertussen fantaseer ik vast wat ik allemaal voor die 400 euro kan kopen. Misschien moet ik de stad vast ingaan om een beetje voorbereidende werkzaamheden te doen. Weer een beetje met m'n neus tussen de rekken snuiven om het gevoel weer te krijgen. Want mensen mensen, ik ben gewoon vergeten hoe het voelt om te shoppen. Het euforische gevoel van een mooie vondst, de gelukzalige rilling die je bekruipt als je met dat geweldige jurkje de paskamer uit komt....ik kan het me slechts nog vagelijk herinneren.
Het lijkt me zo mooi, om als beloning voor een jaar niet shoppen, op 1 januari 2013 in het programma te zitten, 400 euro's te krijgen en los te gaan. Te laten zien hoe een ontzettende Shopping Queen ik ben. Dus lieve programmadirecteuren en andere bobo's van RTL, doe iets goeds voor deze wereld, en reserveer vast een stoeltje voor mij in de eerste uitzending van het nieuwe jaar. Omdat ik het strakkies, over precies 7,5 maanden, zo ontzettend verdiend heb! Uiteraard kom ik dan als winnares uit de bus en krijg ik naast de 400 euro aan kleding die ik dan al binnen heb, nog eens duizend euro. En daar kan ik dan zoveel kleren van kopen dat ik weer een jaar op rantsoen kan. Hypothetisch dan hè...
De appel valt niet ver van de boom, deel II
Eerder al schreef ik dat mijn ziekelijke koopverslaving via de genen van mijn vader op mij is overgedragen. Maar eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik niet het enige slachtoffer ben. Er is ten minste nog één familielid die een column verdient, en dat is mijn zusje H. Tien jaar jonger dan ik, maar niet minder bedorven.
Vorig jaar na haar eindexamens trok ze met een vriendin de wijde wereld in. Een half jaar lang lag ze te bakken op een of ander Zuid-Afrikaans strand en deed in haar vrije uurtjes nog wat vrijwilligerswerk. Na zes zware maanden was het tijd om met een backpack vol verhalen huiswaarts te keren, alwaar de familie reikhalzen uitkeek naar de terugkomst van de kleine spruit.
De dagen ervoor werden taarten gebakken, spandoeken gemaakt en een heel reisschema opgesteld om iedereen uit het hele land op te pikken om op tijd op Schiphol te kunnen zijn. Toen kwam dat ene smsje.
De vlucht van Kaapstad naar Johannesburg was goed gegaan, maar de aansluitende vlucht van Johannesburg naar Amsterdam had ze gemist. De eerst volgende vlucht naar Amsterdam was pas over twee dagen dus waren de twee blonde grietjes moederziel alleen in het het grote gevaarlijke Johannesburg. Het geld was uiteraard op en of dus pa en ma even een paar honderd eurootjes wilden lappen voor de boete die mijn zusje moest betalen voor een nieuw ticket.
Twee dagen later stond het ontvangstcomité alsnog vol verwachting bij de aankomsthal op Schiphol. En ja hoor, daar waren ze, twee zongebruinde meiden met een brede grijns op hun gezicht.
Tijdens de koffie op het panoramaterras op Schiphol kwam de grote vraag: 'waardoor hebben jullie nu eigenlijk die vlucht gemist?'
Ze keken elkaar aan, begonnen te kuchen, op hun stoel te draaien, en toen kwam het hoge woord eruit: 'omdat we aan het winkelen waren op het vliegveld.' Say what?? Ja echt, de dames hadden in Kaapstad al hun bagage ingecheckt voor Amsterdam en dachten dus tijdens de drie uur durende pitstop in Johannesburg zeeën van tijd te hebben. En wat is er dan leuker dan rondneuzen in de kledingwinkeltjes op het vliegveld? Op hun dooie akkertje pasten ze nog het een en ander, kochten nog een sjaal voor het koude Holland en sjokten toen, drie kwartier voor vertrek, richting de gate. Die was gesloten. Potdicht. Ze probeerden het nog met hun charmes en toen dat niet hielp met argumenten, dat hun bagage al onderweg was naar Amsterdam bijvoorbeeld. Maar het grondpersoneel bleef onverbiddelijk.
Pa en ma, door de domme actie van dochterlief een paar honderd euro lichter, waren niet zo blij met de bekentenis. Maar ik was reuze trots! Ze mag zich nu pas echt met recht mijn zusje noemen!!
Vorig jaar na haar eindexamens trok ze met een vriendin de wijde wereld in. Een half jaar lang lag ze te bakken op een of ander Zuid-Afrikaans strand en deed in haar vrije uurtjes nog wat vrijwilligerswerk. Na zes zware maanden was het tijd om met een backpack vol verhalen huiswaarts te keren, alwaar de familie reikhalzen uitkeek naar de terugkomst van de kleine spruit.
De dagen ervoor werden taarten gebakken, spandoeken gemaakt en een heel reisschema opgesteld om iedereen uit het hele land op te pikken om op tijd op Schiphol te kunnen zijn. Toen kwam dat ene smsje.
De vlucht van Kaapstad naar Johannesburg was goed gegaan, maar de aansluitende vlucht van Johannesburg naar Amsterdam had ze gemist. De eerst volgende vlucht naar Amsterdam was pas over twee dagen dus waren de twee blonde grietjes moederziel alleen in het het grote gevaarlijke Johannesburg. Het geld was uiteraard op en of dus pa en ma even een paar honderd eurootjes wilden lappen voor de boete die mijn zusje moest betalen voor een nieuw ticket.
Twee dagen later stond het ontvangstcomité alsnog vol verwachting bij de aankomsthal op Schiphol. En ja hoor, daar waren ze, twee zongebruinde meiden met een brede grijns op hun gezicht.
Tijdens de koffie op het panoramaterras op Schiphol kwam de grote vraag: 'waardoor hebben jullie nu eigenlijk die vlucht gemist?'
Ze keken elkaar aan, begonnen te kuchen, op hun stoel te draaien, en toen kwam het hoge woord eruit: 'omdat we aan het winkelen waren op het vliegveld.' Say what?? Ja echt, de dames hadden in Kaapstad al hun bagage ingecheckt voor Amsterdam en dachten dus tijdens de drie uur durende pitstop in Johannesburg zeeën van tijd te hebben. En wat is er dan leuker dan rondneuzen in de kledingwinkeltjes op het vliegveld? Op hun dooie akkertje pasten ze nog het een en ander, kochten nog een sjaal voor het koude Holland en sjokten toen, drie kwartier voor vertrek, richting de gate. Die was gesloten. Potdicht. Ze probeerden het nog met hun charmes en toen dat niet hielp met argumenten, dat hun bagage al onderweg was naar Amsterdam bijvoorbeeld. Maar het grondpersoneel bleef onverbiddelijk.
Pa en ma, door de domme actie van dochterlief een paar honderd euro lichter, waren niet zo blij met de bekentenis. Maar ik was reuze trots! Ze mag zich nu pas echt met recht mijn zusje noemen!!
De grootste beproeving van het jaar...
Koninginnedag is de mooiste dag van het jaar. Echt. Althans voor shopaholics als ik. Kilometers vrijmarkt waar de meest geweldige juweeltjes aan kleding zomaar voor het oprapen liggen. Meestal ietwat verborgen tussen de wat aftanse, afgedragen kleding, maar als je goed zoekt kan je ineens die fabuleuze rok vinden, dat fantastische jasje of die geweldige laarzen exact in jouw maat. En dat voor maar 2,50! De vrijmarkt is voor mij zoiets als het walhalla. In moordend tempo loop ik langs de kraampjes, - hoe later je bent des te groter de kans dat net een ander er met dat leuke jurkje vandoor is gegaan- de ogen gefixeerd op de kledingstukken op de kleedjes of aan de rekken, in mijn tas een zware portemonnee met muntgeld mee zeulend.
Als geoefend vrijmarktshopper weet ik inmiddels precies waar ik op moet letten. Op kleedjes vind je, behalve schoenen, vaak niet veel soeps. Iedereen met een beetje eigenwaarde en respect voor de schoonheid van haar kleren, legt die niet achteloos op een smoezelig kleedje.
Nee, mensen die hun kleding met trotst hebben gedragen hangen het dan ook op rekjes. Nu vind je deze rekjes overal op de vrijmarkt, maar daarom is het ook van belang de juiste vrijmarkt op de juiste locatie te bezoeken.
Zo ging ik vroeger (snif) om half zeven ’s morgens al naar de vrijmarkten in Amsterdam Oud-Zuid. Daar zaten mevrouwtjes die zoveel geld hadden dat ze het zich elk seizoen konden permitteren een compleet nieuwe garderobe aan te schaffen. De oude ‘zooi’ werd op Koninginnedag voor een appel en een ei van de hand gedaan. Echt, wat ik daar allemaal gevonden heb. Vooral veel geweldige jurkjes van dure merken. Maar ook leuke tasjes. En hoedjes, en ga zo maar door.
Kortom, op Koninginnedag ga ik doorgaands helemaal los. Rond twaalf uur kom ik thuis, kreupel onder het gewicht van alle tassen kleding die ik heb gescoord, maar uiterst voldaan.
Dit jaar geheel anders. Er mocht niet geshopt worden. Wat dan te doen?? Eerst maar eens uitslapen, dan waren de meest vruchtbare uurtjes op de vrijmarkt tenminste achter de rug.
Uiteraard moet je er ook Koninginnedag een beetje leuk uit zien, dus stortte ik me maar op het vinden van mijn oranje kleren. Dat duurde een tijdje. Had ik niet ergens nog oranje beenwarmers liggen? Ik keerde de hele la met panty’s en leggings ondersteboven. Ze zaten allemaal in de knup, het been van de ene panty innig verstrengeld met een ander been. Helemaal onderop inderdaad de oranje beenwarmers. Omdat ik tijd moest doden besloot ik de panty’s en leggings te sorteren. Netjes op te rollen en per kleurgroep weer in de la te leggen. Wat denk je? Ik bleek 13 leggings en 33 panty’s te hebben! Wat moet een mens met 33 panty’s??
Enfin, weer een uurtje later was ik aangekleed, klaar om naar buiten te gaan. Heel strategisch had ik de NDSM-werf in Amsterdam gekozen. Ik wist dat er alleen een kindervrijmarkt zou zijn, geen verleiding dus. Maar onderweg naar het station moest ik toch echt even door de stad. Gewoon om even te kijken, even de sfeer proeven. Dat had ik beter niet kunnen doen. Ik zag in nog geen kwartier tijd zoveel moois dat ik gillend weg ben gerend.
Nazwetend in de trein lakte ik nog even mijn nagels oranje. De dag was voor de helft om en ik was nog steeds clean. Maar wat kostte het een moeite! Meteen toen ik de pont afkwam vergreep ik mij aan het eerste beste biertje. En heel rap daarna het volgende biertje. Met pijn in mijn hart bedacht ik me dat ik voor de prijs van dit ene biertje ook ergens op de vrijmarkt een rokje had kunnen kopen. Die middag kocht ik veertien rokjes, ehhh biertjes. En ging uiteindelijk met een zwaar hoofd in plaats van met zware tassen, naar huis.
Als geoefend vrijmarktshopper weet ik inmiddels precies waar ik op moet letten. Op kleedjes vind je, behalve schoenen, vaak niet veel soeps. Iedereen met een beetje eigenwaarde en respect voor de schoonheid van haar kleren, legt die niet achteloos op een smoezelig kleedje.
Nee, mensen die hun kleding met trotst hebben gedragen hangen het dan ook op rekjes. Nu vind je deze rekjes overal op de vrijmarkt, maar daarom is het ook van belang de juiste vrijmarkt op de juiste locatie te bezoeken.
Zo ging ik vroeger (snif) om half zeven ’s morgens al naar de vrijmarkten in Amsterdam Oud-Zuid. Daar zaten mevrouwtjes die zoveel geld hadden dat ze het zich elk seizoen konden permitteren een compleet nieuwe garderobe aan te schaffen. De oude ‘zooi’ werd op Koninginnedag voor een appel en een ei van de hand gedaan. Echt, wat ik daar allemaal gevonden heb. Vooral veel geweldige jurkjes van dure merken. Maar ook leuke tasjes. En hoedjes, en ga zo maar door.
Kortom, op Koninginnedag ga ik doorgaands helemaal los. Rond twaalf uur kom ik thuis, kreupel onder het gewicht van alle tassen kleding die ik heb gescoord, maar uiterst voldaan.
Dit jaar geheel anders. Er mocht niet geshopt worden. Wat dan te doen?? Eerst maar eens uitslapen, dan waren de meest vruchtbare uurtjes op de vrijmarkt tenminste achter de rug.
Uiteraard moet je er ook Koninginnedag een beetje leuk uit zien, dus stortte ik me maar op het vinden van mijn oranje kleren. Dat duurde een tijdje. Had ik niet ergens nog oranje beenwarmers liggen? Ik keerde de hele la met panty’s en leggings ondersteboven. Ze zaten allemaal in de knup, het been van de ene panty innig verstrengeld met een ander been. Helemaal onderop inderdaad de oranje beenwarmers. Omdat ik tijd moest doden besloot ik de panty’s en leggings te sorteren. Netjes op te rollen en per kleurgroep weer in de la te leggen. Wat denk je? Ik bleek 13 leggings en 33 panty’s te hebben! Wat moet een mens met 33 panty’s??
Enfin, weer een uurtje later was ik aangekleed, klaar om naar buiten te gaan. Heel strategisch had ik de NDSM-werf in Amsterdam gekozen. Ik wist dat er alleen een kindervrijmarkt zou zijn, geen verleiding dus. Maar onderweg naar het station moest ik toch echt even door de stad. Gewoon om even te kijken, even de sfeer proeven. Dat had ik beter niet kunnen doen. Ik zag in nog geen kwartier tijd zoveel moois dat ik gillend weg ben gerend.
Nazwetend in de trein lakte ik nog even mijn nagels oranje. De dag was voor de helft om en ik was nog steeds clean. Maar wat kostte het een moeite! Meteen toen ik de pont afkwam vergreep ik mij aan het eerste beste biertje. En heel rap daarna het volgende biertje. Met pijn in mijn hart bedacht ik me dat ik voor de prijs van dit ene biertje ook ergens op de vrijmarkt een rokje had kunnen kopen. Die middag kocht ik veertien rokjes, ehhh biertjes. En ging uiteindelijk met een zwaar hoofd in plaats van met zware tassen, naar huis.
Abonneren op:
Posts (Atom)