Zucht, steun, kreun. Op mijn hoge hakken zwoeg ik door Den Haag. Tijdens het uitzoeken van mijn outfit vanmorgen was er nog geen sprake van een pittige wandeling later op de dag. Ik zou alleen vriendlief oppikken van station Den Haag laan van NOI. Daar aangekomen verklapt hij me te willen verrassen op een avondje Pasar Malam, een jaarlijks uitje voor een Indofreak als ik. Nice suprise.....maar wel een goede twintig minuten wandelen vanaf de huidige locatie.
Hoewel de gelegenheid heugelijk dus is, denken mijn voeten daar anders over. Mijn 'zitschoenen' knellen, schuren en behalve op mijn hakken vormen zich inmiddels ook op mijn kleine teen en onder de voetzool van mijn rechtervoet blaren. En we zijn er nog niet....
Onderweg probeer ik me keihard te verheugen op al die lekkere Indische hapjes en drankjes die ik straks ga nuttigen, om zo vooral niet aan de pijn te hoeven denken. Tevergeefs. Onderweg zijn blaarpleisters aangeschaft, maar zelfs die helpen niet. ''Dit is echt geen doen meer'', klaag ik tegen de vriend, die geduldig staat te wachten terwijl ik voor de zoveelste keer de blaarpleister probeer vast te plakken. ''En dan moet je nog de hele avond'', helpt hij me herinneren. Ik zucht nog maar een keer. '''Het liefst zou ik op de Pasar gewoon een paar sandalen kopen, maar ja, dat mag niet.'' En dan komt het. ''Dan koop ik ze wel voor je'', biedt hij aan, murw geluld door mijn aanhoudende gezeur. Say what?? Maar inderdaad, ik heb het goed verstaan. Meteen ben ik alle ellende vergeten en met een grote grijns strompel ik aan de arm van vriendlief de tenten op het Malieveld binnen.
Meteen door naar het Indonesië-paviljoen, waar ik de meeste kans heb een leuk paar slippers op de kop te tikken. Hoe ondraaglijk de pijn ook is, dit moment moet ik tot het maximale benutten, dat is duidelijk. Als hij zo gek is om sandalen voor me te kopen dan zal ik er ook voor zorgen dat ik de allermooiste weet te ritselen! Maar dat plezier is maar van korte duur. 'Je begrijpt natuurlijk wel dat ik de allerlelijkste slippers voor je ga kopen die er zijn'', lacht meneer gemeentjes. Ik lach poeslief terug.
Na drie rondjes door het paviljoen is de buit magertjes. Of plastic teenslippers (die heb ik thuis al in alle kleuren) of slippers van batikstof. Wel aardig, maar niet om buiten op te lopen. ''Kom schat, laten we nog even op de Grand Bazar kijken.'' Gewillig laat hij zich meevoeren. Maar ook nu is het lot me ongunstig gezind. Na twee rondjes Grand Bazar kan ik écht nauwelijks meer lopen en net als ik wil opperen om dan maar terug te gaan om die batik slippers te kopen, valt mijn oog op een onbeduidend mandje met restant sandalen, weggemoffeld in een hoekje. Voor de helft van de prijs. Maar wel van leer en met een leuk motiefje. Zo blij als een kind schop ik de ellendige pumps uit en schuif de platte sandalen aan mijn zere voetjes. ''En ja, ze zijn drie keer zo duur als de batik slippers, maar ja, deze zijn zoveel mooier schat, vind je ook niet?'' Vriendlief zegt niks en pakt zijn portemonnee. Blij als een kind huppel ik verder. Ik heb nieuwe sandalen, ik heb nieuwe sandalen, ik heb nieuwe sandalen.
Natuurlijk was het een uiterst gul gebaar van vriendlief. Maar wat hij zich niet realiseert is dat ik voortaan altijd en overal waar we samen naartoe ga, hoge hakken ga dragen. En dan klagen. En zeuren. En piepen. Ben benieuwd hoeveel paar nieuwe sandalen me dat gaat opleveren dit jaar...
