Dat ik de modeziekte via de bloedlijn van mijn vader heb gekregen beschreef ik al in mijn vorige column. Maar hoe ernstig de modeverslaving van mijn vader is, verdient nog wel een column. Zeker nadat broertje J. mij onlangs herinnerde aan de volgende hilarische anekdote.
Op een mooie dag werd broertje J. door mijn vader van het station gehaald. Tijdens de rit naar huis keek J. achterom en zag een plastic zak op de achterbank liggen. ''Heb je nu alweer wat gekocht?'' vroeg hij aan m'n vader en pakte zonder zijn antwoord af te wachten het bewuste tasje. Hij haalde er twee paar sokken uit. En een kassabonnetje. ''Wat?? Heb je 52 euro betaald voor twee paar sokken?''
Mijn vader verschoot van kleur en mompelde iets over degelijke kwaliteit en de juiste kleur. En dat J. het vooral niet tegen mijn moeder moest vertellen.
J. hield braaf zijn mond. Totdat het een week later sinterklaasavond was en de hele familie aan tafel zat. Om nog onverklaarbare reden kwam het onderwerp op sokken, en broer A. vertelde over de sokken die hij voor zijn bruiloft had gekocht, à twintig euro. ''Twintig euro voor een paar sokken?'', vroeg mijn moeder vol ongeloof. Broertje J. hield nog steeds wijselijk zijn mond. ''Ja, belachelijk zeg'', viel mijn vader haar bij.
Toen hield J. het niet meer en proestte het uit. ''Sorry pap, maar nu moet ik het echt vertellen.'' En toen kwam het verhaal van de sokken van mijn vader. En mijn vader kon niet anders dan bekennen. En bovendien toegeven dat de CD die in hetzelfde tasje had gezeten en die hij aan mijn moeder had gegeven, als goedmakertje moest dienen.
Nu ik dit verhaal ongevraagd de wereld in te hebben geslingerd, denk ik trouwens dat ik ook maar eens een CD ga kopen. Voor m'n vader....
ps. Volgens mijn vader kostten de sokken geen 52, maar 30 euro. Dat u dat weet.
De appel valt niet ver van de boom
De meeste fashionista's worden nog voor hun geboorte via de navelstreng besmet met de modeziekte waaraan hun moeder lijdt. Na de geboorte wordt de koopverslaving dankbaar gebotvierd op dochterlief die in de snoepigste jurkjes wordt gestoken om vooral niet te misstaan naast de hippe moeder zelf.
Zodra ze haar eerste woordjes kan zeggen wordt dochterlief in de buggy gehezen en meegenomen naar de hipste kinderwinkels waar ze al pruttelend instemmende geluidjes kan maken bij elk kledingstuk dat mama haar voorhoudt. 'Ja, je vindt het mooi he lieverd? Nou dan kopen we het toch voor je.' En viola, een onvermijdelijke kledingverslaving is geboren.
Bij mij ging het echter geheel anders. Mijn verslaving komt niet van een modezieke moeder, maar loopt via de andere bloedlijn, die van mijn vader. Ja echt, mijn vader houdt meer van kleding kopen dan mijn moeder.
Toen we als gezin terugkwamen van een verblijf van zeven jaar in de jungle van Nieuw-Guinea, had mijn moeder alle antennes voor mode verloren. Drie broeken, drie truien, wat T-shirts en een blouse. Veel meer had een mens niet nodig vond mijn moeder. En feitelijk gezien heeft ze daar natuurlijk volkomen gelijk in. Voor mijn vader was kleding echter meer dan alleen een middel om het lichaam te beschermen tegen kou en naaktheid. Hij hield van mooie dingen, en stak zijn slanke lijf dus ook het liefst in een leuke outfit. Hoewel we het thuis destijds niet erg breed hadden, bleef mijn vader verknocht aan kleding van bijvoorbeeld Piet Zomers.
Met het verstrijken van de jaren groeiden mijn moeders mode-antennes gelukkig terug, maar nog steeds is de inhoud van haar kledingkast bescheiden. Bij mijn vader groeide de inhoud van de kast echter gestaag. Mijn moeder begon er steeds vaker opmerkingen over te maken. ,,Heb je nu alweer een nieuwe trui gekocht?'' Mijn vader verdedigde zich dan met de opmerking dat hij nog geen trui had in die bepaalde kleur. Maar zo had hij altijd wel een reden voor de aanschaf van het een of ander.
Het is inmiddels zover dat mijn vader nieuwe kleren koopt en ze vervolgens verstopt voor mijn moeder! Het moet niet gekker worden....Op Sinterklaasavond onthulde hij hoe hij daarbij te werk gaat. Om het kritische commentaar van mijn moeder te verzachten koopt hij eerst een aardigheidje of kadootje voor haar. Dat geeft hij, en zodra ze daardoor gunstig gestemd is, haalt hij nonchalant zijn nieuwe kledingstuk te voorschijn.
Maar mijn modeminnende vader vond ook dat hij zijn leven moest beteren en besloot na het horen van mijn uitdaging om een jaar niets te kopen, ook zes maanden mee te doen. Als hij dat volhoudt ga ik dus op 1 juli als beloning flink met hem shoppen. En heel veel kadootjes voor m'n moeder kopen.
Zodra ze haar eerste woordjes kan zeggen wordt dochterlief in de buggy gehezen en meegenomen naar de hipste kinderwinkels waar ze al pruttelend instemmende geluidjes kan maken bij elk kledingstuk dat mama haar voorhoudt. 'Ja, je vindt het mooi he lieverd? Nou dan kopen we het toch voor je.' En viola, een onvermijdelijke kledingverslaving is geboren.
Bij mij ging het echter geheel anders. Mijn verslaving komt niet van een modezieke moeder, maar loopt via de andere bloedlijn, die van mijn vader. Ja echt, mijn vader houdt meer van kleding kopen dan mijn moeder.
Toen we als gezin terugkwamen van een verblijf van zeven jaar in de jungle van Nieuw-Guinea, had mijn moeder alle antennes voor mode verloren. Drie broeken, drie truien, wat T-shirts en een blouse. Veel meer had een mens niet nodig vond mijn moeder. En feitelijk gezien heeft ze daar natuurlijk volkomen gelijk in. Voor mijn vader was kleding echter meer dan alleen een middel om het lichaam te beschermen tegen kou en naaktheid. Hij hield van mooie dingen, en stak zijn slanke lijf dus ook het liefst in een leuke outfit. Hoewel we het thuis destijds niet erg breed hadden, bleef mijn vader verknocht aan kleding van bijvoorbeeld Piet Zomers.
Met het verstrijken van de jaren groeiden mijn moeders mode-antennes gelukkig terug, maar nog steeds is de inhoud van haar kledingkast bescheiden. Bij mijn vader groeide de inhoud van de kast echter gestaag. Mijn moeder begon er steeds vaker opmerkingen over te maken. ,,Heb je nu alweer een nieuwe trui gekocht?'' Mijn vader verdedigde zich dan met de opmerking dat hij nog geen trui had in die bepaalde kleur. Maar zo had hij altijd wel een reden voor de aanschaf van het een of ander.
Het is inmiddels zover dat mijn vader nieuwe kleren koopt en ze vervolgens verstopt voor mijn moeder! Het moet niet gekker worden....Op Sinterklaasavond onthulde hij hoe hij daarbij te werk gaat. Om het kritische commentaar van mijn moeder te verzachten koopt hij eerst een aardigheidje of kadootje voor haar. Dat geeft hij, en zodra ze daardoor gunstig gestemd is, haalt hij nonchalant zijn nieuwe kledingstuk te voorschijn.
Maar mijn modeminnende vader vond ook dat hij zijn leven moest beteren en besloot na het horen van mijn uitdaging om een jaar niets te kopen, ook zes maanden mee te doen. Als hij dat volhoudt ga ik dus op 1 juli als beloning flink met hem shoppen. En heel veel kadootjes voor m'n moeder kopen.
Alles kan kapot
Alles kan kapot. Daar ben ik me de afgelopen twee maanden extra van bewust geworden.
Natuurlijk is het heel dapper van mij, om als kleding verslaafde een jaar lang niets te kopen. Maar dat ga ik ook alleen maar volhouden omdat ik (eigenlijk) meer dan genoeg kleding heb. Kleding die bij voorkeur dus niet kapot moet gaan. Want hoe meer er kapot gaat, hoe minder kleding ik over houd om me het komende jaar in te hullen. Maar er is de afgelopen twee en een have maand al meer kapot gegaan dan me lief is. Voorheen spurtte ik bij het eerste beste gaatje in mijn panty op de fiets naar de winkel om een nieuwe te scoren. Uiteraard zag ik op de panty-afdeling nog veel meer gave exemplaren en fietste ik niet met één, maar met zeker vier nieuwe panty's terug naar huis. Oh ja, en met een kleurig bloesje en een legging die ik onderweg naar de kassa ook nog tegenkwam.
Maar nu dus niet. Allereerst was er mijn joggingtrui. Dat lelijke rood-witte ding dat het alleen goed deed tussen de kale bomen in het park. Maar die me wel lekker warm hield deze horrorwinter. Joggen in een jas is immers ook wat onpraktisch. Enfin, de rits van mijn zeer gewaardeerde jogtui is kapot. Dat is erg lastig, want daarmee verliest de trui meteen zijn nut. In de winter met een open trui rennen is niet verstandig. In de lente en zomer is de trui overbodig. Dus de joggingtrui heeft afgedaan.
Volgende slachtoffer was de rits van de blauwe winterjas. Dat ding met die heerlijke kraag. Een jas die ik ooit voor twintig euro in de uitverkoop kocht maar die aangenaam veel warmte bood voor de euro's waarvoor ik 'm kocht. Natuurlijk kan ik er een nieuwe rits in laten zetten, maar dat gaat net zoveel kosten als de hele jas bij elkaar was.
Ook een blauwe trui heeft ineens een enorm gat op de schouder. Net als mijn Zara-jasje, waar een enorm gat prijkt ter hoogte van mijn oksel. En dit weekend ontdekte ik dat mijn enige zwarte panty kookgaten van een schrikbarende orde vertoont. Alles gaat kapot. Vooral in mijn klerenkast...
Natuurlijk is het heel dapper van mij, om als kleding verslaafde een jaar lang niets te kopen. Maar dat ga ik ook alleen maar volhouden omdat ik (eigenlijk) meer dan genoeg kleding heb. Kleding die bij voorkeur dus niet kapot moet gaan. Want hoe meer er kapot gaat, hoe minder kleding ik over houd om me het komende jaar in te hullen. Maar er is de afgelopen twee en een have maand al meer kapot gegaan dan me lief is. Voorheen spurtte ik bij het eerste beste gaatje in mijn panty op de fiets naar de winkel om een nieuwe te scoren. Uiteraard zag ik op de panty-afdeling nog veel meer gave exemplaren en fietste ik niet met één, maar met zeker vier nieuwe panty's terug naar huis. Oh ja, en met een kleurig bloesje en een legging die ik onderweg naar de kassa ook nog tegenkwam.
Maar nu dus niet. Allereerst was er mijn joggingtrui. Dat lelijke rood-witte ding dat het alleen goed deed tussen de kale bomen in het park. Maar die me wel lekker warm hield deze horrorwinter. Joggen in een jas is immers ook wat onpraktisch. Enfin, de rits van mijn zeer gewaardeerde jogtui is kapot. Dat is erg lastig, want daarmee verliest de trui meteen zijn nut. In de winter met een open trui rennen is niet verstandig. In de lente en zomer is de trui overbodig. Dus de joggingtrui heeft afgedaan.
Volgende slachtoffer was de rits van de blauwe winterjas. Dat ding met die heerlijke kraag. Een jas die ik ooit voor twintig euro in de uitverkoop kocht maar die aangenaam veel warmte bood voor de euro's waarvoor ik 'm kocht. Natuurlijk kan ik er een nieuwe rits in laten zetten, maar dat gaat net zoveel kosten als de hele jas bij elkaar was.
Ook een blauwe trui heeft ineens een enorm gat op de schouder. Net als mijn Zara-jasje, waar een enorm gat prijkt ter hoogte van mijn oksel. En dit weekend ontdekte ik dat mijn enige zwarte panty kookgaten van een schrikbarende orde vertoont. Alles gaat kapot. Vooral in mijn klerenkast...
London survived!
Vorige week om deze tijd kwam in de Londense metro uitgelopen. De halte was Oxford Street. Iedereen die al eens in Londen is geweest weet dan genoeg. Oxford Street.....winkels, winkels, winkels. En daar liep ik dan. Kwijlend, glurend, mopperend. De etalages waren metershoog. Winkelruit na winkelruit schreeuwden de meest geweldige outfits om aandacht. Maar ik liep door. En zocht mijn troost even later in de pub.
De volgende dag kreeg ik een tour door het Engelse platteland in de buurt van Luton. En alsof mijn gastouders het roken brachten ze me van het ene leuke winkeltje naar het andere. Tegen lunchtijd had ik een grote bel wijn nodig om het leed van de afgelopen uren te verzachten. En moed in te drinken voor de uren die nog volgden.
Zondag regende het pijpestelen terwijl we door de Londense binnenstad slenterden. Als er één dag geschikt was om te shoppen was het wel die regenachtige zondag. Maar in plaats daarvan liep ik door de stromende regen van bezienswaardigheid naar bezienswaardigheid. In Covent Garden luisterde ik naar de straatmuzikanten terwijl mijn ogen afdwaalden naar de schattige etalages met kleurrijke kleding.
Maandag op het vliegveld van Luton passeerde ik de Mansoon. Een winkel die ik anders nooit over zou slaan. Maar dit keer liep ik rechtstreeks door naar de gate.
En zo lieve mensen, overleefde ik een heel weekend Londen zónder te shoppen. En daar ben ik zo hystrisch, mega super trots op. Dat mag ook wel eens worden gezegd toch?
De volgende dag kreeg ik een tour door het Engelse platteland in de buurt van Luton. En alsof mijn gastouders het roken brachten ze me van het ene leuke winkeltje naar het andere. Tegen lunchtijd had ik een grote bel wijn nodig om het leed van de afgelopen uren te verzachten. En moed in te drinken voor de uren die nog volgden.
Zondag regende het pijpestelen terwijl we door de Londense binnenstad slenterden. Als er één dag geschikt was om te shoppen was het wel die regenachtige zondag. Maar in plaats daarvan liep ik door de stromende regen van bezienswaardigheid naar bezienswaardigheid. In Covent Garden luisterde ik naar de straatmuzikanten terwijl mijn ogen afdwaalden naar de schattige etalages met kleurrijke kleding.
Maandag op het vliegveld van Luton passeerde ik de Mansoon. Een winkel die ik anders nooit over zou slaan. Maar dit keer liep ik rechtstreeks door naar de gate.
En zo lieve mensen, overleefde ik een heel weekend Londen zónder te shoppen. En daar ben ik zo hystrisch, mega super trots op. Dat mag ook wel eens worden gezegd toch?
Abonneren op:
Posts (Atom)