Vorige week om deze tijd kwam in de Londense metro uitgelopen. De halte was Oxford Street. Iedereen die al eens in Londen is geweest weet dan genoeg. Oxford Street.....winkels, winkels, winkels. En daar liep ik dan. Kwijlend, glurend, mopperend. De etalages waren metershoog. Winkelruit na winkelruit schreeuwden de meest geweldige outfits om aandacht. Maar ik liep door. En zocht mijn troost even later in de pub.
De volgende dag kreeg ik een tour door het Engelse platteland in de buurt van Luton. En alsof mijn gastouders het roken brachten ze me van het ene leuke winkeltje naar het andere. Tegen lunchtijd had ik een grote bel wijn nodig om het leed van de afgelopen uren te verzachten. En moed in te drinken voor de uren die nog volgden.
Zondag regende het pijpestelen terwijl we door de Londense binnenstad slenterden. Als er één dag geschikt was om te shoppen was het wel die regenachtige zondag. Maar in plaats daarvan liep ik door de stromende regen van bezienswaardigheid naar bezienswaardigheid. In Covent Garden luisterde ik naar de straatmuzikanten terwijl mijn ogen afdwaalden naar de schattige etalages met kleurrijke kleding.
Maandag op het vliegveld van Luton passeerde ik de Mansoon. Een winkel die ik anders nooit over zou slaan. Maar dit keer liep ik rechtstreeks door naar de gate.
En zo lieve mensen, overleefde ik een heel weekend Londen zónder te shoppen. En daar ben ik zo hystrisch, mega super trots op. Dat mag ook wel eens worden gezegd toch?
