Dat ik de modeziekte via de bloedlijn van mijn vader heb gekregen beschreef ik al in mijn vorige column. Maar hoe ernstig de modeverslaving van mijn vader is, verdient nog wel een column. Zeker nadat broertje J. mij onlangs herinnerde aan de volgende hilarische anekdote.
Op een mooie dag werd broertje J. door mijn vader van het station gehaald. Tijdens de rit naar huis keek J. achterom en zag een plastic zak op de achterbank liggen. ''Heb je nu alweer wat gekocht?'' vroeg hij aan m'n vader en pakte zonder zijn antwoord af te wachten het bewuste tasje. Hij haalde er twee paar sokken uit. En een kassabonnetje. ''Wat?? Heb je 52 euro betaald voor twee paar sokken?''
Mijn vader verschoot van kleur en mompelde iets over degelijke kwaliteit en de juiste kleur. En dat J. het vooral niet tegen mijn moeder moest vertellen.
J. hield braaf zijn mond. Totdat het een week later sinterklaasavond was en de hele familie aan tafel zat. Om nog onverklaarbare reden kwam het onderwerp op sokken, en broer A. vertelde over de sokken die hij voor zijn bruiloft had gekocht, à twintig euro. ''Twintig euro voor een paar sokken?'', vroeg mijn moeder vol ongeloof. Broertje J. hield nog steeds wijselijk zijn mond. ''Ja, belachelijk zeg'', viel mijn vader haar bij.
Toen hield J. het niet meer en proestte het uit. ''Sorry pap, maar nu moet ik het echt vertellen.'' En toen kwam het verhaal van de sokken van mijn vader. En mijn vader kon niet anders dan bekennen. En bovendien toegeven dat de CD die in hetzelfde tasje had gezeten en die hij aan mijn moeder had gegeven, als goedmakertje moest dienen.
Nu ik dit verhaal ongevraagd de wereld in te hebben geslingerd, denk ik trouwens dat ik ook maar eens een CD ga kopen. Voor m'n vader....
ps. Volgens mijn vader kostten de sokken geen 52, maar 30 euro. Dat u dat weet.
