31 januari
Bye bye sexyness
Elke vrouw heeft een goed paar zwarte laarzen nodig. Dat is geen mening, dat is een feit. Ik heb uiteraard niet één paar zwarte laarzen, maar drie.
Het begon in de winter van 2009. Ik kwam terug van een lang verblijf in het buitenland, en moest dus hoognodig een paar zwarte laarzen hebben om de winter door te komen. Ik zat krap bij kas en moest wachten tot de uitverkoop. Zodra er met kortingen gesmeten werd toog ik met vriendlief naar de stad. Ik vond paarse laarzen, luipaardprint laarzen (dat kan dus echt niet), bruine laarzen, nog meer bruine laarzen, maar geen zwarte. Oh ja, toch wel, na drie uur winkelen kwam ik de perfecte zwarte laars tegen. À 229,- euro.
Toen ik de hoop bijna had opgegeven liep ik nog even de Van Haren in. Niet bepaald bekend om de goede kwaliteit, maar daar stonden ze. De zwarte droomlaarzen. Ik trok ze aan en vriendlief was meteen verkocht. En terecht, want damn wat waren die dingen sexy. Niet alleen waren ze mooi hoog, ze hadden ook nog eens superdunne hoge hakjes. Prachtig. En dertig euro slechts.
Mijn afstuderen een paar dagen later was dé gelegenheid om mijn zwarte trots uit de kast te halen. Maar ik was nog niet eens halverwege van de parkeerplaats naar het Academiegebouw toen mijn voeten het bijkans begaven. Mijn tenen brandden, mijn hielen schuurden en mijn tenen wilden niets liever dan bevrijd worden uit het nauwe schoeisel. Daar had ik in de winkel niets van gemerkt...
Na een dag mijn droomlaarzen te hebben gedragen wist ik zeker: een hogere status dan zitschoenen (alle vrouwen begrijpen wat ik daarmee bedoel) zouden deze laarzen nooit bereiken.
De winter erop ging ik voor de herkansing. Dit keer werden het suede laarzen tot boven de knie. En met hak, zij het vele malen breder dan de vorige. Door collega's meteen bestempeld als 'fuck-me-boots'. Wat laarslengte met fuckwaardigheid te maken heeft begrijp ik nog steeds niet, maar dat terzijde.
Ze deden het beter, stukken beter dan de vorige editie, die inmiddels achter in de kast stonden te verpieteren. Maar tijdens die strandwandeling laatst, het dagje winkelen met vriendin B., het urenlang dansen op zaterdagavond en de onverwacht lange wandeling naar huis in verband met een lekke band, bleken ze tóch niet de perfecte laarzen te zijn. Loopbaar ja, maar hooguit twintig minuten achtereen.
Deze winter trok ik dus resoluut de a-sexy, tot lang niet nabij de knie reikende, zwarte laarzen zónder hak uit het rek. En eerlijk is eerlijk: ik heb ze al vaker aangehad dan de andere twee paar laarzen in twee jaar tijd bij elkaar opgeteld. So much for sexyness.
Het begon in de winter van 2009. Ik kwam terug van een lang verblijf in het buitenland, en moest dus hoognodig een paar zwarte laarzen hebben om de winter door te komen. Ik zat krap bij kas en moest wachten tot de uitverkoop. Zodra er met kortingen gesmeten werd toog ik met vriendlief naar de stad. Ik vond paarse laarzen, luipaardprint laarzen (dat kan dus echt niet), bruine laarzen, nog meer bruine laarzen, maar geen zwarte. Oh ja, toch wel, na drie uur winkelen kwam ik de perfecte zwarte laars tegen. À 229,- euro.
Toen ik de hoop bijna had opgegeven liep ik nog even de Van Haren in. Niet bepaald bekend om de goede kwaliteit, maar daar stonden ze. De zwarte droomlaarzen. Ik trok ze aan en vriendlief was meteen verkocht. En terecht, want damn wat waren die dingen sexy. Niet alleen waren ze mooi hoog, ze hadden ook nog eens superdunne hoge hakjes. Prachtig. En dertig euro slechts.
Mijn afstuderen een paar dagen later was dé gelegenheid om mijn zwarte trots uit de kast te halen. Maar ik was nog niet eens halverwege van de parkeerplaats naar het Academiegebouw toen mijn voeten het bijkans begaven. Mijn tenen brandden, mijn hielen schuurden en mijn tenen wilden niets liever dan bevrijd worden uit het nauwe schoeisel. Daar had ik in de winkel niets van gemerkt...
Na een dag mijn droomlaarzen te hebben gedragen wist ik zeker: een hogere status dan zitschoenen (alle vrouwen begrijpen wat ik daarmee bedoel) zouden deze laarzen nooit bereiken.
De winter erop ging ik voor de herkansing. Dit keer werden het suede laarzen tot boven de knie. En met hak, zij het vele malen breder dan de vorige. Door collega's meteen bestempeld als 'fuck-me-boots'. Wat laarslengte met fuckwaardigheid te maken heeft begrijp ik nog steeds niet, maar dat terzijde.
Ze deden het beter, stukken beter dan de vorige editie, die inmiddels achter in de kast stonden te verpieteren. Maar tijdens die strandwandeling laatst, het dagje winkelen met vriendin B., het urenlang dansen op zaterdagavond en de onverwacht lange wandeling naar huis in verband met een lekke band, bleken ze tóch niet de perfecte laarzen te zijn. Loopbaar ja, maar hooguit twintig minuten achtereen.
Deze winter trok ik dus resoluut de a-sexy, tot lang niet nabij de knie reikende, zwarte laarzen zónder hak uit het rek. En eerlijk is eerlijk: ik heb ze al vaker aangehad dan de andere twee paar laarzen in twee jaar tijd bij elkaar opgeteld. So much for sexyness.
Verleiding
Bijna drie weken ging het goed. Geen klerenwinkel ging ik binnen, met oogkleppen op fietste ik door de winkelstraat, strak vooruit blijven kijkend. Ik ging naar de Hema, pakte een setje bandenplakspullen, en liep linea recta naar de kassa. Toen ik in de rij stond zag ik vanuit mijn ooghoeken het sale rek, met vrolijk gebloemde truitjes. Niet kijken! Ik rekende af en stapte op mijn fiets.
Een half uur was ik weg geweest om bandenplakspullen te kopen, normaliter had me dat zeker twee uur gekost. Omdat ik nu eenmaal op de heen- of terugweg alle leuke winkeltjes onderweg naar huis even in moet. Omdat er een ontzettend leuk jurkje in de etalage naar me lonkt, omdat er een enorme sale sticker op de ruit is geplakt of omdat ik er de vorige keer zoiets leuks had gezien. Maar nu dus niet, ik fietste in één ruk naar huis.
Het probleem van mijn verslaving is dat kleding tegenwoordig overal te koop is. Zelfs in de supermarkt! Zo heb ik onlangs een fantastische witte skibroek gekocht in de focking Albert Heijn! Echt waar. Voor maar 17,50.
Maar het gevaar ligt dus ook overal op de loer. In de Vomar loop ik bijvoorbeeld tegen een paar hysterische luipaardprint sokjes aan (waarom verkopen ze in godsnaam sokken in de supermarkt?).
Maar ik weersta alle verleiding met gemak. Tot gisteren dus. Voor werk moet ik in Lelystad zijn, bij het stadhuis. Dat zich uiteraard in het hartje van het winkelcentrum bevindt. Nu is Lelystad zo bedroevend lelijk dat de tranen in je ogen springen. Anders zou er maar één ding zijn dat me nog had kunnen opbeuren: winkelen! Rondom het spuuglelijke plein stikt het namelijk van de winkels, de een schreeuwt nog harder dat het uitverkoop is dan de ander. Ik heb honger en moet echt even ergens een broodje kopen. Ik loop een overdekt winkelcentrum in. Maar oh, voor ik de lunchroom bereik moet ik minimaal tien leuke winkels passeren. Resoluut draai ik om en loop weer naar buiten.
Ik haal een broodje in de supermarkt en rij richting huis. Drie hoeraatjes voor mezelf. Maar dan, net als ik de winkels een beetje ben vergeten, doemt er een bordje op: Bataviastad.
Batviastad!!!! Daar ben ik al geen eeuwen geweest. En het is er vast sale. Sale in een outletshopping......Agggghhhhh. Niet doen Maaike, gewoon doorrijden. Adem in, adem uit.
En alsof ik nog niet genoeg beproevingen heb doorstaan die dag moet ik die avond naar schiphol om een vriend af te halen. We spreken af bij gate 2. Nietsvermoedend loop ik de trap af naar de aankomsthal. En waar loop ik tegenaan? De enorme H&M accessoirewinkel. Het is niet eerlijk!!!
ps, ik ben nog steeds clean hoor.
Een half uur was ik weg geweest om bandenplakspullen te kopen, normaliter had me dat zeker twee uur gekost. Omdat ik nu eenmaal op de heen- of terugweg alle leuke winkeltjes onderweg naar huis even in moet. Omdat er een ontzettend leuk jurkje in de etalage naar me lonkt, omdat er een enorme sale sticker op de ruit is geplakt of omdat ik er de vorige keer zoiets leuks had gezien. Maar nu dus niet, ik fietste in één ruk naar huis.
Het probleem van mijn verslaving is dat kleding tegenwoordig overal te koop is. Zelfs in de supermarkt! Zo heb ik onlangs een fantastische witte skibroek gekocht in de focking Albert Heijn! Echt waar. Voor maar 17,50.
Maar het gevaar ligt dus ook overal op de loer. In de Vomar loop ik bijvoorbeeld tegen een paar hysterische luipaardprint sokjes aan (waarom verkopen ze in godsnaam sokken in de supermarkt?).
Maar ik weersta alle verleiding met gemak. Tot gisteren dus. Voor werk moet ik in Lelystad zijn, bij het stadhuis. Dat zich uiteraard in het hartje van het winkelcentrum bevindt. Nu is Lelystad zo bedroevend lelijk dat de tranen in je ogen springen. Anders zou er maar één ding zijn dat me nog had kunnen opbeuren: winkelen! Rondom het spuuglelijke plein stikt het namelijk van de winkels, de een schreeuwt nog harder dat het uitverkoop is dan de ander. Ik heb honger en moet echt even ergens een broodje kopen. Ik loop een overdekt winkelcentrum in. Maar oh, voor ik de lunchroom bereik moet ik minimaal tien leuke winkels passeren. Resoluut draai ik om en loop weer naar buiten.
Ik haal een broodje in de supermarkt en rij richting huis. Drie hoeraatjes voor mezelf. Maar dan, net als ik de winkels een beetje ben vergeten, doemt er een bordje op: Bataviastad.
Batviastad!!!! Daar ben ik al geen eeuwen geweest. En het is er vast sale. Sale in een outletshopping......Agggghhhhh. Niet doen Maaike, gewoon doorrijden. Adem in, adem uit.
En alsof ik nog niet genoeg beproevingen heb doorstaan die dag moet ik die avond naar schiphol om een vriend af te halen. We spreken af bij gate 2. Nietsvermoedend loop ik de trap af naar de aankomsthal. En waar loop ik tegenaan? De enorme H&M accessoirewinkel. Het is niet eerlijk!!!
ps, ik ben nog steeds clean hoor.
De leenjurk
Collega M.is zo trots op het feit dat ik al twee weken clean ben dat ze me uitnodigt om een keer in haar klerenkast te kopen shoppen. Uiteraard moet ik wel wat van mijn items meenemen in return. Prima deal.
Op de bewuste dag sta ik vertwijfeld sta ik voor mijn kast. Wat zal ik voor haar meenemen? M. heeft dankzij haar bootcampverslaving een geweldig figuur, maar dat goddelijke lijf hult ze helaas bijna uitsluitend in zwarte kleren. Mooie zwarte kleren, dat wel.
Iets met kleur moest het worden, dat was dus duidelijk. Nu heb ik jurken die waar je ogen uitknallen van de kleur, maar dat was misschien weer iets te overdreven. Ik koos een een schuine zwarte tuniek, maar met veel gekleurde bloemen. Leek me een mooie overgang. Item nummer twee was namelijk een fuchsia roze jurkje.
Ik werd bij binnenkomst hartelijk verwelkomd door de dochter van M, gehuld in een gouden glitteroutfit. Enthousiast opende ze de grote houten deuren van haar moeder klerenkast. De komende drie kwartier bewonder ik de juweeltjes uit de collectie van M, die verrassend genoeg best wat kleur bevat. En ik mag passen. Een zwarte broek die heerlijk zit, een zwarte rok die heerlijk zit, allemaal heerlijke zwarte kleren. Uiteraard kies ik dat ene zwarte jurkje mét bloemen. Dan is het tijd om mijn kleding te overhandigen. De fuchsia jurk zit als gegoten en valt goed in de smaak, ook bij manlief. Tevreden spreken we af dat we dinsdag allebei elkaars jurk aantrekken naar het werk.
Dus gekleed in haar leuke jurk met mijn zwarte suède Fmboots eronder stap ik vanmorgen verwachtingsvol het pand binnen. Collega M. is er al, maar niet in mijn jurk! Wat krijgen we nou? Ze komt met een volledig onterechte smoes, maar goed. Ze heeft wel een vrolijk gekleurd hesje aan vandaag. So I rest my case.
Op de bewuste dag sta ik vertwijfeld sta ik voor mijn kast. Wat zal ik voor haar meenemen? M. heeft dankzij haar bootcampverslaving een geweldig figuur, maar dat goddelijke lijf hult ze helaas bijna uitsluitend in zwarte kleren. Mooie zwarte kleren, dat wel.
Iets met kleur moest het worden, dat was dus duidelijk. Nu heb ik jurken die waar je ogen uitknallen van de kleur, maar dat was misschien weer iets te overdreven. Ik koos een een schuine zwarte tuniek, maar met veel gekleurde bloemen. Leek me een mooie overgang. Item nummer twee was namelijk een fuchsia roze jurkje.
Ik werd bij binnenkomst hartelijk verwelkomd door de dochter van M, gehuld in een gouden glitteroutfit. Enthousiast opende ze de grote houten deuren van haar moeder klerenkast. De komende drie kwartier bewonder ik de juweeltjes uit de collectie van M, die verrassend genoeg best wat kleur bevat. En ik mag passen. Een zwarte broek die heerlijk zit, een zwarte rok die heerlijk zit, allemaal heerlijke zwarte kleren. Uiteraard kies ik dat ene zwarte jurkje mét bloemen. Dan is het tijd om mijn kleding te overhandigen. De fuchsia jurk zit als gegoten en valt goed in de smaak, ook bij manlief. Tevreden spreken we af dat we dinsdag allebei elkaars jurk aantrekken naar het werk.
Dus gekleed in haar leuke jurk met mijn zwarte suède Fmboots eronder stap ik vanmorgen verwachtingsvol het pand binnen. Collega M. is er al, maar niet in mijn jurk! Wat krijgen we nou? Ze komt met een volledig onterechte smoes, maar goed. Ze heeft wel een vrolijk gekleurd hesje aan vandaag. So I rest my case.
Outfit of the day: ratjetoe
14 januari. De eerste vorst, een legitieme reden om de foute gebreide sokken uit de kast te halen
Bron van al het kwaad
In deze uitbraak van eerlijkheid en zelfkennis moet natuurlijk ook de ECHTE vraag beantwoord worden. De vraag waar mijn kledingverslaving nu eigenlijk vandaan komt. Ja, ik vind nu eenmaal veel kledingstijlen leuk en koop dus ook veel. Maar er moet toch een dieperliggende oorzaak zijn voor de buitensporige kooplust. Een soort bron van al het kwaad. Ik hoef geen jaar op shopsabbatical om op dat antwoord te broeden. Stiekem weet ik het namelijk best.
Het begon allemaal toen ik nog een schattig, slungelig, blond meisje was. Maar wel eentje die haar hele jeugd in de jungle van Nieuw-Guinea had gewoond. Verstoken van meidenbladen als de Tina en de Fancy, die al heel jong de modepapillen van de Nederlandse pubermeiden aanwakkert.
Toen ik op mijn twaalfde voorgoed terugkwam uit de jungle dacht ik dan ook dat Mickey Mouse T-shirts helemaal the shit waren. Die droeg ik in Papoea immers ook. En de rode bloemetjesbroek die ik in Nederland van een ouder nichtje kreeg vond ik ook gaaf. Evenals de gekleurde piposchoenen en de trui met een gebreide hond erop.
Het besef dat er zoiets als 'mode' bestond kwam een paar weken later toen ik naar de middelbare school ging. Na een tijdje merkte ik dat ik er toch enigszins afwijkend uit zag. Dat mijn klasgenoten spijkerbroeken droegen die niet tot hun navel kwamen, en geen wortelmodel hadden. Dat de sportschoenen die ik droeg echt niet konden, en de vrolijke truien met dierenprint evenmin.
Dat besef werd steeds sterker en op een dag stapte ik naar mijn ouders met de vraag om kleedgeld. Mijn vader studeerde weer en we hadden het thuis op dat moment niet erg breed. Ook waren mijn ouders door de jaren in de jungle totaal de realiteit kwijt qua kledingprijzen. Een spijkerbroek kocht je voor 25 gulden, daar was mijn moeder stellig in. Dus kreeg ik 25 gulden kleedgeld per maand. Maar de Levi spijkerbroeken die mijn klasgenoten droegen, kosten 100 gulden. Dat was vier maanden kleedgeld....
Ik begon me te schamen voor mijn kleren. Op het dieptepunt van mijn puberonzekerheid brandde ik zelfs met een aansteker een gat in mijn lelijke winterjas. ''Mam, kijk eens wat er vandaag op school gebeurd is met mijn jas.....'
Toen ik vijftien was kreeg ik mijn eerste baantje. En voor het eerst gloorde er hoop aan mijn hopeloze kledinghorizon. Ik kon nu zelf iets kopen wat ik wél mooi vond, wat niet door een of ander nichtje was afgedankt. Elke week als ik mijn loon in een enveloppe mee naar huis kreeg fietste ik door de stad. En ik begon te kopen. En te kopen. Ik zou die meiden uit mijn klas eens laten zien dat ik er ook best leuk uit kon zien. Ik kreeg mijn eerste complimentje over mijn kleren. En ik ging weer shoppen. Net zo lang tot ik genoeg leuke kleren zou hebben om me nooit meer te hoeven schamen. Maar terwijl de Mickey Mousetrui inmiddels al 15 jaar de deur uit is, ben ik nog steeds aan het kopen....
Het begon allemaal toen ik nog een schattig, slungelig, blond meisje was. Maar wel eentje die haar hele jeugd in de jungle van Nieuw-Guinea had gewoond. Verstoken van meidenbladen als de Tina en de Fancy, die al heel jong de modepapillen van de Nederlandse pubermeiden aanwakkert.
Toen ik op mijn twaalfde voorgoed terugkwam uit de jungle dacht ik dan ook dat Mickey Mouse T-shirts helemaal the shit waren. Die droeg ik in Papoea immers ook. En de rode bloemetjesbroek die ik in Nederland van een ouder nichtje kreeg vond ik ook gaaf. Evenals de gekleurde piposchoenen en de trui met een gebreide hond erop.
Het besef dat er zoiets als 'mode' bestond kwam een paar weken later toen ik naar de middelbare school ging. Na een tijdje merkte ik dat ik er toch enigszins afwijkend uit zag. Dat mijn klasgenoten spijkerbroeken droegen die niet tot hun navel kwamen, en geen wortelmodel hadden. Dat de sportschoenen die ik droeg echt niet konden, en de vrolijke truien met dierenprint evenmin.
Dat besef werd steeds sterker en op een dag stapte ik naar mijn ouders met de vraag om kleedgeld. Mijn vader studeerde weer en we hadden het thuis op dat moment niet erg breed. Ook waren mijn ouders door de jaren in de jungle totaal de realiteit kwijt qua kledingprijzen. Een spijkerbroek kocht je voor 25 gulden, daar was mijn moeder stellig in. Dus kreeg ik 25 gulden kleedgeld per maand. Maar de Levi spijkerbroeken die mijn klasgenoten droegen, kosten 100 gulden. Dat was vier maanden kleedgeld....
Ik begon me te schamen voor mijn kleren. Op het dieptepunt van mijn puberonzekerheid brandde ik zelfs met een aansteker een gat in mijn lelijke winterjas. ''Mam, kijk eens wat er vandaag op school gebeurd is met mijn jas.....'
Toen ik vijftien was kreeg ik mijn eerste baantje. En voor het eerst gloorde er hoop aan mijn hopeloze kledinghorizon. Ik kon nu zelf iets kopen wat ik wél mooi vond, wat niet door een of ander nichtje was afgedankt. Elke week als ik mijn loon in een enveloppe mee naar huis kreeg fietste ik door de stad. En ik begon te kopen. En te kopen. Ik zou die meiden uit mijn klas eens laten zien dat ik er ook best leuk uit kon zien. Ik kreeg mijn eerste complimentje over mijn kleren. En ik ging weer shoppen. Net zo lang tot ik genoeg leuke kleren zou hebben om me nooit meer te hoeven schamen. Maar terwijl de Mickey Mousetrui inmiddels al 15 jaar de deur uit is, ben ik nog steeds aan het kopen....
Mijn probleem
Mijn probleem is simpel. Ik vind teveel kledingstijlen leuk. En te is nooit goed, zo heb ik geleerd.
Ik ben niet dat ene sporty meisje, of die chique chick. Nee, ik wil beide kunnen zijn. En ook vintage, truttig, stoer, en zakelijk. En een mix van die stijlen door elkaar. Maar als je zoveel verschillende stijlen leuk vindt, dan is gericht winkelen er niet bij. Dan word je blij van bijna alles waar de paspoppen in de winkeletalages mee showen.
Vriendin F. heeft echter een andere theorie. ''Jouw probleem is dat je een klerenhanger bent die alles staat''(is onzin hoor, daarover straks meer). Zelf moet ze naar eigen zeggen heel gericht op zoek naar outfits die passen bij haar vrouwelijke figuur (eentje waarde mannen hun vingers bij aflikken, believe me). '' Maar jou staat gewoon alles wel'', zegt ze. Natuurlijk ben ik het daar niet mee eens. Want in de helft van de broeken vind ik mijn achterwerk iets te nadrukkelijk aanwezig (uiteraard ligt dat aan het model broek, zeg me alsjeblieft niet dat ik moet gaan sporten), en in de helft van de jurkjes mis ik de vrouwelijk zegeningen die Moeder Natuur mij onthouden heeft. Van sommige kleuren word ik een lijkje, bepaalde stoffen flatteren mij niet bepaald en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Maar goed, ik begrijp een klein beetje wat vriendinlief bedoelt. Als ik iets leuks zie, het uit de rekken gris en in de kleedkamer aantrek, zit het meestal wel. Een maatje kleiner of groter misschien, maar vaak moet ik het daarna toch echt meenemen naar de kassa. En dat is een probleem. Want ik ben dat pashokje niet ingedoken met één kledingstuk, maar minstens met zeven. Waarvan ik er dan vijf leuk vind. En die moeten allemaal mee. Dat gaat op koopavond zo, op zaterdag zo, en als ik geluk heb is het dat weekend koopzondag en kan ik weer. En weer. Ik had het kortom niet meer in de hand. En dat is (ik durf nog niet in de verleden tijd te schrijven) mijn probleem.
Ik ben niet dat ene sporty meisje, of die chique chick. Nee, ik wil beide kunnen zijn. En ook vintage, truttig, stoer, en zakelijk. En een mix van die stijlen door elkaar. Maar als je zoveel verschillende stijlen leuk vindt, dan is gericht winkelen er niet bij. Dan word je blij van bijna alles waar de paspoppen in de winkeletalages mee showen.
Vriendin F. heeft echter een andere theorie. ''Jouw probleem is dat je een klerenhanger bent die alles staat''(is onzin hoor, daarover straks meer). Zelf moet ze naar eigen zeggen heel gericht op zoek naar outfits die passen bij haar vrouwelijke figuur (eentje waarde mannen hun vingers bij aflikken, believe me). '' Maar jou staat gewoon alles wel'', zegt ze. Natuurlijk ben ik het daar niet mee eens. Want in de helft van de broeken vind ik mijn achterwerk iets te nadrukkelijk aanwezig (uiteraard ligt dat aan het model broek, zeg me alsjeblieft niet dat ik moet gaan sporten), en in de helft van de jurkjes mis ik de vrouwelijk zegeningen die Moeder Natuur mij onthouden heeft. Van sommige kleuren word ik een lijkje, bepaalde stoffen flatteren mij niet bepaald en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Maar goed, ik begrijp een klein beetje wat vriendinlief bedoelt. Als ik iets leuks zie, het uit de rekken gris en in de kleedkamer aantrek, zit het meestal wel. Een maatje kleiner of groter misschien, maar vaak moet ik het daarna toch echt meenemen naar de kassa. En dat is een probleem. Want ik ben dat pashokje niet ingedoken met één kledingstuk, maar minstens met zeven. Waarvan ik er dan vijf leuk vind. En die moeten allemaal mee. Dat gaat op koopavond zo, op zaterdag zo, en als ik geluk heb is het dat weekend koopzondag en kan ik weer. En weer. Ik had het kortom niet meer in de hand. En dat is (ik durf nog niet in de verleden tijd te schrijven) mijn probleem.
Outfit of the day
Op verzoek van collega's, volgers en vriendinnen: Voortaan zal ik elke dag een outfit of een item van de dag posten. Zodat ik eind 2012 kan zien hoeveel leuke combinaties ik kan maken met de kleren die ik al heb. Goed idee mensen!
De lederen rok
Ooit bracht ik mijn mooie bruine leren rokje naar de kleermaker omdat de rits kapot was. Dat is om precies te zijn zeven maanden geleden. Het bijbehorende bonnetje waarmee ik de rok een paar dagen later weer kon ophalen raakte uiteraard kwijt en ik liet het voor wat het was. Week in week uit fietste ik langs de kleermaker. In het begin ging er nog een belletje rinkelen. 'Maaike, je moettoch echt eens naar binnen stappen en vragen naar dat rokje'. Maar die belletjes werden steeds sporadischer en de laatste weken fietste ik zonder op of om te kijken langs de kleermaker.
Tot het 2012 was en mijn kledingrantsoen begon. Ineens kwam ik op het lumineuze idee om dat jasje dat al heel lang stuk was eens te laten maken. Bij de kleermaker. Die kleermaker. En toen ik er toch was vroeg ik meteen of er toevallig nog een bruin leren rokje hing. De man stond op, liep naar het rek en ja hoor, daar was hij. Mijn mooie leren rokkie, met nieuwe rits en al. 'Eigenlijk is het een heel kek rokje', dacht ik toen ik het ding weer in handen had. Een veel te leuk rokje om zomaar maanden bij de kleermaker te laten hangen. Gewoon omdat ik te lui was om binnen te stappen. Gewoon omdat ik thuis nog twintig andere rokjes in de kast heb liggen. Gewoon schandalig eigenlijk.
Tot het 2012 was en mijn kledingrantsoen begon. Ineens kwam ik op het lumineuze idee om dat jasje dat al heel lang stuk was eens te laten maken. Bij de kleermaker. Die kleermaker. En toen ik er toch was vroeg ik meteen of er toevallig nog een bruin leren rokje hing. De man stond op, liep naar het rek en ja hoor, daar was hij. Mijn mooie leren rokkie, met nieuwe rits en al. 'Eigenlijk is het een heel kek rokje', dacht ik toen ik het ding weer in handen had. Een veel te leuk rokje om zomaar maanden bij de kleermaker te laten hangen. Gewoon omdat ik te lui was om binnen te stappen. Gewoon omdat ik thuis nog twintig andere rokjes in de kast heb liggen. Gewoon schandalig eigenlijk.
En nu de echte reden
De dagen na de bewuste uitzending van BNN (zie vorige blog) verwerkten mijn hersenen langzaam het fenomeen 'een jaar lang niet winkelen'. Maar dat was nog lang niet genoeg om mij tot zoiets verbijsterdends dwaas aan te zetten. Totdat. Totdat er een grote enveloppe van de Duo op de deurmat viel. Die mij vertelde dat ik vanaf 1 januari moet beginnen met het terugbetalen van mijn studieschuld. Van het maandbedrag dat genoemd werd kreeg ik een stomp in mijn maag. Ik moest ietsgaan doen. Ik ben nu een volwassen vrouw, de tijd om te struisvogelen is geweest. Het maandbedrag dat ik moet aflossen is namelijk hoger dan het bedrag dat ik maandelijks aan kleding uitgeef! Dus zelfs als ik de hele maand geen kleding koop, dan moet ik nog bijleggen om de Duo tevreden te houden. Maar omgekeerd is het ook zo dat als ik wel blijf shoppen én daarnaast de studieschuld moet betalen, ik in serieuze problemen kom.
Dus zo groeide heel langzaam in mij het besef dat een tijdje geen kleren kopen, voor mij ook geen kwaad zou kunnen. Natuurlijk sputterden alle modecellen in mijn lijf tegen, maar mijn verstand won het uiteindelijk toch. Vraag me alleen niet hoe.
Toen was het tijd om deze grote stap in mijn leven wereldkundig te gaan maken. Hoe meer mensen het weten, hoe meer mensen mij in de gaten kunnen houden. Mij kunnen behoeden voor terugval. Vriendlief gelooft niet dat ik het vol ga houden. Anderen ook niet. Eigenlijk zijn er maar heel weinig mensen tegen wie ik het vertelde die denken dat ik het vol ga houden. Best verontrustend eigenlijk. Maar het maakt mij des te vastberaden. Ik zal de hele focking wereld eens laten zien dat ik dit heus wel kan. Oh zo.
Dus zo groeide heel langzaam in mij het besef dat een tijdje geen kleren kopen, voor mij ook geen kwaad zou kunnen. Natuurlijk sputterden alle modecellen in mijn lijf tegen, maar mijn verstand won het uiteindelijk toch. Vraag me alleen niet hoe.
Toen was het tijd om deze grote stap in mijn leven wereldkundig te gaan maken. Hoe meer mensen het weten, hoe meer mensen mij in de gaten kunnen houden. Mij kunnen behoeden voor terugval. Vriendlief gelooft niet dat ik het vol ga houden. Anderen ook niet. Eigenlijk zijn er maar heel weinig mensen tegen wie ik het vertelde die denken dat ik het vol ga houden. Best verontrustend eigenlijk. Maar het maakt mij des te vastberaden. Ik zal de hele focking wereld eens laten zien dat ik dit heus wel kan. Oh zo.
De magere modemaanden zijn begonnen!
Het is niet zo dat ik ontzettend modebewust ben ofzo. Echt niet! Nou ja, niet in die zin dat ik elke week de laatste modetijdschriften spel, mijn wc vol ligt met de laatste jaargangen Elle en Vogue en dat ik de wandelende paspop van de laatste modetrends ben. Ik zit ook niet front row bij modeshows, sterker nog, ik ga niet eens naar modeshows. Ook heb ik geen favoriete ontwerper en zie ik er niet uit alsof ik rechtstreeks van de catwalk kom gelopen. Helemaal niet zelfs, durf ik te stellen.
Wat ik wel ben is verslaafd aan kleding kopen . Het is heel wat om dat zo op te schrijven, mensen. Het staat er ineens zo zwart op wit. Het klinkt ook ze heftig, 'verslaafd'. En het voelt als een voldongen feit nu ik het zo opschrijf. Eigenlijk is het iets wat ik heel lang stiekem voor mezelf heb ontkend. Best schokkend dat je jezelf jarenlang voor de gek kunt houden.
Grote vraag is natuurlijk wat mij wakker schudde. Wat mij dit levensbedreigend griezelige besluit deed nemen om een half jaar geen kleding te kopen?
Het was een saaie donderdagavond, de vriend was de hort op, en ik zat alleen thuis op de bank. Dat klinkt misschien heel treurig, maar don't get me wrong, daar kan ik intens van genieten. Beetje America's Next topmodel kijken, daarna een leuk programmatje met modeontwerpers, een beetje folders doorbladeren op zoek naar nieuwe hebbedingetjes. Kopje thee erbij en fantaseren hoe leuk die kekke laarzen uit dat foldertje zullen staan bij die onlangs gekochte broek.
Maar goed, het was dus een saaie donderdagavond zónder leuke modeprogramma's op de buis. Ineens belandde ik in een BNN programma over verslavingen. Gameverslaving, seksverslaving, , en toen kwam het: kledingverslaving. Een leuk meisje van mijn leeftijd kwam in beeld. Ze vertelde een verhaal dat ik van a tot z begreep. Over de drang iets te kopen, het genot van snuffelen tussen de rekken. Het extasegevoel van het moment als je iets leuks hebt gevonden. Zó herkenbaar. Om zichzelf aan te pakken heeft het meisje een jaar lang geen kleren gekocht, vertelde ze met droge ogen aan de camera. Pardon? Wà blief? Een jaar lang geen kleren kopen? Ik denk dat ik zeker vijf minuten met open mond naar de beeldbuis heb gestaard. Dat kan toch niet??
Het meisje sleepte de cameraman mee naar haar slaapkamer en toonde haar kledingkast. Die bevatte volgens haar zoveel spullen dat ze het eigenlijk prima gered had om een jaar niks te kopen. Ik keek naar die kast. Mijn kast is minstens een keer zo groot. En dan heb ik nog niet de bakken met zomerkleding en de 3 rekken met jurkjes meegerekend.....Als zij al vond dat ze teveel had.
Ook ging ik me realiseren dat mijn kledingverslaving een heel hoog; hebbe-hebbe-hebbe-gehalte heeft. Erg eigenlijk. Ik zie iemand op straat lopen met een leuke combinatie, gave laarzen of killerpumps en ik denk: dat moet ik ook hebben. Het zorgt voor een acute onrust die pas weggaat als ik dat ene bewuste item gevonden én gekocht heb. Tot ik onderweg naar huis alweer het volgende fashiondingetje spot dat ik moét hebben. Of op de terugweg nog even die winkel binnenloop waar het sale is, gewoon om eventjes tussen de rekken te snuffelen. Omdat het kan. Omdat het zo leuk is. Omdat het moet. Verslaafd, ik?
Wat ik wel ben is verslaafd aan kleding kopen . Het is heel wat om dat zo op te schrijven, mensen. Het staat er ineens zo zwart op wit. Het klinkt ook ze heftig, 'verslaafd'. En het voelt als een voldongen feit nu ik het zo opschrijf. Eigenlijk is het iets wat ik heel lang stiekem voor mezelf heb ontkend. Best schokkend dat je jezelf jarenlang voor de gek kunt houden.
Grote vraag is natuurlijk wat mij wakker schudde. Wat mij dit levensbedreigend griezelige besluit deed nemen om een half jaar geen kleding te kopen?
Het was een saaie donderdagavond, de vriend was de hort op, en ik zat alleen thuis op de bank. Dat klinkt misschien heel treurig, maar don't get me wrong, daar kan ik intens van genieten. Beetje America's Next topmodel kijken, daarna een leuk programmatje met modeontwerpers, een beetje folders doorbladeren op zoek naar nieuwe hebbedingetjes. Kopje thee erbij en fantaseren hoe leuk die kekke laarzen uit dat foldertje zullen staan bij die onlangs gekochte broek.
Maar goed, het was dus een saaie donderdagavond zónder leuke modeprogramma's op de buis. Ineens belandde ik in een BNN programma over verslavingen. Gameverslaving, seksverslaving, , en toen kwam het: kledingverslaving. Een leuk meisje van mijn leeftijd kwam in beeld. Ze vertelde een verhaal dat ik van a tot z begreep. Over de drang iets te kopen, het genot van snuffelen tussen de rekken. Het extasegevoel van het moment als je iets leuks hebt gevonden. Zó herkenbaar. Om zichzelf aan te pakken heeft het meisje een jaar lang geen kleren gekocht, vertelde ze met droge ogen aan de camera. Pardon? Wà blief? Een jaar lang geen kleren kopen? Ik denk dat ik zeker vijf minuten met open mond naar de beeldbuis heb gestaard. Dat kan toch niet??
Het meisje sleepte de cameraman mee naar haar slaapkamer en toonde haar kledingkast. Die bevatte volgens haar zoveel spullen dat ze het eigenlijk prima gered had om een jaar niks te kopen. Ik keek naar die kast. Mijn kast is minstens een keer zo groot. En dan heb ik nog niet de bakken met zomerkleding en de 3 rekken met jurkjes meegerekend.....Als zij al vond dat ze teveel had.
Ook ging ik me realiseren dat mijn kledingverslaving een heel hoog; hebbe-hebbe-hebbe-gehalte heeft. Erg eigenlijk. Ik zie iemand op straat lopen met een leuke combinatie, gave laarzen of killerpumps en ik denk: dat moet ik ook hebben. Het zorgt voor een acute onrust die pas weggaat als ik dat ene bewuste item gevonden én gekocht heb. Tot ik onderweg naar huis alweer het volgende fashiondingetje spot dat ik moét hebben. Of op de terugweg nog even die winkel binnenloop waar het sale is, gewoon om eventjes tussen de rekken te snuffelen. Omdat het kan. Omdat het zo leuk is. Omdat het moet. Verslaafd, ik?
Abonneren op:
Posts (Atom)