Het einde is in zicht. Over minder dan een maand is de missie volbracht. Dan heb ik een héél jaar lang geen kleding gekocht. Helemaal niets. Zelfs geen sokken, panty’s of ondergoed. Een reflectie over wat dit jaar zelfonthouding me gebracht heeft, zal zeker nog volgen, maar nu ben ik vooral bezig met 2 januari. Als ik ineens weer mag. Als ik weer zonder schuldgevoel een winkel binnen kan stappen en kan gaan graaien tussen de rekken.
De onrust begon een week of wat geleden toen ik in de auto zat met twee vrouwelijke collega’s. Ze begonnen honderduit te praten over Primark, de Engelse modeketen waar je voor de helft van een H&M-prijsje kleding kan kopen. Nog slechtere kwaliteit, nog slechtere pasvorm, maar wel ontzettend veel keus en mega-goedkoop.
De Primark bestaat nog niet zo heel lang in Nederland en ik heb er altijd al een keertje heen gewild. En toen ik besefte dat het niet lang meer zou duren voor ik gewoon die Primark binnen kan stappen, raakte ik lichtelijk in paniek. Want ik weet zeker, dat ik er zoveel leuke goedkope hebbedingetjes zie, dat mijn innerlijke rust, mijn tot bedaren gekomen koopdwang, dan weer in alle hevigheid zal losbarsten. En dat ik in no time dus weer helemaal terug ben bij af.
Vorig weekend hielp ik vriendin F. verhuizen toen ze ineens over de IJ-hallen begon. Nog zoiets. Behalve de Primark, stond ook een bezoek aan de IJ-hallen in Amsterdam altijd nog op mijn verlanglijstje. Eens per maand verkoopt heel hip Amsterdam er zijn ‘afdankertjes’ voor een rommelmarktprijsje. Het Walhalla voor iemand als ik. Ook daar móét ik heen, zo snel mogelijk na 1 januari.
En dan zijn er nog de kledingstukken, die ik dit jaar heb gemist. Zoals de bruin/zwarte legging met motief, waar ik eerder over schreef. Ook ben ik heel hard aan een nieuwe zwarte panty toe. Een bordeaux rood vest dat goed past bij m’n Marokkaanse laarzen is ook echt onontbeerlijk voor komende winter. En zo groeide in mijn hoofd alweer een heel verlanglijstje.
Laatst ben ik alvast de Bershka in gelopen om te gluren. En ja hoor, er hing een geweldig Japans-achtig jurkje van zijde(nep uiteraard) met daarop een print van exotische vogels. Leuk groen riempje erbij….en dat voor slechts 35,-. Ook die kwam op de denkbeeldige verlanglijst.
En ja, al een paar maanden weet ik, dat mijn werkgever op 1 januari ophoudt te bestaan. Maar hé, no worries. Tegen die tijd zou ik allang weer een andere leuke baan hebben gescoord, die bovendien nog beter zou betalen ook. Misschien zelfs wel een baan die wat representatieve kleding vereist, waardoor ik eerst allerlei leuke broekpakken etc zou moeten kopen.
Maar ik had mij een beetje verkeken op de crisis. Want in mijn branche is eigenlijk helemaal geen werk te vinden, sterker nog, al mijn collega-journalisten werden ook ontslagen.
En terwijl de Primark, de IJ-hallen, de legging, het vest en het Japanse jurkje dichterbij zijn dan ooit, laat mijn rekenmachine het onthutsende cijfer 70 zien. Precies 70 euro hou ik per maand van mijn uitkering over als ik mijn vaste lasten en boodschappen heb betaald. Van die 70 euro moet ik de hele maand borrelen, lunchen met vriendinnen, kadootjes kopen, fiets laten repareren, ov-kaart opladen, concertkaartjes betalen en ga zo maar door. Zeventig euro per maand is omgerekend …..om precies te zijn 2,33 euro per dag……
Dag Primark, dag IJhallen en dag verlanglijstje.
Wie een jaar geen kleding kan kopen, kan dat ook twee jaar. Toch?? Help!!!!!
Hoe ik mijn zin krijg
Ik heb het dit jaar lang weten te rekken, het dragen van laarzen. Laarzen zijn voor mij onlosmakelijk verbonden met het woord 'herfst', en daar gruwel ik nu eenmaal van. Zolang ik het dragen van laarzen uitstel, is de herfst officieel nog niet begonnen.
Maar na dagen natte voeten door de stromende regen geef ik me nu gewonnen. Om het leed te verzachten trek ik uiteraard wel mijn aller- allermooiste laarzen aan. Mijn kersenrode laarzen. Een droom aan mijn voeten. Een beetje een pijnlijke droom dat wel, maar als zitlaarzen zijn ze niet te versmaden.
Ooit nam vriendin F me mee naar de Betsy Palmer in Amsterdam. 'Ken je die winkel nog niet', vroeg ze geschokt toen ik vragend mijn wenkbrauwen ophaalde. 'Kom maar mee, ik weet zeker dat je het geweldig zult vinden.'
Ze had het NIET moeten doen. Oprecht niet. Want natuurlijk vond ik het geweldig, die Betsy Palmer. Een winkel vol bijzondere, welgevormde en helaas behoorlijke prijzige schoenen. De een nog mooier dan de ander. Gelukkig was het uitverkoop en kon ik nét dat ene paar zwarte Engelse haklaarsjes veroorloven. Maar toen was het geld echt op. De weergaloos gave kersenrode laarzen die ik zag, die kon ik dus niet betalen. Gewoon niet. Wachten op mijn volgende salaris kon ik me echter niet permitteren. Er was namelijk nog maar één paar in mijn maat. Bovendien was dit merk en deze laars nergens anders in Nederland te koop. Er was dus haast geboden.
Dagen ratelden mijn hersens op volle toeren. Hoe moest ik de laarzen bemachtigen? Tot ik het wist. Binnenkort zou ik immers afstuderen, en pa en ma moesten hun trots toch uiten? Dus stelde ik de volgende mail op:
lieve ouders,
Ik ben zo'n gezegend mens dat ik zoveel heb dat er niks meer te wensen is.
Na heel, heel lang nadenken is er eigenlijk maar 1 ding overgebleven wat ik écht graag wil hebben voor mijn afstuderen. Ik weet dat het in jullie ogen misschien stom is, of nutteloos, of wat dan ook, maar ik zou er heeeeel gelukkig van worden. En dat is toch ook belangrijk...
Het is een kado dat heel goed bij me past :-)
ok, ik zal niet smeken, maar mijn wens zijn oogverblindend mooie mat-rode echt leren, stoere, hoge laarzen (zie afbeelding in de attachment). Ze zouden me zooooooo goed staan :-) (Ik hoor mama al weer protesten)
Heb laatst al staan kwijlen in de winkel, maar had er geen …. euro voor over. Nu weet ik niet wat jullie budget is, maar ben zeker bereid bij te leggen. Of misschien met A en M (red: broer en schoonzus) erbij?
Maar nu het belangrijkste. Deze laars wordt slechts in 1 winkel in Nederland verkocht (zie hoe uniek) en....er is er nog slechts 1 in mijn maat!
Mochten jullie aan deze wens tegemoet willen komen, dan vrees ik dat jullie A even moeten inschakelen. De winkel is nl in Amsterdam, bij de Dam.
De winkel heet Betsy Palmer, adres is X en telefoonnummer is 020- xxxxxxxx (kan A bellen om m te reserveren)
De laars is van merk Fornarina en het model heet Cherry. Maat 41 dus.
Als jullie dit een veel te weinig intellectueel kado vinden tja, dan ga ik nog harder nadenken over iets anders.
dikke kus,
jullie materialistische, blonde, schoenenzieke dokterandus dochter
En mijn ouders zouden mijn ouders niet zijn als ze niet zwichtten voor de ziekelijke modeverslaving van hun dochter. Tegen wil en dank. En daarom trek ik ze ter ere van hen vandaag weer aan. De herfst? Die vermorzel ik vandaag moeiteloos onder de hakken van mijn kersenrode laarzen.
Maar na dagen natte voeten door de stromende regen geef ik me nu gewonnen. Om het leed te verzachten trek ik uiteraard wel mijn aller- allermooiste laarzen aan. Mijn kersenrode laarzen. Een droom aan mijn voeten. Een beetje een pijnlijke droom dat wel, maar als zitlaarzen zijn ze niet te versmaden.
Ooit nam vriendin F me mee naar de Betsy Palmer in Amsterdam. 'Ken je die winkel nog niet', vroeg ze geschokt toen ik vragend mijn wenkbrauwen ophaalde. 'Kom maar mee, ik weet zeker dat je het geweldig zult vinden.'
Ze had het NIET moeten doen. Oprecht niet. Want natuurlijk vond ik het geweldig, die Betsy Palmer. Een winkel vol bijzondere, welgevormde en helaas behoorlijke prijzige schoenen. De een nog mooier dan de ander. Gelukkig was het uitverkoop en kon ik nét dat ene paar zwarte Engelse haklaarsjes veroorloven. Maar toen was het geld echt op. De weergaloos gave kersenrode laarzen die ik zag, die kon ik dus niet betalen. Gewoon niet. Wachten op mijn volgende salaris kon ik me echter niet permitteren. Er was namelijk nog maar één paar in mijn maat. Bovendien was dit merk en deze laars nergens anders in Nederland te koop. Er was dus haast geboden.
Dagen ratelden mijn hersens op volle toeren. Hoe moest ik de laarzen bemachtigen? Tot ik het wist. Binnenkort zou ik immers afstuderen, en pa en ma moesten hun trots toch uiten? Dus stelde ik de volgende mail op:
lieve ouders,
Ik ben zo'n gezegend mens dat ik zoveel heb dat er niks meer te wensen is.
Na heel, heel lang nadenken is er eigenlijk maar 1 ding overgebleven wat ik écht graag wil hebben voor mijn afstuderen. Ik weet dat het in jullie ogen misschien stom is, of nutteloos, of wat dan ook, maar ik zou er heeeeel gelukkig van worden. En dat is toch ook belangrijk...
Het is een kado dat heel goed bij me past :-)
ok, ik zal niet smeken, maar mijn wens zijn oogverblindend mooie mat-rode echt leren, stoere, hoge laarzen (zie afbeelding in de attachment). Ze zouden me zooooooo goed staan :-) (Ik hoor mama al weer protesten)
Heb laatst al staan kwijlen in de winkel, maar had er geen …. euro voor over. Nu weet ik niet wat jullie budget is, maar ben zeker bereid bij te leggen. Of misschien met A en M (red: broer en schoonzus) erbij?
Maar nu het belangrijkste. Deze laars wordt slechts in 1 winkel in Nederland verkocht (zie hoe uniek) en....er is er nog slechts 1 in mijn maat!
Mochten jullie aan deze wens tegemoet willen komen, dan vrees ik dat jullie A even moeten inschakelen. De winkel is nl in Amsterdam, bij de Dam.
De winkel heet Betsy Palmer, adres is X en telefoonnummer is 020- xxxxxxxx (kan A bellen om m te reserveren)
De laars is van merk Fornarina en het model heet Cherry. Maat 41 dus.
Als jullie dit een veel te weinig intellectueel kado vinden tja, dan ga ik nog harder nadenken over iets anders.
dikke kus,
jullie materialistische, blonde, schoenenzieke dokterandus dochter
En mijn ouders zouden mijn ouders niet zijn als ze niet zwichtten voor de ziekelijke modeverslaving van hun dochter. Tegen wil en dank. En daarom trek ik ze ter ere van hen vandaag weer aan. De herfst? Die vermorzel ik vandaag moeiteloos onder de hakken van mijn kersenrode laarzen.
Mijn wraak zal zoet zijn....
Het vervelende aan een weddenschap, zoals een jaar lang geen kleding kopen, is dat iedereen denkt, gevraagd en ongevraagd, de regels van die weddenschap aan te kunnen passen. Zich ermee te mogen bemoeien.
Zo was het de vriend, die eerder dit jaar toen mijn geboortedag in aantocht was, mij en al mijn vriendinnen waarschuwde dat kleding die ik cadeau zou krijgen meteen op de brandstapel ging. Ik zou een jaar geen kleding kopen en dat betekende ook dat ik geen kleding cadeau mocht krijgen, vond HIJ. IK was het daar natuurlijk pertinent mee oneens. Wie was hij om de regels van MIJN weddenschap te gaan bepalen?
Helaas was het hem gelukt angst in te boezemen bij mijn dierbare vriendinnen, want niemand durfde het aan om mij een kledingstuk te geven. Behalve hijzelf, wat natuurlijk dan weer heel schattig en lief en geweldig was enzo, maar het gaat mij nu om iets anders. Om het feit dat het vreselijk frustrerend is, als anderen de regels van JOUW uitdaging gaan bepalen. Alsof die al niet moeilijk genoeg is. Alsof het al niet bloed zweet en tranen kost om jezelf als shopverslaafde in te houden en keurig zoals beloofd, af te kicken.
Kortom, als je vriend ervoor zorgt dat jij geen kleding krijgt op je verjaardag, je collega's ook nog eens opmerkingen maken, dat het kopen van een horloge eigenlijk een gele kaart betekent en dat nieuwe oorbellen ook niet mogen.....dan word je boos. Heel simpel.
Een poosje geleden was mijn lieve zusje even een maandje 'in-between-kamers'. Je kent het wel met die studenten. Als blijk van onvoorwaardelijke zusterliefde, boden mijn vriend en ik haar een maand gratis onderdak aan in ons huis. Ja, ik word er zelf bijna stil van. Maar wat gebeurt er vervolgens de allereerste avond als we gezellig met z'n drietjes beneden op de bank zitten? Dan gaan de vriend en het zusje bepalen dat zij bij haar vertrek over een maandje, kleren van mij mag meenemen naar haar nieuwe stulpje. Alles wat ik niet mis, mag ze houden. Ja hallo??? Heb ik hier ook nog iets over te zeggen?
Het angstzweet breekt me uit. Ze zal toch niet echt? Ik zie haar ervoor aan, zeker als ze een beetje gestimuleerd wordt door mijn vriend. Als compromis bedenk ik dat ze dan wel de komende maand mijn kleding mag lenen. Ze mag elke dag iets uitzoeken van zolder en als de jongere versie van mij door het leven gaan, op de uitdrukkelijke voorwaarde dat ze ALLES netjes teruglegt en niks meeneemt.
Angstvallig laat ik elke ochtend mijn blik over de kledingrekken glijden om te kijken of ze niet stiekem al iets meegegapt heeft. Vooralsnog niet, constateer ik na een week. Wel heeft ze mijn panty-lade, waar ik juist alle dertig panty's keurig netjes uit de knup had gehaald, per stuk had opgerold en keurig op kleur had gesorteerd, helemaal door elkaar gehaald. Grrrrr.
De logeerpartij is inmiddels een maand achter de rug en ik ben er zonder kleerscheuren afgekomen. Dacht ik. Want toen ik gisteren die dikke zwarte panty zocht, was ie dus mooi weg. Foetsie. Mijn enige dikke zwarte panty. Die de komende koude maanden van levensbelang is. Weg.
Zuslief smste dat ze 'm echt niet heeft. 'Wel ontdekte ik nog een zwarte kanten panty van je, die met dat gat erin, bedoel je die soms?' Wat??? Gat erin?? Een gat in mijn mooie zwarte kanten panty??
Vanavond vieren we gezellig de verjaardag van mijn zusje in haar nieuwe huisje. Kijken of ze morgenvroeg, als ze wakker wordt en in haar kledingkast kijkt, nog steeds zo gelukkig is...
Zo was het de vriend, die eerder dit jaar toen mijn geboortedag in aantocht was, mij en al mijn vriendinnen waarschuwde dat kleding die ik cadeau zou krijgen meteen op de brandstapel ging. Ik zou een jaar geen kleding kopen en dat betekende ook dat ik geen kleding cadeau mocht krijgen, vond HIJ. IK was het daar natuurlijk pertinent mee oneens. Wie was hij om de regels van MIJN weddenschap te gaan bepalen?
Helaas was het hem gelukt angst in te boezemen bij mijn dierbare vriendinnen, want niemand durfde het aan om mij een kledingstuk te geven. Behalve hijzelf, wat natuurlijk dan weer heel schattig en lief en geweldig was enzo, maar het gaat mij nu om iets anders. Om het feit dat het vreselijk frustrerend is, als anderen de regels van JOUW uitdaging gaan bepalen. Alsof die al niet moeilijk genoeg is. Alsof het al niet bloed zweet en tranen kost om jezelf als shopverslaafde in te houden en keurig zoals beloofd, af te kicken.
Kortom, als je vriend ervoor zorgt dat jij geen kleding krijgt op je verjaardag, je collega's ook nog eens opmerkingen maken, dat het kopen van een horloge eigenlijk een gele kaart betekent en dat nieuwe oorbellen ook niet mogen.....dan word je boos. Heel simpel.
Een poosje geleden was mijn lieve zusje even een maandje 'in-between-kamers'. Je kent het wel met die studenten. Als blijk van onvoorwaardelijke zusterliefde, boden mijn vriend en ik haar een maand gratis onderdak aan in ons huis. Ja, ik word er zelf bijna stil van. Maar wat gebeurt er vervolgens de allereerste avond als we gezellig met z'n drietjes beneden op de bank zitten? Dan gaan de vriend en het zusje bepalen dat zij bij haar vertrek over een maandje, kleren van mij mag meenemen naar haar nieuwe stulpje. Alles wat ik niet mis, mag ze houden. Ja hallo??? Heb ik hier ook nog iets over te zeggen?
Het angstzweet breekt me uit. Ze zal toch niet echt? Ik zie haar ervoor aan, zeker als ze een beetje gestimuleerd wordt door mijn vriend. Als compromis bedenk ik dat ze dan wel de komende maand mijn kleding mag lenen. Ze mag elke dag iets uitzoeken van zolder en als de jongere versie van mij door het leven gaan, op de uitdrukkelijke voorwaarde dat ze ALLES netjes teruglegt en niks meeneemt.
Angstvallig laat ik elke ochtend mijn blik over de kledingrekken glijden om te kijken of ze niet stiekem al iets meegegapt heeft. Vooralsnog niet, constateer ik na een week. Wel heeft ze mijn panty-lade, waar ik juist alle dertig panty's keurig netjes uit de knup had gehaald, per stuk had opgerold en keurig op kleur had gesorteerd, helemaal door elkaar gehaald. Grrrrr.
De logeerpartij is inmiddels een maand achter de rug en ik ben er zonder kleerscheuren afgekomen. Dacht ik. Want toen ik gisteren die dikke zwarte panty zocht, was ie dus mooi weg. Foetsie. Mijn enige dikke zwarte panty. Die de komende koude maanden van levensbelang is. Weg.
Zuslief smste dat ze 'm echt niet heeft. 'Wel ontdekte ik nog een zwarte kanten panty van je, die met dat gat erin, bedoel je die soms?' Wat??? Gat erin?? Een gat in mijn mooie zwarte kanten panty??
Vanavond vieren we gezellig de verjaardag van mijn zusje in haar nieuwe huisje. Kijken of ze morgenvroeg, als ze wakker wordt en in haar kledingkast kijkt, nog steeds zo gelukkig is...
Abonneren op:
Posts (Atom)