18 april
Ahhhhhh
''Ik heb nu toch iets moois gezien voor je, ik weet zeker dat je het geweldig vindt'', aldus vriendlief op een doordeweekse dag terwijl ik bij hem achterop de bagagedrager zat. ,,Wacht, we fietsen er wel even langs, dan laat ik het je zien.''
En ja hoor, toen we even later voor de etalage in de Haarlemmersstraat stonden, liepen de kwijldruppels nog net niet over mijn kin. De paspop showde een soepel vallende denim jumpsuit, strak van boven, baggy van onder. Hélémaal mijn ding. ''Ahhhhh'' was het enige wat ik uit kon brengen. In gedachte had ik ze al gecombineerd met mijn blauwe slangenleren pumps, mijn mat-rode laarzen en mijn slippers voor een meer beachy look.
,,Toch jammer dat je 'm niet mag kopen hè'', grinnikte vriendlief intens gemeen en fietste weg terwijl ik achterom bleef kijken, mijn ogen als magneetjes aangetrokken tot de jumpsuit. ,,Wat ontzettend kinderachtig en flauw van je om mij dat ding te laten zien terwijl je weet dat ik het niet mag kopen'', mokte ik terwijl hij alleen maar harder begon te lachen.
Vriendlief is nog strenger als het aankomt op mijn kledingdieet dan ik zelf ben. ,,Als iemand het waagt om je voor je verjaardag een kledingstuk te geven ga ik het ritueel verbranden'', kondigde hij ver voor de grote dag aan. ,,Er komen gewoon geen nieuwe kleren het huis in.'' ''Wat een gelul, jij bepaalt de regels van mijn uitdaging niet'', beet ik terug. ,,Sterker nog, daar heb je echt helemaal niets over te zeggen. Ik koop een jaar geen kleren, maar als anderen mij iets willen geven dan mag dat. Als ik zelf maar niets koop.'' Tijdens mijn tirade stopte meneer zijn vingers in z'n oren en begon een liedje te neuriën. Eikel.
De weken voor mijn verjaardag herhaalde hij het keer op keer, tegen iedereen die het maar wilde horen. ,,Ik ga nieuwe kleren ritueel verbranden hoor, echt.'' Ik werd steeds bozer....waar haalde hij het gore lef vandaan om zich ermee te bemoeien? Straks waren mijn vriendinnen echt onder de indruk van zijn dreigement en zouden ze het nalaten iets leuks voor me te kopen.
Zondag was ik jarig. Toen ik na het zeer uitgebreid champagneontbijt op de klok keek sloeg de paniek toe. Het was al kwart voor twee en ik was nog niet eens gedoucht en aangekleed! Over een kwartier zouden de eerste verjaardagsgasten al arriveren op de feestlokatie.
In een poging me nog wat meer op te fokken deed vriendlief de deur van de zolder, mijn walk-in closet, op slot zodat ik me niet aan kon kleden. Ik gunde hem de lol niet en bleef gevaarlijk kalm. Natuurlijk wist ik allang wat hij bekokstoofde. En ja hoor, daar lag op bed een grote doos. Met daarin nog een doos, en nog een. Als een Russisch poppetje pelde ik laag voor laag totdat eindelijk de buit binnen was: de jumpsuit uit de Haarlemmerstraat. Helemaal voor mij. Ahhhhhh.
En ja hoor, toen we even later voor de etalage in de Haarlemmersstraat stonden, liepen de kwijldruppels nog net niet over mijn kin. De paspop showde een soepel vallende denim jumpsuit, strak van boven, baggy van onder. Hélémaal mijn ding. ''Ahhhhh'' was het enige wat ik uit kon brengen. In gedachte had ik ze al gecombineerd met mijn blauwe slangenleren pumps, mijn mat-rode laarzen en mijn slippers voor een meer beachy look.
,,Toch jammer dat je 'm niet mag kopen hè'', grinnikte vriendlief intens gemeen en fietste weg terwijl ik achterom bleef kijken, mijn ogen als magneetjes aangetrokken tot de jumpsuit. ,,Wat ontzettend kinderachtig en flauw van je om mij dat ding te laten zien terwijl je weet dat ik het niet mag kopen'', mokte ik terwijl hij alleen maar harder begon te lachen.
Vriendlief is nog strenger als het aankomt op mijn kledingdieet dan ik zelf ben. ,,Als iemand het waagt om je voor je verjaardag een kledingstuk te geven ga ik het ritueel verbranden'', kondigde hij ver voor de grote dag aan. ,,Er komen gewoon geen nieuwe kleren het huis in.'' ''Wat een gelul, jij bepaalt de regels van mijn uitdaging niet'', beet ik terug. ,,Sterker nog, daar heb je echt helemaal niets over te zeggen. Ik koop een jaar geen kleren, maar als anderen mij iets willen geven dan mag dat. Als ik zelf maar niets koop.'' Tijdens mijn tirade stopte meneer zijn vingers in z'n oren en begon een liedje te neuriën. Eikel.
De weken voor mijn verjaardag herhaalde hij het keer op keer, tegen iedereen die het maar wilde horen. ,,Ik ga nieuwe kleren ritueel verbranden hoor, echt.'' Ik werd steeds bozer....waar haalde hij het gore lef vandaan om zich ermee te bemoeien? Straks waren mijn vriendinnen echt onder de indruk van zijn dreigement en zouden ze het nalaten iets leuks voor me te kopen.
Zondag was ik jarig. Toen ik na het zeer uitgebreid champagneontbijt op de klok keek sloeg de paniek toe. Het was al kwart voor twee en ik was nog niet eens gedoucht en aangekleed! Over een kwartier zouden de eerste verjaardagsgasten al arriveren op de feestlokatie.
In een poging me nog wat meer op te fokken deed vriendlief de deur van de zolder, mijn walk-in closet, op slot zodat ik me niet aan kon kleden. Ik gunde hem de lol niet en bleef gevaarlijk kalm. Natuurlijk wist ik allang wat hij bekokstoofde. En ja hoor, daar lag op bed een grote doos. Met daarin nog een doos, en nog een. Als een Russisch poppetje pelde ik laag voor laag totdat eindelijk de buit binnen was: de jumpsuit uit de Haarlemmerstraat. Helemaal voor mij. Ahhhhhh.
Echte liefde is....
De relatie met de samenwoonvriend liep stuk. En waar kon ik de traantjes beter drogen dan tussen de kledingrekken? Voor het eerst in jaren kon ik gewetenloos shoppen. En dat heeft mijn bankrekening geweten....
Het nadeel van mijn nieuwe relatiestatus was wel dat ik ons huisje had moeten verruilen voor niet veel meer dan een studentenkamer. Waar helemaal geen plaats was voor mijn talloze kilo's kleding. Er zat niets anders op dan een selectie te maken en de rest onder te brengen op zolders bij pa en ma en leegstaande kamers in het anti-kraakhuis van een vriendin. Waarvoor dank.
Mijn eigen kamer lag constant bedekt met een tapijt aan kleding. Elk hoekje en gaatje was gevuld met schoenen, tassen, jurken en jassen. Achter het bed lagen vuilniszakken vol kleding. En of het nog niet genoeg was kocht ik maandenlang met een angstwekkende hebberigheid de plaatselijke winkels leeg.
Toen kwam er een nieuwe man in mijn leven. Eentje die totaal geen moeite had met mijn kledingverslaving. Nou ja, toen we gingen samenwonen en hij maar liefst zes keer met zijn stationwagon -de achterbank plat en tot de nok toe gevuld met kleding- op en neer moest rijden
voor mijn kledingverzameling eindelijk compleet was, mopperde hij wel even. Ook toen hij de hele berg aanschouwde en besefte dat dat nooit zou gaan passen in die ene kledingkast op de slaapkamer.
En toen ik de hele zolder toe-eigende als walk-in closet en er voor het bureau van meneer eigenlijk geen plaats meer was, ook. En ook de weken erna, toen hij elke ochtend een bult kleding weg moest schuiven voor hij de deur kon openen, mopperde hij hoorbaar.
Maar op wat gemopper na liet hij me lekker m'n gang gaan met mijn kleding. Het voordeel van een nieuwe vriend is natuurlijk ook dat hij mijn immense collectie niet kende. Vragen als 'heb je iets nieuws schat?' waren dus ook totaal niet aan de orde. Sterker nog, hij ontpopte zich als een ware shopassistent en als we samen gingen winkelen kwam hij aandraven met bijpassende riempjes, de juiste maat broek, een topje in een andere kleur. Deze vent moeten we houden, dat was al snel duidelijk.
Kleding verstoppen was gelukkig niet aan de orde. Maar na maandenlang op zeer regelmatige basis thuis te zijn gekomen met nieuwe kleren begon er toch een knagend stemmetje in mijn hoofd te komen. Elke keer als ik thuis weer iets nieuws liet zien wist ik dat vriendlief eigenlijk dacht: 'maar je hebt toch eigenlijk niets nodig schat?' Waar hij uiteraard volkomen gelijk in had. Maar dat stemmetje was toch niet zo prettig tijdens het shoppen.
Dus toen vriendlief afgelopen zomer twee maanden lang op 'ontdek-jezelf'-reis ging, en dat knagende gewetensstemmetje met hem meenam in de backpack naar de andere kant van de wereld, greep ik mijn kans.
De eerste vriendloze zaterdag was ik al vroeg in de stad. Met een heel lijstje aan items die ik echt nog moest hebben. Het begon met een paar sneakers. En toen volgde een paar hakken. De weken erna volgden een zwart leren jasje (een musthave, dat moet u erkennen), twee broeken, lingerie (kan je nooit genoeg van hebben) en een vriendin attendeerde mij erop dat ik toch echt een paar sleehakken nodig had. Dus dat. En een kort wit broekje omdat dat zo leuk staat bij zomerse bruine benen. Maar omdat ik niet kon kiezen dus maar meteen twee. En een leuk groen shirtje voor erop. En bikini's, heel veel bikini's. En toen moest er natuurlijk nog een mooie outfit gekocht worden om vriendlief mee af te kunnen halen van Schiphol.
In een fleurig jurkje vloog ik hem twee maanden later om de hals. En drie keer raden wat hij bij thuiskomst voor mij uit zijn backpack toverde? Twee practige jurkjes uit het verre Oosten.
Als dat geen liefde is....
Het nadeel van mijn nieuwe relatiestatus was wel dat ik ons huisje had moeten verruilen voor niet veel meer dan een studentenkamer. Waar helemaal geen plaats was voor mijn talloze kilo's kleding. Er zat niets anders op dan een selectie te maken en de rest onder te brengen op zolders bij pa en ma en leegstaande kamers in het anti-kraakhuis van een vriendin. Waarvoor dank.
Mijn eigen kamer lag constant bedekt met een tapijt aan kleding. Elk hoekje en gaatje was gevuld met schoenen, tassen, jurken en jassen. Achter het bed lagen vuilniszakken vol kleding. En of het nog niet genoeg was kocht ik maandenlang met een angstwekkende hebberigheid de plaatselijke winkels leeg.
Toen kwam er een nieuwe man in mijn leven. Eentje die totaal geen moeite had met mijn kledingverslaving. Nou ja, toen we gingen samenwonen en hij maar liefst zes keer met zijn stationwagon -de achterbank plat en tot de nok toe gevuld met kleding- op en neer moest rijden
voor mijn kledingverzameling eindelijk compleet was, mopperde hij wel even. Ook toen hij de hele berg aanschouwde en besefte dat dat nooit zou gaan passen in die ene kledingkast op de slaapkamer.
En toen ik de hele zolder toe-eigende als walk-in closet en er voor het bureau van meneer eigenlijk geen plaats meer was, ook. En ook de weken erna, toen hij elke ochtend een bult kleding weg moest schuiven voor hij de deur kon openen, mopperde hij hoorbaar.
Maar op wat gemopper na liet hij me lekker m'n gang gaan met mijn kleding. Het voordeel van een nieuwe vriend is natuurlijk ook dat hij mijn immense collectie niet kende. Vragen als 'heb je iets nieuws schat?' waren dus ook totaal niet aan de orde. Sterker nog, hij ontpopte zich als een ware shopassistent en als we samen gingen winkelen kwam hij aandraven met bijpassende riempjes, de juiste maat broek, een topje in een andere kleur. Deze vent moeten we houden, dat was al snel duidelijk.
Kleding verstoppen was gelukkig niet aan de orde. Maar na maandenlang op zeer regelmatige basis thuis te zijn gekomen met nieuwe kleren begon er toch een knagend stemmetje in mijn hoofd te komen. Elke keer als ik thuis weer iets nieuws liet zien wist ik dat vriendlief eigenlijk dacht: 'maar je hebt toch eigenlijk niets nodig schat?' Waar hij uiteraard volkomen gelijk in had. Maar dat stemmetje was toch niet zo prettig tijdens het shoppen.
Dus toen vriendlief afgelopen zomer twee maanden lang op 'ontdek-jezelf'-reis ging, en dat knagende gewetensstemmetje met hem meenam in de backpack naar de andere kant van de wereld, greep ik mijn kans.
De eerste vriendloze zaterdag was ik al vroeg in de stad. Met een heel lijstje aan items die ik echt nog moest hebben. Het begon met een paar sneakers. En toen volgde een paar hakken. De weken erna volgden een zwart leren jasje (een musthave, dat moet u erkennen), twee broeken, lingerie (kan je nooit genoeg van hebben) en een vriendin attendeerde mij erop dat ik toch echt een paar sleehakken nodig had. Dus dat. En een kort wit broekje omdat dat zo leuk staat bij zomerse bruine benen. Maar omdat ik niet kon kiezen dus maar meteen twee. En een leuk groen shirtje voor erop. En bikini's, heel veel bikini's. En toen moest er natuurlijk nog een mooie outfit gekocht worden om vriendlief mee af te kunnen halen van Schiphol.
In een fleurig jurkje vloog ik hem twee maanden later om de hals. En drie keer raden wat hij bij thuiskomst voor mij uit zijn backpack toverde? Twee practige jurkjes uit het verre Oosten.
Als dat geen liefde is....
'Iets nieuws schat?'
Het geldt als HET bewijs dat je lijdt aan een kledingverslaving. Als je je nieuwe aanwinsten verstopt voor je vriendje. Enigszins gegeneerd moet ik toegeven dat dit symptoom al jaren geleden bij mij waarneembaar was.
Het waren de jaren dat ik voor het eerst samenwoonde. Zowel (ex-)vriendlief als ikzelf studeerden nog en onze schamele centjes stortten we op één rekening. Heel romantisch. Als de huur, de belasting, de electra, de boodschappen en het collegegeld waren betaald bleef er slechts een luttel bedragje over om leuke dingen van te doen. Zoals shoppen. Gelukkig had ik in mijn pre-samenwoontijd al flink huisgehouden en was mijn kledingkast inmiddels van indrukwekkend formaat. De noodzaak voor nieuwe kleding was er dan ook niet direct, de drang des te meer.
Maar vriendlief had een zeer getailleerd oog voor mijn kleding en merkte elke nieuwe aanschaf op, hoe basic het shirtje ook was. 'Iets nieuws schat?' Het was geen zinnetje dat duidde op positieve belangstelling, maar vaak de eerste regel van een preek. Die overigens vaak terecht was hoor, zeg ik er nu ruimhartig achteraan.
Maar na maanden samenwonen begon het toch wel erg te kriebelen. Dus begon ik nieuwe aanwinsten te verstoppen. Een jurkje past best in de boekentas voor school, dat had hij niet door. Ik gooide het 's avonds achter in de kast om het weken later aan te trekken en als vriendlief iets vroeg doodleuk te zeggen dat ik het ding al tijden had. Wat niet eens een hele grote inbreuk op de waarheid was.
Ik herinner me een uiterst hachelijk moment, toen ik na een dag uitgebreid schoppen met vriendin K. intens gelukkig thuiskwam, aan beide armen bungelde een enorme tas. Vriendlief zou nog op zijn werk zijn dus ik had alle tijd om mijn aankopen vakkundig weg te moffelen.
Tot mijn schrik zag ik toen ik langs het keukenraam liep echter dat vriendlief binnen was. Wat de fock?? Razendsnel begonnen mijn hersentjes te ratelen, op zoek naar een oplossing voor de twee uitpuilende tassen. Ha, ik had het! Bij het schuurtje zag ik mijn fiets staan. Ik snelde erheen, propte mijn shopbuit in mijn fietstassen en stapte volledig clean het huis binnen...
Die nacht regende het pijpenstelen. Dikke druppels sijpelden langs de flappen van mijn fietstassen en bevochtigden mijn nieuwe kleren. De volgende dag, toen vriendlief eindelijk de deur uit was voor een boodschap, kon ik mijn lieve kleertjes bevrijden uit hun benarde positie. Met een vies gezicht haalde ik ze uit de tas. Ze waren nat en klam van de regen. Eigenlijk zouden ze de wasmachine in moeten met een flinke scheut welriekend wasmiddel. In plaats daarvan sorteerde ik ze zo goed en zo kwaad als het ging achterin mijn kast, zodat ze nog enigszins konden drogen....
Het waren de jaren dat ik voor het eerst samenwoonde. Zowel (ex-)vriendlief als ikzelf studeerden nog en onze schamele centjes stortten we op één rekening. Heel romantisch. Als de huur, de belasting, de electra, de boodschappen en het collegegeld waren betaald bleef er slechts een luttel bedragje over om leuke dingen van te doen. Zoals shoppen. Gelukkig had ik in mijn pre-samenwoontijd al flink huisgehouden en was mijn kledingkast inmiddels van indrukwekkend formaat. De noodzaak voor nieuwe kleding was er dan ook niet direct, de drang des te meer.
Maar vriendlief had een zeer getailleerd oog voor mijn kleding en merkte elke nieuwe aanschaf op, hoe basic het shirtje ook was. 'Iets nieuws schat?' Het was geen zinnetje dat duidde op positieve belangstelling, maar vaak de eerste regel van een preek. Die overigens vaak terecht was hoor, zeg ik er nu ruimhartig achteraan.
Maar na maanden samenwonen begon het toch wel erg te kriebelen. Dus begon ik nieuwe aanwinsten te verstoppen. Een jurkje past best in de boekentas voor school, dat had hij niet door. Ik gooide het 's avonds achter in de kast om het weken later aan te trekken en als vriendlief iets vroeg doodleuk te zeggen dat ik het ding al tijden had. Wat niet eens een hele grote inbreuk op de waarheid was.
Ik herinner me een uiterst hachelijk moment, toen ik na een dag uitgebreid schoppen met vriendin K. intens gelukkig thuiskwam, aan beide armen bungelde een enorme tas. Vriendlief zou nog op zijn werk zijn dus ik had alle tijd om mijn aankopen vakkundig weg te moffelen.
Tot mijn schrik zag ik toen ik langs het keukenraam liep echter dat vriendlief binnen was. Wat de fock?? Razendsnel begonnen mijn hersentjes te ratelen, op zoek naar een oplossing voor de twee uitpuilende tassen. Ha, ik had het! Bij het schuurtje zag ik mijn fiets staan. Ik snelde erheen, propte mijn shopbuit in mijn fietstassen en stapte volledig clean het huis binnen...
Die nacht regende het pijpenstelen. Dikke druppels sijpelden langs de flappen van mijn fietstassen en bevochtigden mijn nieuwe kleren. De volgende dag, toen vriendlief eindelijk de deur uit was voor een boodschap, kon ik mijn lieve kleertjes bevrijden uit hun benarde positie. Met een vies gezicht haalde ik ze uit de tas. Ze waren nat en klam van de regen. Eigenlijk zouden ze de wasmachine in moeten met een flinke scheut welriekend wasmiddel. In plaats daarvan sorteerde ik ze zo goed en zo kwaad als het ging achterin mijn kast, zodat ze nog enigszins konden drogen....
Stiekem gebruik ik jullie
Ik sta er zelf versteld van. Al 102 dagen heb ik geen kleren gekocht! Ik geloof het haast niet nu ik het zo opschrijf. Honderd en twee dagen clean! Tijd dus voor een korte terugblik.
In het begin had ik absoluut last van afkickverschijnselen. Winkelruiten en etalages passeerde ik kwijlend, altijd met een schuin oog kijkend naar datgene dat ik miste. Bij het zien van een leuk paar schoenen in de reclamefolder waarvoor ik anders linea recta naar de winkel was gesjeesd, vroeg ik me bezorgd af of ze zulke schoenen over een jaar nog wel zouden hebben. Op een gegeven moment begon ik zelfs te dromen over het kopen van kleren.
Om mezelf te beschermen ben ik zo min mogelijk in de buurt van kledingwinkels geweest. Niet één dameskledingzaak heb ik van binnen gezien. Natuurlijk moest ook ik wel eens iets hebben uit de stad, en dat waren dan ook meteen de moeilijkste momenten. Als ik zaterdagmiddag door de stad liep, zonnetje op mijn gezicht en met mijn bankpas brandend in m'n portemonnee. Normaal gesproken de uitgelezen dag om eens heerlijk tussen de rekken te neuzen naar nieuwe hebbedingetjes. Nu hield ik het bij een stuk kaas van de markt of een bos bloemen, en ging weer naar huis.
Maar met het verstrijken van de weken begon het knagende gemis langzaam naar de achtergrond te verdwijnen. En als ik heel eerlijk ben, moet ik toegeven dat het me zelfs rustig maakte. Niet langer waren er mooie laarzen die door mijn hoofd spookten en schreeuwden om gekocht te worden, niet langer spitte ik de folders door op zoek naar leuke koopjes en niet langer was ik steevast de hele zaterdag kwijt met winkelen. Ik hield zeeën van tijd over om andere leuke dingen te doen.
Ook begon ik steeds meer lol te krijgen in het herontdekken van mijn eigen kledingkast. Ik maakte nieuwe combinaties en realiseerde hoeveel ik eigenlijk heb. Op een paar favoriete kledingstukken na heb ik de meeste dingen nog steeds maar een of twee keer gedragen. Er zijn zelfs een aantal wintertruien die ik helemaal nog niet aan heb gehad.
Behalve het vermijden van winkels had ik de afgelopen honderd dagen nog een geheim wapen. En dat zijn jullie. Stiekem gebruik ik jullie. Door mijn initiatief aan een zo groot mogelijk publiek wereldkundig te maken voer ik de druk voor mezelf op. Want nu zoveel mensen mijn blog lezen kan ik het natuurlijk niet maken om te falen. Kortom, ik gebruik jullie lieve lezers als een ordinaire stok achter de deur. Waarvoor dank.
Nu alleen nog hopen dat die stok de komende 263 dagen hard genoeg blijkt...
In het begin had ik absoluut last van afkickverschijnselen. Winkelruiten en etalages passeerde ik kwijlend, altijd met een schuin oog kijkend naar datgene dat ik miste. Bij het zien van een leuk paar schoenen in de reclamefolder waarvoor ik anders linea recta naar de winkel was gesjeesd, vroeg ik me bezorgd af of ze zulke schoenen over een jaar nog wel zouden hebben. Op een gegeven moment begon ik zelfs te dromen over het kopen van kleren.
Om mezelf te beschermen ben ik zo min mogelijk in de buurt van kledingwinkels geweest. Niet één dameskledingzaak heb ik van binnen gezien. Natuurlijk moest ook ik wel eens iets hebben uit de stad, en dat waren dan ook meteen de moeilijkste momenten. Als ik zaterdagmiddag door de stad liep, zonnetje op mijn gezicht en met mijn bankpas brandend in m'n portemonnee. Normaal gesproken de uitgelezen dag om eens heerlijk tussen de rekken te neuzen naar nieuwe hebbedingetjes. Nu hield ik het bij een stuk kaas van de markt of een bos bloemen, en ging weer naar huis.
Maar met het verstrijken van de weken begon het knagende gemis langzaam naar de achtergrond te verdwijnen. En als ik heel eerlijk ben, moet ik toegeven dat het me zelfs rustig maakte. Niet langer waren er mooie laarzen die door mijn hoofd spookten en schreeuwden om gekocht te worden, niet langer spitte ik de folders door op zoek naar leuke koopjes en niet langer was ik steevast de hele zaterdag kwijt met winkelen. Ik hield zeeën van tijd over om andere leuke dingen te doen.
Ook begon ik steeds meer lol te krijgen in het herontdekken van mijn eigen kledingkast. Ik maakte nieuwe combinaties en realiseerde hoeveel ik eigenlijk heb. Op een paar favoriete kledingstukken na heb ik de meeste dingen nog steeds maar een of twee keer gedragen. Er zijn zelfs een aantal wintertruien die ik helemaal nog niet aan heb gehad.
Behalve het vermijden van winkels had ik de afgelopen honderd dagen nog een geheim wapen. En dat zijn jullie. Stiekem gebruik ik jullie. Door mijn initiatief aan een zo groot mogelijk publiek wereldkundig te maken voer ik de druk voor mezelf op. Want nu zoveel mensen mijn blog lezen kan ik het natuurlijk niet maken om te falen. Kortom, ik gebruik jullie lieve lezers als een ordinaire stok achter de deur. Waarvoor dank.
Nu alleen nog hopen dat die stok de komende 263 dagen hard genoeg blijkt...
Het meisje met de lelijke laarzen
Zo, daar ben ik weer. Was even een klein weekje skiën. Moet ook gebeuren. Overigens een hele nieuwe ervaring, zo'n skivakantie zonder dat ik vooraf mocht shoppen.
Voorheen greep ik een wintersportvakantie steevast aan om eens flink wat geld over de balk te smijten. Met maar twee winters ervaring op de latten ging ik nog niet bepaald als een professional die berg af, dus dan kon je maar beter zorgen dat je er tenminste leuk uitzag. Zo was mijn motto.
Dus kocht is twee jaar geleden een stoere broek, een ski-jas die zo leuk was dat ik 'm ook 'gewoon' aan kon, een matching muts met vrolijke kleurtjes, bijpassende handschoenen en sjaal. Leggings en sokken waren minder belangrijk, die zag toch niemand. Ski-pullies wel, dus die werden ook met zorg geselecteerd. Dat alles ging deze week mee in de grote tas. Maar in één ding had ik mij vergist als onervaren wintersporter.
Ik wist namelijk niet beter dan dat het dorp waar je bivakkeert, volledig ingesneeuwd is en te voet
slechts begaanbaar is met snowboots of andersoortige laarzen met grof profiel. De eerste jaren had ik nog wel leuk schoeisel mee, maar dat bleef altijd noodgedwongen in de tas liggen.
Heel verstandig besloot ik dus dit jaar die andere schoenen gewoon thuis te laten, ik had ze immers toch niet nodig. Op de dag van vertrek deed ik mijn lelijke leren, geprofielde laarzen aan en klaar was Kees.
De schrik sloeg me om het hart toen we uren later ons bergdorp inreden. Het dorp was zo goed als sneeuwvrij! Volledige paniek maakte zich van mij meester. Wat moest ik nu 's avonds na het skiën aan mijn voeten doen als ik het dorp in ging om te après-skiën of dineren?
Onderweg naar ons hotel passeerde ik meerdere schoenenwinkels. Tot overmaat van ramp was het nog sale ook....Vorig jaar zou het mijn eerste prioriteit zijn geweest: fatsoenlijke schoenen kopen.
Maar niet dit jaar. Dit jaar trok ik onder mijn leuke rokje, mijn kekke trekking en mijn spijkerbroek doodleuk mij lelijke boots aan. Zelfverzekerd stapte ik door het dorp. In de après-skibar keek iedereen toch scheel van de drank en zag niemand mijn lelijke schoenen. En in het restaurant verstopte ik ze gewoon onder de tafel. Van het geld dat ik anders aan nieuwe schoenen had besteed kocht ik gewoon nog een drankje om het leed te verzachten, en nog een.
De enige pijn die ik deze vakantie aan mijn voeten had, werd niet veroorzaakt door hoge hakken of knellende pumps, maar door het ploeteren op de latten. En dat is toch hoe het op wintersport hoort.
Abonneren op:
Posts (Atom)