Vrijdag ga ik voor een weekendje naar Londen. Hartstikke leuk zul je denken. En ja, natuurlijk is het hartstikke leuk, maar zo'n weekendje Londen is toch anders als je er niet mag shoppen. Niets is namelijk zo leuks als winkelen over de grens. Een andere stad is altijd bruisender, spannender, mooier en bovendien barst het er van de onbekende winkels. Een uitgelezen kans om juweeltjes van kledingstukken te scoren. Een jurkje dat niemand anders in Nederland heeft, omdat alleen jij dat ini-miniwinkeltje in dat achteraf straatje in dat achteraf buurtje net buiten het centrum van stad X hebt weten te vinden. Het uitzinnige geluksgevoel dat je dan overspoelt....onbeschrijfelijk.
Zo'n weekend in een buitenlandse stad zorgt echter wel altijd voor veel onrust. Want behalve dat ik in één weekend tijd de lokale markt wil zien, musea wil bezoeken, kerken bekijken, architectonische hoogstandjes wil bewonderen en vooral veel lokaal voedsel en drank wil nuttigen, wil ik vooral veel plaatselijke mode bewonderen. En passen, en kopen. En dat alles is lastig te combineren in één weekend. Zeker als je in het gezelschap bent van een man. Die het nut en de drang tot shoppen totaal niet deelt. En al helemaal niet begrijpt. Sterker nog, die begint te zuchten bij elke etalage waar jij je pas inhoudt.
Nog erger is het als je zo'n weekend doorbrengt met TWEE mannen. Zoals mij eind vorig jaar geschiedde toen ik met vriendlief in Barcelona was, op bezoek bij een Spaanse vriend van hem. Vier dagen lang hebben we gedrieën door de stad geslenterd. Maar ik had eigenlijk een geheime missie. Ik had een bepaald type schoen voor ogen die ik hier moest kopen, omdat ik het in Nederland nergens kon vinden. Al mijn hoop had ik gevestigd op Barcelona. De laatste middag aldaar was de nood zo hoog dat ik voorstelde de mannen in een leuke bodega te dumpen en er zelf een uurtje of twee tussenuit te gaan. Konden zij even wat mannenpraat bezigen terwijl ik me in een moordtempo op de schoenenwinkels kon storten. Ik vond het een lumineus idee. Maar helaas. Ze wilden mee.
Aardig, zul je denken, maar er was niets aardigs aan. Alle kledingwinkels mocht ik namelijk niet in van de mannen, ik wilde toch immers schoenen? Grrrrr. In razend tempo liep ik de ene schoenenwinkel in en de andere weer uit. Na tien winkels hadden de mannen het al gehad en bleven verveeld buiten op me staan wachten. Dit was toch geen doen? Zo kon ik toch niet lekker op m'n gemakje winkelen?
Na twee gefrustreerde shopuren vond ik ze eindelijk. In de winkel waar het zusje van de Spaanse vriend werkte. Dus ik kreeg ook nog eens korting. Die had ik ook dubbel en dwars verdiend vond ik, want niets is zo erg als shoppen met twee ongeduldige mannen.
Dit weekend blijft dergelijke ellende me bespaard. En dat is maar goed ook want in Londen bestaat het gezelschap uit maar liefst vier mannen. En dat is pas echt onmogelijk shoppen.
'Ik ga daar echt niets kopen hoor....'
In tegenstelling tot vorig weekend ging ik deze zaterdag wél de drempel van de winkel over. Maar liefst anderhalf uur heb ik in de WE gespendeerd. Van voor naar achter liep ik de winkel door, de armen vol kleding. ,,Heeft u deze broek nog in een andere maat?'' Dan weer naar het pashokje. En weer de winkel in op zoek naar hetzelfde T-shirt in een andere kleur.
Maar wees gerust, het was iemand anders voor wie ik zo druk in de weer was. Vriendlief moest namelijk hoognodig weer eens gepimpt worden, vond ik. Toen ik eerder die middag, onderweg naar de markt voor zijn wekelijkse harinkje voorstelde om alleen even de WE in te gaan, zuchtte hij nog hardop en zei vol tegenzin: ,,Maar ik ga daar echt niks kopen hoor.'' Tùùrlijk schatje.
Enthousiast werp ik mij op als personal shopper en trek gevraagd en ongevraagd het ene na het andere kledingstuk uit de rekken. Passen zul je, of jij het mooi vindt of niet. Niets zo leuk dan je kledingverslaving te botvieren op je eigen vriend. En hoewel meneer een uitstekende smaak heeft, kan een beetje sturing van eigen hand nooit kwaad. ,,Nee hoor, dat strakke shirt kan je prima hebben schat. En die broek sluit ook heel mooi om je billen.'' Grijns.
Het verontrustende is echter dat, op twee uitzonderingen na, alles wat hij die middag aantrekt leuk staat. Uiteindelijk bestaat de buit bestaat uit, hou je vast: twee spijkerbroeken, twee vestjes, één blouse, twee truien, een jack, een T-shirt met lange mouwen en zeven T-shirts met korte mouwen. Zestien stuks in totaal!
Toch wel een beetje jaloers loop ik mee naar de kassa. Zelfs het kassameisje werpt een bewonderende blik op de stapel die op de toonbank ligt. Keurig scant ze alles en vouwt het op. Het past nauwelijks in de aller-allergrootste tas. ,,Nou, u kunt weer een tijdje vooruit'', lacht ze. ,,Zo doen mannen dat dus, die kopen gewoon in één keer heel veel'', concludeert ze. ,,Wij vrouwen kopen liever elke week, ehh elke dag iets'', zegt ze en geeft mij een knipoog. Ik hou wijselijk mijn mond.
Als we buiten staan kan ik het niet laten. ,,Nee hoor, je hebt inderdaad helemaal niks gekocht hè? Je hebt gewoon de hele focking winkel leeggekocht!!'' Jij wel.
Maar wees gerust, het was iemand anders voor wie ik zo druk in de weer was. Vriendlief moest namelijk hoognodig weer eens gepimpt worden, vond ik. Toen ik eerder die middag, onderweg naar de markt voor zijn wekelijkse harinkje voorstelde om alleen even de WE in te gaan, zuchtte hij nog hardop en zei vol tegenzin: ,,Maar ik ga daar echt niks kopen hoor.'' Tùùrlijk schatje.
Enthousiast werp ik mij op als personal shopper en trek gevraagd en ongevraagd het ene na het andere kledingstuk uit de rekken. Passen zul je, of jij het mooi vindt of niet. Niets zo leuk dan je kledingverslaving te botvieren op je eigen vriend. En hoewel meneer een uitstekende smaak heeft, kan een beetje sturing van eigen hand nooit kwaad. ,,Nee hoor, dat strakke shirt kan je prima hebben schat. En die broek sluit ook heel mooi om je billen.'' Grijns.
Het verontrustende is echter dat, op twee uitzonderingen na, alles wat hij die middag aantrekt leuk staat. Uiteindelijk bestaat de buit bestaat uit, hou je vast: twee spijkerbroeken, twee vestjes, één blouse, twee truien, een jack, een T-shirt met lange mouwen en zeven T-shirts met korte mouwen. Zestien stuks in totaal!
Toch wel een beetje jaloers loop ik mee naar de kassa. Zelfs het kassameisje werpt een bewonderende blik op de stapel die op de toonbank ligt. Keurig scant ze alles en vouwt het op. Het past nauwelijks in de aller-allergrootste tas. ,,Nou, u kunt weer een tijdje vooruit'', lacht ze. ,,Zo doen mannen dat dus, die kopen gewoon in één keer heel veel'', concludeert ze. ,,Wij vrouwen kopen liever elke week, ehh elke dag iets'', zegt ze en geeft mij een knipoog. Ik hou wijselijk mijn mond.
Als we buiten staan kan ik het niet laten. ,,Nee hoor, je hebt inderdaad helemaal niks gekocht hè? Je hebt gewoon de hele focking winkel leeggekocht!!'' Jij wel.
Vandaag ben ik op mijn best
Kaas, wierook, shampoo, brood en een kadootje voor de dochter van vriendlief. Dat is wat er op mijn boodschappenlijstje staat. Goedgehumeurd fiets ik naar de stad. Laat ik beginnen met het kadootje, dat kost de meeste tijd. Ik stap die ontzettend leuke kitch-patchwork-tierelantijntjes-winkel in waar de zuurstokkleuren je om de oren vliegen. Eens kijken of ik hier wat kan vinden. Mijn aandacht wordt getrokken naar een schap vol vreselijk fleurige gebloemde tassen met stoffen hertjes erop genaaid. Wat mooi.........hebbe hebbe hebbe. Kwijl kwijl. Een tas is geen kledingstuk. Toch? Nou ja, ik heb al wel een stuk of twintig tassen op zolder liggen dus eigenlijk heb ik geen nieuwe nodig. Ik vergeet waarvoor ik gekomen ben en vlucht naar buiten.
Gauw naar de markt voor de kaas. Maar in de honderd meter van de kadootjeswinkel naar de markt passeer ik een winkel waar het stuiterdruk is. Wat zou hier aan de hand zijn? 'Rookschade: ALLES 75 % korting' lees ik op de winkelruit.
Wat??? 75 procent korting? Ik MOET naar binnen. Alleen even kijken. Ik zal heus niks kopen. Gewoon even neuzen tussen de rekken. Ik sta al met één voet in de winkel als ik bij zinnen kom. Wegwezen hier!!
De V&D, waar ik op jacht ben naar een horloge voor de jarige, is al niet veel aardiger voor me. Onderweg naar buiten moet ik namelijk langs de tafel met drie bakken leggings, pantys en maillots, allemaal voor 2 euro. Zucht.
Het wordt er niet veel beter op. Ik moet ook de drukke winkelstraat nog door. Ik passeer de Mango, alwaar een hoofdloze paspop een te gek fantastisch mooi kicke kort leren jasje showt. Die voor de helft van het geld van mij zou kunnen zijn.
En dan de schoenenwinkels. Alles voor de helft van de helft. Ik weet dat als ik daar nu naar binnen ga, ik voor een habbekrats een geweldig paar schoenen of pumps kan scoren. Dat doe ik immers elk jaar.
Laten we ook de lingeriewinkels niet vergeten. Daar is het helemaal feest op dagen als deze. Eigenlijk is het in elke winkel feest dezer dagen: de laatste dagen van de sale. Als de aller- allerlaatste restjes uitverkoop voor de helft van de helft smeken om gekocht te worden. Dat zijn de dagen dat ik op mijn best ben. In een halve zaterdagmiddag ben ik in staat om met drie paar schoenen, vijf maillots en leggings, een sportbroek, drie strings, vier bh's, twee jurkjes, een jasje, drie truien en een spijkerbroek thuis te komen.
Vandaag ben ik op mijn best. Dus koop ik het bovenstaande allemaal NIET. En bespaar daarmee zeker 200 euro. Die ik bij thuiskomst die middag meteen kan overboeken aan de afbetaling van mijn studieschuld. Bij nader inzien is het toch mijn dag niet.
Gauw naar de markt voor de kaas. Maar in de honderd meter van de kadootjeswinkel naar de markt passeer ik een winkel waar het stuiterdruk is. Wat zou hier aan de hand zijn? 'Rookschade: ALLES 75 % korting' lees ik op de winkelruit.
Wat??? 75 procent korting? Ik MOET naar binnen. Alleen even kijken. Ik zal heus niks kopen. Gewoon even neuzen tussen de rekken. Ik sta al met één voet in de winkel als ik bij zinnen kom. Wegwezen hier!!
De V&D, waar ik op jacht ben naar een horloge voor de jarige, is al niet veel aardiger voor me. Onderweg naar buiten moet ik namelijk langs de tafel met drie bakken leggings, pantys en maillots, allemaal voor 2 euro. Zucht.
Het wordt er niet veel beter op. Ik moet ook de drukke winkelstraat nog door. Ik passeer de Mango, alwaar een hoofdloze paspop een te gek fantastisch mooi kicke kort leren jasje showt. Die voor de helft van het geld van mij zou kunnen zijn.
En dan de schoenenwinkels. Alles voor de helft van de helft. Ik weet dat als ik daar nu naar binnen ga, ik voor een habbekrats een geweldig paar schoenen of pumps kan scoren. Dat doe ik immers elk jaar.
Laten we ook de lingeriewinkels niet vergeten. Daar is het helemaal feest op dagen als deze. Eigenlijk is het in elke winkel feest dezer dagen: de laatste dagen van de sale. Als de aller- allerlaatste restjes uitverkoop voor de helft van de helft smeken om gekocht te worden. Dat zijn de dagen dat ik op mijn best ben. In een halve zaterdagmiddag ben ik in staat om met drie paar schoenen, vijf maillots en leggings, een sportbroek, drie strings, vier bh's, twee jurkjes, een jasje, drie truien en een spijkerbroek thuis te komen.
Vandaag ben ik op mijn best. Dus koop ik het bovenstaande allemaal NIET. En bespaar daarmee zeker 200 euro. Die ik bij thuiskomst die middag meteen kan overboeken aan de afbetaling van mijn studieschuld. Bij nader inzien is het toch mijn dag niet.
Een droom van een jurk
Ik bevind mij in een uitzonderlijk prettige kledingwinkel. Zo eentje met veel hout, zachte kleuren en veel lichtinval. Een prettig kabbelend popdeuntje op de achtergrond verhoogt de goede sfeer. Wat mij nog vrolijker stemt is de kleding in de rekken. Zelden ben ik in een winkel geweest waar ik zoveel dingen leuk vind. Uiteraard word ik onmiddellijk vreselijk hebberig van al dit moois maar ik heb mezelf zojuist even vermanend toegesproken. Vijf items mag ik uitkiezen, meer niet. De spiegel in het pashokje is niet bepaald behulpzaam want alles wat ik mee naar binnen heb gesleurd staat ook nog eens. Na lang wikken en wegen verlaat ik met vijf items het pashokje om af te gaan rekenen. Maar dan, halverwege, blijf ik stokstijf staan. Daar hangt een prachtig mintgroen dun wollen jurkje met crèmekleurige breisels in de hals dat er zojuist niet hing. Het is een droomjurk. Ik MOET terug naar het pashokje. En ja hoor, het ding zit als gegoten en staat ronduit beeldig, ik kan niet anders zeggen.
Maar dan, als ik uiterst content naar de kassa loop komt er ineens een heel naar stemmetje op in mijn hoofd. 'Jij mocht toch helemaal geen kleren kopen', fluistert het gemene ding. Potverdikke, dat is waar ook! Ik was het al weer helemaal vergeten. Op slag ben ik zo depressief dat ik me zowat vrijwillig zou aanmelden voor een gesloten inrichting. Hoe kan ik dat vergeten zijn? Beteueterd hang de jurk terug, evenals alle andere leuke kleren, en loop de winkel uit.
Dan word ik wakker. Heb ik echt....heb ik echt? Ja, ik ik heb gewoon echt gedroomd over kleren kopen! Mijn onderbewuste is blijkbaar nog niet zo afgekickt als de real-life-ik. Dit is toch schokkend?
Vanmorgen zat ik suffig in de trein op weg naar m'n werk toen me ineens die ontzettend leuke winkelstraat weer te binnen schoot. Dat straatje met alleen maar leuke kleine boetiekjes vol moois. Wel iets duurder dan de bekende H&M zooi, maar, zo had ik me voorgenomen, voortaan zou ik gaan voor kwaliteit in plaats van kwantiteit.
Mijn hersens ratelden er op los, maar nog steeds kon ik niet bedenken waar ik nou die leuke winkelstraat had gezien. Ik zou toch niet...ehhh. Shit! Heb ik vannacht gewoon weer over kleding gedroomd. Nee hoor, ik ben heus niet verslaafd.
Maar dan, als ik uiterst content naar de kassa loop komt er ineens een heel naar stemmetje op in mijn hoofd. 'Jij mocht toch helemaal geen kleren kopen', fluistert het gemene ding. Potverdikke, dat is waar ook! Ik was het al weer helemaal vergeten. Op slag ben ik zo depressief dat ik me zowat vrijwillig zou aanmelden voor een gesloten inrichting. Hoe kan ik dat vergeten zijn? Beteueterd hang de jurk terug, evenals alle andere leuke kleren, en loop de winkel uit.
Dan word ik wakker. Heb ik echt....heb ik echt? Ja, ik ik heb gewoon echt gedroomd over kleren kopen! Mijn onderbewuste is blijkbaar nog niet zo afgekickt als de real-life-ik. Dit is toch schokkend?
Vanmorgen zat ik suffig in de trein op weg naar m'n werk toen me ineens die ontzettend leuke winkelstraat weer te binnen schoot. Dat straatje met alleen maar leuke kleine boetiekjes vol moois. Wel iets duurder dan de bekende H&M zooi, maar, zo had ik me voorgenomen, voortaan zou ik gaan voor kwaliteit in plaats van kwantiteit.
Mijn hersens ratelden er op los, maar nog steeds kon ik niet bedenken waar ik nou die leuke winkelstraat had gezien. Ik zou toch niet...ehhh. Shit! Heb ik vannacht gewoon weer over kleding gedroomd. Nee hoor, ik ben heus niet verslaafd.
Dat waren nog eens tijden....
Alsof er een bom ontploft was. Zo zag onze slaapkamer er maandenlang uit. Niet omdat er wild geklust werd, maar omdat ik elke morgen weer een kledingcrisis had. Overdag deed het bed steevast dienst als ondergrond voor een indrukwekkende berg kleren. 's Avonds werd de berg weer van het bed geschoven en de volgende morgen begon alles weer van voren af aan.
Het waren de dagen waarin in werkte als freelancer. Dagen dat ik niet op een vast tijdstip 's morgens vroeg ergens op een kantoor werd verwacht. Heerlijk die vrijheid. Maar ook dodelijk voor de situatie in de slaapkamer. Qua bergontwikkeling dan. Zeker een uur had ik dagelijks nodig om te bepalen wat ik noú weer aan moest. Het nadeel van bijvoorbeeld een spijkerbroek is dat je er werkelijk álles op aan kan trekken. Dus moesten om de beurt tien verschillende truien gepast worden om te zien welke vandaag het beste stond. En welke schoenen daar dan weer het leukst bij waren. En misschien nog een sjaaltje? Nee toch niet. Alles wat werd afgekeurd verdween hup, op het bed. En zo groeide de berg. Uiteraard was de vriend, helaas zeer opruimerig van aard, niet erg blij met de bergen die ik bouwde.
Hij schafte een dressboy aan. Zo'n houten ding waar je al je kleren overheen kan pleuren. Ik kende het voorwerp niet, maar het beviel me wel. Nadeel was echter dat dat ding na twee dagen al gevaarlijk begon te wiebelen.
We verhuisden. Naar een huis waar behalve de slaapkamer ook een enorme zolder is. De kledingkast staat nu dus niet langer tegenover het bed, maar een verdieping hoger. De ruimte was zo groot dat ik nog een kledingkast kon nemen plus drie klerenrekken op wieltjes waar ik leuk al mijn jurkjes kon uitstallen. En een grote spiegel waar ik mijn privé modeshows kon houden. Maar behalve het nieuwe huis kreeg ik ook een nieuwe baan. Eentje waarvoor ik wel elke dag op een gezette tijd ergens op een kantoor verwacht werd.
Vanmorgen stond ik voor mijn klerenkast, pakte hup een jurkje, toen een jasje en een legging, dook even in de kast op zoek naar de laarzen. Binnen twee minuten was het gepiept. De vriend aanschouwde het tafereel en zei plots; 'tjonge, weet je nog die tijd dat je uren kleren stond te passen?' Verdorie ja! Dat waren nog eens tijden....
Het waren de dagen waarin in werkte als freelancer. Dagen dat ik niet op een vast tijdstip 's morgens vroeg ergens op een kantoor werd verwacht. Heerlijk die vrijheid. Maar ook dodelijk voor de situatie in de slaapkamer. Qua bergontwikkeling dan. Zeker een uur had ik dagelijks nodig om te bepalen wat ik noú weer aan moest. Het nadeel van bijvoorbeeld een spijkerbroek is dat je er werkelijk álles op aan kan trekken. Dus moesten om de beurt tien verschillende truien gepast worden om te zien welke vandaag het beste stond. En welke schoenen daar dan weer het leukst bij waren. En misschien nog een sjaaltje? Nee toch niet. Alles wat werd afgekeurd verdween hup, op het bed. En zo groeide de berg. Uiteraard was de vriend, helaas zeer opruimerig van aard, niet erg blij met de bergen die ik bouwde.
Hij schafte een dressboy aan. Zo'n houten ding waar je al je kleren overheen kan pleuren. Ik kende het voorwerp niet, maar het beviel me wel. Nadeel was echter dat dat ding na twee dagen al gevaarlijk begon te wiebelen.
We verhuisden. Naar een huis waar behalve de slaapkamer ook een enorme zolder is. De kledingkast staat nu dus niet langer tegenover het bed, maar een verdieping hoger. De ruimte was zo groot dat ik nog een kledingkast kon nemen plus drie klerenrekken op wieltjes waar ik leuk al mijn jurkjes kon uitstallen. En een grote spiegel waar ik mijn privé modeshows kon houden. Maar behalve het nieuwe huis kreeg ik ook een nieuwe baan. Eentje waarvoor ik wel elke dag op een gezette tijd ergens op een kantoor verwacht werd.
Vanmorgen stond ik voor mijn klerenkast, pakte hup een jurkje, toen een jasje en een legging, dook even in de kast op zoek naar de laarzen. Binnen twee minuten was het gepiept. De vriend aanschouwde het tafereel en zei plots; 'tjonge, weet je nog die tijd dat je uren kleren stond te passen?' Verdorie ja! Dat waren nog eens tijden....
Fuck die zwarte jas!
Het vriest dat de oren van je hoofd vallen. Al dagen. Dus hoewel ik dolgraag weer eens een jurkje uit mijn kast zou trekken hou ik het maar op de broeken voorlopig. Panty's en leggings vriezen met dit weer immers doodleuk aan je benen vast.
Het is het type weer dat niet bepaald het charmantste in de mens naar boven haalt. Ingepakt in dikke lagen winterkleding, snottebellen aan de neus en foeilelijke skihandschoenen aan de handen en snowboots aan de voeten trotseren wij de kou. Bikkels als we zijn.
Maar kan dat dan alsjeblieft een beetje vrolijker mensen? Nee, ik word ook niet blij van die snijdende wind en de winter die in mijn benen prikt. Maar als ik onderweg naar huis station Den Haag Holland Spoor binnenloop word ik acuut depressief. Van de tochtigheid en grauwheid van dit spuuglelijke station, maar ook van de mensen. Omdat er veel treinen uitvallen staat de hele hal volgepakt. En geloof het of niet, iedereen, maar dan ook echt iedereen, draagt een zwarte winterjas. Zwart, zwart zwart. Overal waar ik kijk. Ik voel me volledig misplaatst met mijn knalpaarse exemplaar. Waarom loopt heel Nederland 's winters in een zwarte jas? Ik begrijp het echt niet. Roept de grauwe winter niet juist om een beetje kleur?
In totaal heb ik 15 jassen. Ja, je leest het goed. Drie zomerjassen, zes 'tussen'-jassen, twee leren jassen en vier winterjassen. De jassen in de laatste categorie zijn rood, paars en blauw. En er ligt nog een dood schaap op zolder die ook dienst doet als winterjas. Maar ook die is niet zwart.
Ik heb het geprobeerd hoor. Vlak voor mijn shopverbod van kracht ging toog ik naar de Mango om ook, net als elke keurige Hollander, een zwarte winterjas te kopen. Omdat ik nog geen nette winterjas had. Zo eentje die je aan kan naar sjieke gelegenheden. Eentje die je kan dragen bij jurkjes, mooie rokjes en dat zakelijke broekpak. Maar eenmaal in de Mango wees vriendlief een witte jas aan. Een bloedje van een jas. Geweldige pasvorm, veel knopen, netjes en stijlvol, maar toch ook stoer. Ik was dus verkocht. Uiteraard kreeg ik ook nog eens korting en zo stapte ik uiterst voldaan met een zeer besmettelijke witte jas die zo dun is dat je hem nooit in de winter aan kan, de winkel uit. Tot zover mijn poging om een zwarte winterjas te kopen.
Het is het type weer dat niet bepaald het charmantste in de mens naar boven haalt. Ingepakt in dikke lagen winterkleding, snottebellen aan de neus en foeilelijke skihandschoenen aan de handen en snowboots aan de voeten trotseren wij de kou. Bikkels als we zijn.
Maar kan dat dan alsjeblieft een beetje vrolijker mensen? Nee, ik word ook niet blij van die snijdende wind en de winter die in mijn benen prikt. Maar als ik onderweg naar huis station Den Haag Holland Spoor binnenloop word ik acuut depressief. Van de tochtigheid en grauwheid van dit spuuglelijke station, maar ook van de mensen. Omdat er veel treinen uitvallen staat de hele hal volgepakt. En geloof het of niet, iedereen, maar dan ook echt iedereen, draagt een zwarte winterjas. Zwart, zwart zwart. Overal waar ik kijk. Ik voel me volledig misplaatst met mijn knalpaarse exemplaar. Waarom loopt heel Nederland 's winters in een zwarte jas? Ik begrijp het echt niet. Roept de grauwe winter niet juist om een beetje kleur?
In totaal heb ik 15 jassen. Ja, je leest het goed. Drie zomerjassen, zes 'tussen'-jassen, twee leren jassen en vier winterjassen. De jassen in de laatste categorie zijn rood, paars en blauw. En er ligt nog een dood schaap op zolder die ook dienst doet als winterjas. Maar ook die is niet zwart.
Ik heb het geprobeerd hoor. Vlak voor mijn shopverbod van kracht ging toog ik naar de Mango om ook, net als elke keurige Hollander, een zwarte winterjas te kopen. Omdat ik nog geen nette winterjas had. Zo eentje die je aan kan naar sjieke gelegenheden. Eentje die je kan dragen bij jurkjes, mooie rokjes en dat zakelijke broekpak. Maar eenmaal in de Mango wees vriendlief een witte jas aan. Een bloedje van een jas. Geweldige pasvorm, veel knopen, netjes en stijlvol, maar toch ook stoer. Ik was dus verkocht. Uiteraard kreeg ik ook nog eens korting en zo stapte ik uiterst voldaan met een zeer besmettelijke witte jas die zo dun is dat je hem nooit in de winter aan kan, de winkel uit. Tot zover mijn poging om een zwarte winterjas te kopen.
Dit bedoel ik nou
Ik heb al geprobeerd een inkijkje te geven in mijn koopverslaafde hoofd. Hoe mij hersentjes op tilt slaan en beginnen te ratelen als een dolle als ik een leuk kledingstuk voorbij zie komen. Hoe er onmiddellijk een koopdrang ontstaat die mij doodleuk afspraken laat missen omdat ik zo nodig eerst moet winkelen. Het is iets waar ik geen controle over heb, wat bezit van mij neemt.
Laat ik het illustreren met een recent voorbeeld. Een week geleden tetterden de weermannen op tv al luid over de ijzige kou die in aantocht was. Koukleum én kledingverslaafde als ik ben dacht ik meteen aan de kledingstukken waarmee ik me de komende tijd zou gaan beschermen tegen de gemene aanvallen van meneer Vorst.
Later die dag zat ik in de trein toen er een meisje tegenover mij kwam zitten. Ze deed haar winterjas uit en toen zat ik oog in oog met dé perfecte warme wollen wintertrui. Eentje die de tranen in mijn ogen deed springen van perfectie. Niet alleen zat hij om haar lijf gegoten, wat best knap is voor een dikke trui, hij was ook nog eens ontzettend leuk. Met verschillende breisels, kleurtjes en patroontjes straalde het een knusheid uit waardoor ik in een klap zin kreeg in de kou.
Potverdorie, dacht ik meteen, ik heb helemaal niet zo'n leuke wintertrui. Ja, ik heb die dikke wollen witte trui met col, de crèmekleurige trui, de groene met een leuke glinstering, de bruin-zwarte die erg lekker draagt, de blauwe die me zo leuk staat, de paarse, of eigenlijk twee paarse die een outfit leuk opfleuren, maar ik heb geen wintertrui met print! Het zijn allemaal monotoon gekleurde dingen. Ik moet ook zo'n leuke trui hebben met verschillende kleurtjes en motiefjes. Dat is ontzettend leuk. En ontzettend nodig.
Als ik weer wat later door de stad fiets valt mijn oog op een etalage waar precies die trui hangt die ik voor ogen had. Een trui die aan al mijn wensen voldoet. Een trui die beeldig zou staan bij mijn blonde haar. Een droomtrui. Ik stap af. Even van dichterbij bekijken mag toch wel?
Ik sta als een aapje met mijn neus tegen de koude winkelruit gedrukt. En dan zie ik tot mijn schrik dat de droomtrui nog afgeprijsd is ook! Hij kost nu maar 29,-. Dat kan niet waar zijn. Dat is de reinste marteling. Gewoon een buitengewoon slechte grap van de duivel. Een beproeving van de hoogste categorie. Slik. Zal ik? Gewoon even passen? Alleen passen, echt. Dan hang ik 'm daarna gewoon weer terug.
Alsof ze het ruikt belt exact op dat moment mijn vriendin. Ik voel me gewoon betrapt. Heel snel spring ik op mijn fiets. Ondanks mijn dikke wollen witte coltrui bibber ik van de kou. Of is het van ellende?
Laat ik het illustreren met een recent voorbeeld. Een week geleden tetterden de weermannen op tv al luid over de ijzige kou die in aantocht was. Koukleum én kledingverslaafde als ik ben dacht ik meteen aan de kledingstukken waarmee ik me de komende tijd zou gaan beschermen tegen de gemene aanvallen van meneer Vorst.
Later die dag zat ik in de trein toen er een meisje tegenover mij kwam zitten. Ze deed haar winterjas uit en toen zat ik oog in oog met dé perfecte warme wollen wintertrui. Eentje die de tranen in mijn ogen deed springen van perfectie. Niet alleen zat hij om haar lijf gegoten, wat best knap is voor een dikke trui, hij was ook nog eens ontzettend leuk. Met verschillende breisels, kleurtjes en patroontjes straalde het een knusheid uit waardoor ik in een klap zin kreeg in de kou.
Potverdorie, dacht ik meteen, ik heb helemaal niet zo'n leuke wintertrui. Ja, ik heb die dikke wollen witte trui met col, de crèmekleurige trui, de groene met een leuke glinstering, de bruin-zwarte die erg lekker draagt, de blauwe die me zo leuk staat, de paarse, of eigenlijk twee paarse die een outfit leuk opfleuren, maar ik heb geen wintertrui met print! Het zijn allemaal monotoon gekleurde dingen. Ik moet ook zo'n leuke trui hebben met verschillende kleurtjes en motiefjes. Dat is ontzettend leuk. En ontzettend nodig.
Als ik weer wat later door de stad fiets valt mijn oog op een etalage waar precies die trui hangt die ik voor ogen had. Een trui die aan al mijn wensen voldoet. Een trui die beeldig zou staan bij mijn blonde haar. Een droomtrui. Ik stap af. Even van dichterbij bekijken mag toch wel?
Ik sta als een aapje met mijn neus tegen de koude winkelruit gedrukt. En dan zie ik tot mijn schrik dat de droomtrui nog afgeprijsd is ook! Hij kost nu maar 29,-. Dat kan niet waar zijn. Dat is de reinste marteling. Gewoon een buitengewoon slechte grap van de duivel. Een beproeving van de hoogste categorie. Slik. Zal ik? Gewoon even passen? Alleen passen, echt. Dan hang ik 'm daarna gewoon weer terug.
Alsof ze het ruikt belt exact op dat moment mijn vriendin. Ik voel me gewoon betrapt. Heel snel spring ik op mijn fiets. Ondanks mijn dikke wollen witte coltrui bibber ik van de kou. Of is het van ellende?
Abonneren op:
Posts (Atom)