Magere mode maanden: juni 2012

Het magere-mode-maanden-meisje en het vette ruilfeest

Het gebeurt zodra ik de ruimte binnenstap en de bergen kleding zie liggen. Ik sla op tilt. Mijn hart begint sneller te kloppen, mijn ademhaling wordt gejaagd en ik kan nog maar aan één ding denken: zo snel mogelijk die bergen kleding doorwroeten voor iemand anders er met iets leuks vandoor gaat.

Afgelopen zondag trakteerde ik mezelf op een kledingruilfeestje, want hé, ik ben potverdorie dus gewoon al een half jaar clean, en hé, dat is dus best een feestje waard. Bovendien is het een hele mooie stimulans om het vooral nog een half jaar vol te houden. Wel had ik van vriendin F. de strenge restrictie gekregen, dat ik niet meer kleding mocht meenemen dan ik in zou leveren. Fair enough!

Dus moest ik in mijn kledingkast op zoek naar afdankertjes, die dienst konden doen als ruilmiddel. Maar oh, wat was dat moeilijk. Ondanks dat ik belachelijk veel kleren heb, is er maar weinig wat ik niet mooi of leuk vind. De hele selectieprocedure duurde uren: alles moest gepast en bekeken worden, 'hmm, staat toch eigenlijk best wel leuk', terughangen in de kast, er toch weer uithalen en dat alles een keer of twintig! Na stevig overleg met mezelf vond ik toch nog twee hemdjes, twee T-shirts, twee jurkjes, twee colbertjes, een broek en twee paar schoenen. Elf items, ik was trots op mezelf.

Nadat ik de spullen had verzameld laadde ik de auto vol om naar een verjaardagsfuif in het zuiden van het land te gaan, waarvandaan ik de volgende dag meteen door zou gaan naar het ruilfeestje. Die avond op de fuif klaagde vriendin S. dat ze zo weinig kleren had. Maar, ook dat ze shoppen vreselijk vond! Ik ben aardig empathisch onderlegd, maar hier kon ik niets mee. Toen ook haar vriend nog een duit in het zakje deed en begon te zeurenn over 'dat oude colbertje dat ze nou al acht jaar droeg', stond ik op. Ik pakte een colbertje en een jurk uit de weggeefzak die voor het ruilfeestje morgen bestemd waren, trok S. haar zwarte jasje uit, trok haar de mijne aan en zei: 'zo, als je die wil hebben is ie van jou.' 'Echt?', vroeg ze vol ongeloof. 'Echt!', zei ik en kreeg prompt een dikke zoen als dank. Ook het jurkje leverde een dikke zoen op. Oke, ik had nu minder ruilmateriaal voor morgen, maar de vreugde van S. maakte alles goed.

Met negen items kwam ik die zondag de Modestraat in Amsterdam Noord binnen waar het grote feest gaande was. En waar acuut de kledingkoorts in alle hevigheid toesloeg. Ik werd onrustig van het jachtige, zenuwachtige gevoel om meteen toe te moeten slaan. Waarom? Wat maakt het uit als iemand anders iets uit de stapel pikt wat jij ook mooi vindt? Heb je niet al honderden mooie kledingstukken?
Ik beheerste me, verdeelde mijn kleding over de stapels: jurken bij jurken, broeken bij broeken en begon heel rustig de stapels te inspecteren, mijn verhoogde hartslag negerend. 'Deze kleren zijn allemaal gratis', zong als een mantra door mijn hoofd.

Zo'n twintig keer dook ik het geïmproviseerde pashokje in. Dan weer met een rok, dan met een harembroek, een jurkje, nog een jurkje. En toen ik alles had gepast wat ik mooi vond, kwam er weer iemand een nieuwe lading kleding brengen en begon het weer van voren af aan. Als een hebberige ekster stopte ik snel mijn vondsten in mijn grote tas, zodat niemand ze me meer af kon pakken. Al gauw zat ik aan mijn tax. Sterker nog, ik had drie kledingstukken meer dan ik had ingebracht. Maar tot overmaat van ramp kwam er weer een nieuwe zak binnen. Met een geweldige lange hippiejurk die ik al zo lang wilde. Die nog paste ook. Toen kwam vriendin F. mij nog een waanzinnig zwart broekpak brengen, die mij prachtig stond. Alwaar ik ook nog een bijpassende riem bij vond.

Terwijl ik druk bezig was, zag ik ook andere meiden ineens lopen in de kleding die ik had meegenomen. En dat jurkje dat mij toch iets te strak zat, stond haar geweldig. ,,Komt uit Indonesië'', zei ik weemoedig tegen haar en kreeg een brok in m'n keel terwijl ze het jurkje in haar tas liet glijden. Foetsie.

Ik bleef net zo lang tot ik zeker wist dat er geen nieuwe kleren bij zouden komen. Toen streek ik neer op een stoel en kwam het moeilijkste moment. Ik moest vijf dingen terugleggen. ,,Ben je mal, neem lekker alles mee wat je mooi vindt'', zei een van de meiden die het feestje organiseerde. Zou ik? Als zij het goed vond.... ,,Nee, dat is tegen m'n principe'', zei ik standvastig en keek tevreden naar de inhoud van mijn tas.

Oma en de Blokker-beha

Wat kan ik als mageremodemaandenmeisje mijn lieve oma beter kado doen voor haar verjaardag dan een dagje samen shoppen? Vinden we allebei heel gezellig en voor mij vormt het bovendien absoluut geen verleiding. Want hé, je denkt toch niet dat ik als fashionista opgewonden raak van oma-mode?

Dus toog ik vorige week met mijn 88-jarige omaatje naar het bruisende Oldenzaal, alwaar we onszelf in de zon op het terras eerst verwenden met een romige aspergesoep. Gevolgd door een grote vissalade. Op een lege maag kan je niet shoppen toch?

Met bolle buikjes gingen we vervolgens richting de winkels. Oma had van kennissen gehoord dat er twee geweldige overdekte winkelcentra waren en daar wilde ze heen. Uiteraard vielen die winkelcentra vies tegen, maar we vermaakten ons kostelijk. Ik scheurde extra hard met haar rolstoel tot oma begon te gillen terwijl ze links en rechts winkels aanwees waar ze naar binnen wilde. De schoenmaker voor Spaanse sloffen (helaas, haar voeten waren te dik), de Zeeman voor hobbykaarten. Wacht. Ho. Stop. Daar bij de ingang van de Zeeman stond ie: een bak vol Oranje EK strings met een kantje. Hilarisch. Die moest ik hebben. Die zou ik, als ik niet op fashiondieet was geweest, onmiddellijk hebben gekocht. Zeker omdat ze maar twee euro kostten. Ik attendeerde oma er heel subtiel op, maar ho maar dat ze hem voor mij in haar mandje stopte.

Op haar boodschappenlijstje had oma een beha van de Blokker staan. Pardon? Een beha van de Blokker? Ja, verklaarde oma alsof het de normaalste zaak van de wereld was, dat had ze op tv gezien. Een beha zonder sluitingen die niet knelde en geen pijn deed. Daar wilde ze er dus twee van hebben.

Wij naar de Blokker. En ja hoor. Daar hingen ze aan het rek in drie verschillende kleuren. Waarschijnlijk waren ze nog populair ook, want elk haakje had een slotje zodat de bh’s niet meegegapt konden worden. Oma was in dubio. Moest het maat L of XL worden? ‘’Dan neemt u toch van beide maten eentje mee, en degene die niet past brengt u in Almelo (haar woonplaats) terug en ruilt die voor de juiste maat? De kassajuffrouw vulde mij aan: ,,maar die moet u vanwege de hygiëne dan wel morgen meteen ruilen, later mag niet. Ik snoepte er nog een dagje bij maar meer dan twee dagen kreeg oma niet. Maar de bh-nood was hoog en oma kocht van elke maat eentje.

Eenmaal buiten begon oma hoorbaar te zuchten. “Hoe moet dat nou, er is morgen niemand die even met me naar de stad kan, en de hulp is er ook niet. Oh, hoe moet dat nou”, maakte ze zich druk zoals alleen oude mensen dat kunnen. “Ik weet wat’’, zei ik voor ik er erg in had. “We gaan gewoon nu naar de MS mode en daar gaat u iets passen, maakt niet uit wat. En intussen kan u dan meteen de bh’s passen, de verkeerde maat brengen we dan meteen terug.” Oma vond het een briljant idee.

Dus reed ik haar de MS mode binnen, griste de eerste beste blouse uit het rek en reed door naar de pashokjes. Oma krabbelde uit de stoel, ik hing de blouse in het hokje en gaf haar de bh’s. Toen stapte ik het hokje uit en trok het gordijn achter me dicht. “Je moet me wel helpen hoor’’, piepte oma uit het hokje. Tuurlijk, helemaal niet over nagedacht. Zo vaak ga ik nou ook weer niet winkelen met oma.

Tja, en daar sta je dan ineens met je oma en haar blote tieten in een pashokje. Ik deed of het de normaalste zaak van de wereld was en terwijl ik via de spiegel met een schuin oog naar haar afhangende doch zeer omvangrijke borstpartij keek, hees ik haar in de Blokkerbeha. Die inderdaad niet knelde en niet in haar schouders sneed zoals de andere beha wel, die zichtbaar sporen in haar oude roze vlees had achtergelaten.

Maat XL moest het worden besloot oma. We gingen terug naar de Blokker, ruilden maatje L en met twee Blokker beha’s in de tas reden we de zon in. Problem solved en oma intens content. Dus ik ook. Totdat ze het volgende van haar boodschappenlijstje voorlas. “Ik moet ook nog drie nieuwe onderbroeken hebben, ik weet alleen niet welke maat.”

Oops I did it again....

,,Neeeee meisje, dit is de grenzen opzoeken. Dit kan niet, echt niet!” Collega M. kijkt me streng aan en schudt met haar hoofd. Ook collega J. is erbij komen staan en gooit nog een duit in het zakje. ,,Nee, ik vind dit ook gevaarlijk hoor. Absoluut een gele kaart.’’ Met fronsen in hun voorhoofd kijken ze naar mijn arm, waar een spiksplinterwit horloge blinkt van nieuwigheid. Gekocht van mijn vakantiegeld. ,,Onzin, sieraden en accessoires zijn geen kleding’’, werp ik tegen. ,,Ik koop ook al geen schoenen en tassen, maar sieraden vind ik wat anders.’’

De dag ervoor had ik verlekkerd in de winkel gestaan, al weken verheugde ik met op het feit dat weer iets moois zou kopen voor mezelf. Een wit horloge moest het worden, zodat mijn bruine zomertintje nog beter uit zou komen. Er waren twee horloges die me meer dan aanstonden, maar ik kon niet kiezen. Van de een vond ik de vorm leuker, van de andere het doorzichtige binnenwerk. Ik kon gewoon niet kiezen. Onmogelijk. Met kleding gaat het vaak ook zo. En dan is de oplossing simpel: allebei kopen. En na vijf minuten dralen voor de spiegel met twee horloges om m’n arm dacht ik: fock it, ik koop ze gewoon allebei. Ze waren bovendien allebei uiterst betaalbaar dus daar zou ik geen buil aan vallen. Bovendien heb ik nog maar één horloge. Een bruinig ding dat niet matcht bij vrolijke kleren . Oh nee wacht, ik heb ook nog een oranje plastic horloge, en twee Stamps horloges, maar die kan ik niet aan want die schuren zo. Oh ja, en natuurlijk het roze Hello Kitty horloge nog…nou ja, dat valt nog best mee toch?

Uiterst content stapte ik met mijn nieuwe horloges de winkel uit. Ik had de smaak weer helemaal te pakken. Ik liep richting station, en onderweg passeerde ik tientallen winkeltjes. Leuke winkeltjes. Waar de kledingstukken in de etalage gewoon aan mij zagen dat ik er weer in zat. In de shopmodus. Met uiterste concentratie wist ik de winkels te vermijden en opgelucht kwam ik op het station aan.

Als ik de volgende morgen wakker wordt blijk ik helaas nog steeds volledig in de shopmodus. Ik moet voor werk naar Leiden. Het station is onlangs gerenoveerd en die idioten hebben maar liefst drie kledingwinkels IN het station gebouwd. Waarom moet nou altijd overal in de verleiding worden gebracht, zelfs op een stom station? Maar ik heb haast en laat de winkels links liggen.

Na mijn afspraak moet ik nog even de stad in om een tafelkleed te kopen. Nee, geen kanten kleed dat ik als sexy jurk om me heen kan knopen, wees gerust, gewoon een plastic geval voor de tuintafel. Enfin, wat zie ik even later als ik een steelse blik werp in de etalage van de juwelier op het hoekje? Dé oorbellen. Dé oorbellen die ik al twee jaar zoek. Oorbellen die matchen bij de prachtige ring kreeg van vriendlief, met daarin een labradoriet, een blauwkleurige steen. Afgelopen december kocht ik bij dezelfde ontwerpster als van de ring, ook een ketting met dezelfde steen. Alleen de oorbellen ontbraken nog. En nu lagen ze daar. Blinkend in de zon op mij te wachten.

Ik ging naar binnen, liep linea recta naar de etalage en pakte ze eruit. ,,Deze graag”, zei ik resoluut tegen de kassamevrouw voor ik me zou bedenken. Oorbellen zijn ook geen kleren toch? Wie het daar niet mee eens is moet me maar een gele kaart sturen.

Outfit of the day: Adijasje

6 juni

Outfit of the day: paarse pootjes

5 juni

Spijt

,,Heb je echt helemaal nog geen nieuwe kleren gekocht?''
,,Nee, helemaal niks.''
,,Knap hoor, ik zou het nooit kunnen. Je ziet het trouwens niet aan je, ik bedoel, je ziet er elke dag weer anders uit. En leuk ook.''
,,Dank je.''
,,Hoe lang moet je nog?''
,,Tot en met 31 december.''
,,Oh, ik dacht dat je maar een half jaar zou doen.''
,,Klopt, maar ik vond bij nader inzien toch dat ik dan ook all the way moest gaan, alle seizoenen door.''
,,Goh. Dapper. Anders was je nu al bijna klaar geweest.''
,,Hmmm.''
,,Heb je daar geen spijt van dan?''
,,Nee hoor.''
,,Echt niet?''
,,NEEHEE!!''