Wat kan ik als mageremodemaandenmeisje mijn lieve oma beter kado doen voor haar verjaardag dan een dagje samen shoppen? Vinden we allebei heel gezellig en voor mij vormt het bovendien absoluut geen verleiding. Want hé, je denkt toch niet dat ik als fashionista opgewonden raak van oma-mode?
Dus toog ik vorige week met mijn 88-jarige omaatje naar het bruisende Oldenzaal, alwaar we onszelf in de zon op het terras eerst verwenden met een romige aspergesoep. Gevolgd door een grote vissalade. Op een lege maag kan je niet shoppen toch?
Met bolle buikjes gingen we vervolgens richting de winkels. Oma had van kennissen gehoord dat er twee geweldige overdekte winkelcentra waren en daar wilde ze heen. Uiteraard vielen die winkelcentra vies tegen, maar we vermaakten ons kostelijk. Ik scheurde extra hard met haar rolstoel tot oma begon te gillen terwijl ze links en rechts winkels aanwees waar ze naar binnen wilde. De schoenmaker voor Spaanse sloffen (helaas, haar voeten waren te dik), de Zeeman voor hobbykaarten. Wacht. Ho. Stop. Daar bij de ingang van de Zeeman stond ie: een bak vol Oranje EK strings met een kantje. Hilarisch. Die moest ik hebben. Die zou ik, als ik niet op fashiondieet was geweest, onmiddellijk hebben gekocht. Zeker omdat ze maar twee euro kostten. Ik attendeerde oma er heel subtiel op, maar ho maar dat ze hem voor mij in haar mandje stopte.
Op haar boodschappenlijstje had oma een beha van de Blokker staan. Pardon? Een beha van de Blokker? Ja, verklaarde oma alsof het de normaalste zaak van de wereld was, dat had ze op tv gezien. Een beha zonder sluitingen die niet knelde en geen pijn deed. Daar wilde ze er dus twee van hebben.
Wij naar de Blokker. En ja hoor. Daar hingen ze aan het rek in drie verschillende kleuren. Waarschijnlijk waren ze nog populair ook, want elk haakje had een slotje zodat de bh’s niet meegegapt konden worden. Oma was in dubio. Moest het maat L of XL worden? ‘’Dan neemt u toch van beide maten eentje mee, en degene die niet past brengt u in Almelo (haar woonplaats) terug en ruilt die voor de juiste maat? De kassajuffrouw vulde mij aan: ,,maar die moet u vanwege de hygiëne dan wel morgen meteen ruilen, later mag niet. Ik snoepte er nog een dagje bij maar meer dan twee dagen kreeg oma niet. Maar de bh-nood was hoog en oma kocht van elke maat eentje.
Eenmaal buiten begon oma hoorbaar te zuchten. “Hoe moet dat nou, er is morgen niemand die even met me naar de stad kan, en de hulp is er ook niet. Oh, hoe moet dat nou”, maakte ze zich druk zoals alleen oude mensen dat kunnen. “Ik weet wat’’, zei ik voor ik er erg in had. “We gaan gewoon nu naar de MS mode en daar gaat u iets passen, maakt niet uit wat. En intussen kan u dan meteen de bh’s passen, de verkeerde maat brengen we dan meteen terug.” Oma vond het een briljant idee.
Dus reed ik haar de MS mode binnen, griste de eerste beste blouse uit het rek en reed door naar de pashokjes. Oma krabbelde uit de stoel, ik hing de blouse in het hokje en gaf haar de bh’s. Toen stapte ik het hokje uit en trok het gordijn achter me dicht. “Je moet me wel helpen hoor’’, piepte oma uit het hokje. Tuurlijk, helemaal niet over nagedacht. Zo vaak ga ik nou ook weer niet winkelen met oma.
Tja, en daar sta je dan ineens met je oma en haar blote tieten in een pashokje. Ik deed of het de normaalste zaak van de wereld was en terwijl ik via de spiegel met een schuin oog naar haar afhangende doch zeer omvangrijke borstpartij keek, hees ik haar in de Blokkerbeha. Die inderdaad niet knelde en niet in haar schouders sneed zoals de andere beha wel, die zichtbaar sporen in haar oude roze vlees had achtergelaten.
Maat XL moest het worden besloot oma. We gingen terug naar de Blokker, ruilden maatje L en met twee Blokker beha’s in de tas reden we de zon in. Problem solved en oma intens content. Dus ik ook. Totdat ze het volgende van haar boodschappenlijstje voorlas. “Ik moet ook nog drie nieuwe onderbroeken hebben, ik weet alleen niet welke maat.”
