Ik heb al geprobeerd een inkijkje te geven in mijn koopverslaafde hoofd. Hoe mij hersentjes op tilt slaan en beginnen te ratelen als een dolle als ik een leuk kledingstuk voorbij zie komen. Hoe er onmiddellijk een koopdrang ontstaat die mij doodleuk afspraken laat missen omdat ik zo nodig eerst moet winkelen. Het is iets waar ik geen controle over heb, wat bezit van mij neemt.
Laat ik het illustreren met een recent voorbeeld. Een week geleden tetterden de weermannen op tv al luid over de ijzige kou die in aantocht was. Koukleum én kledingverslaafde als ik ben dacht ik meteen aan de kledingstukken waarmee ik me de komende tijd zou gaan beschermen tegen de gemene aanvallen van meneer Vorst.
Later die dag zat ik in de trein toen er een meisje tegenover mij kwam zitten. Ze deed haar winterjas uit en toen zat ik oog in oog met dé perfecte warme wollen wintertrui. Eentje die de tranen in mijn ogen deed springen van perfectie. Niet alleen zat hij om haar lijf gegoten, wat best knap is voor een dikke trui, hij was ook nog eens ontzettend leuk. Met verschillende breisels, kleurtjes en patroontjes straalde het een knusheid uit waardoor ik in een klap zin kreeg in de kou.
Potverdorie, dacht ik meteen, ik heb helemaal niet zo'n leuke wintertrui. Ja, ik heb die dikke wollen witte trui met col, de crèmekleurige trui, de groene met een leuke glinstering, de bruin-zwarte die erg lekker draagt, de blauwe die me zo leuk staat, de paarse, of eigenlijk twee paarse die een outfit leuk opfleuren, maar ik heb geen wintertrui met print! Het zijn allemaal monotoon gekleurde dingen. Ik moet ook zo'n leuke trui hebben met verschillende kleurtjes en motiefjes. Dat is ontzettend leuk. En ontzettend nodig.
Als ik weer wat later door de stad fiets valt mijn oog op een etalage waar precies die trui hangt die ik voor ogen had. Een trui die aan al mijn wensen voldoet. Een trui die beeldig zou staan bij mijn blonde haar. Een droomtrui. Ik stap af. Even van dichterbij bekijken mag toch wel?
Ik sta als een aapje met mijn neus tegen de koude winkelruit gedrukt. En dan zie ik tot mijn schrik dat de droomtrui nog afgeprijsd is ook! Hij kost nu maar 29,-. Dat kan niet waar zijn. Dat is de reinste marteling. Gewoon een buitengewoon slechte grap van de duivel. Een beproeving van de hoogste categorie. Slik. Zal ik? Gewoon even passen? Alleen passen, echt. Dan hang ik 'm daarna gewoon weer terug.
Alsof ze het ruikt belt exact op dat moment mijn vriendin. Ik voel me gewoon betrapt. Heel snel spring ik op mijn fiets. Ondanks mijn dikke wollen witte coltrui bibber ik van de kou. Of is het van ellende?
