Alsof er een bom ontploft was. Zo zag onze slaapkamer er maandenlang uit. Niet omdat er wild geklust werd, maar omdat ik elke morgen weer een kledingcrisis had. Overdag deed het bed steevast dienst als ondergrond voor een indrukwekkende berg kleren. 's Avonds werd de berg weer van het bed geschoven en de volgende morgen begon alles weer van voren af aan.
Het waren de dagen waarin in werkte als freelancer. Dagen dat ik niet op een vast tijdstip 's morgens vroeg ergens op een kantoor werd verwacht. Heerlijk die vrijheid. Maar ook dodelijk voor de situatie in de slaapkamer. Qua bergontwikkeling dan. Zeker een uur had ik dagelijks nodig om te bepalen wat ik noú weer aan moest. Het nadeel van bijvoorbeeld een spijkerbroek is dat je er werkelijk álles op aan kan trekken. Dus moesten om de beurt tien verschillende truien gepast worden om te zien welke vandaag het beste stond. En welke schoenen daar dan weer het leukst bij waren. En misschien nog een sjaaltje? Nee toch niet. Alles wat werd afgekeurd verdween hup, op het bed. En zo groeide de berg. Uiteraard was de vriend, helaas zeer opruimerig van aard, niet erg blij met de bergen die ik bouwde.
Hij schafte een dressboy aan. Zo'n houten ding waar je al je kleren overheen kan pleuren. Ik kende het voorwerp niet, maar het beviel me wel. Nadeel was echter dat dat ding na twee dagen al gevaarlijk begon te wiebelen.
We verhuisden. Naar een huis waar behalve de slaapkamer ook een enorme zolder is. De kledingkast staat nu dus niet langer tegenover het bed, maar een verdieping hoger. De ruimte was zo groot dat ik nog een kledingkast kon nemen plus drie klerenrekken op wieltjes waar ik leuk al mijn jurkjes kon uitstallen. En een grote spiegel waar ik mijn privé modeshows kon houden. Maar behalve het nieuwe huis kreeg ik ook een nieuwe baan. Eentje waarvoor ik wel elke dag op een gezette tijd ergens op een kantoor verwacht werd.
Vanmorgen stond ik voor mijn klerenkast, pakte hup een jurkje, toen een jasje en een legging, dook even in de kast op zoek naar de laarzen. Binnen twee minuten was het gepiept. De vriend aanschouwde het tafereel en zei plots; 'tjonge, weet je nog die tijd dat je uren kleren stond te passen?' Verdorie ja! Dat waren nog eens tijden....
