Vrijdag ga ik voor een weekendje naar Londen. Hartstikke leuk zul je denken. En ja, natuurlijk is het hartstikke leuk, maar zo'n weekendje Londen is toch anders als je er niet mag shoppen. Niets is namelijk zo leuks als winkelen over de grens. Een andere stad is altijd bruisender, spannender, mooier en bovendien barst het er van de onbekende winkels. Een uitgelezen kans om juweeltjes van kledingstukken te scoren. Een jurkje dat niemand anders in Nederland heeft, omdat alleen jij dat ini-miniwinkeltje in dat achteraf straatje in dat achteraf buurtje net buiten het centrum van stad X hebt weten te vinden. Het uitzinnige geluksgevoel dat je dan overspoelt....onbeschrijfelijk.
Zo'n weekend in een buitenlandse stad zorgt echter wel altijd voor veel onrust. Want behalve dat ik in één weekend tijd de lokale markt wil zien, musea wil bezoeken, kerken bekijken, architectonische hoogstandjes wil bewonderen en vooral veel lokaal voedsel en drank wil nuttigen, wil ik vooral veel plaatselijke mode bewonderen. En passen, en kopen. En dat alles is lastig te combineren in één weekend. Zeker als je in het gezelschap bent van een man. Die het nut en de drang tot shoppen totaal niet deelt. En al helemaal niet begrijpt. Sterker nog, die begint te zuchten bij elke etalage waar jij je pas inhoudt.
Nog erger is het als je zo'n weekend doorbrengt met TWEE mannen. Zoals mij eind vorig jaar geschiedde toen ik met vriendlief in Barcelona was, op bezoek bij een Spaanse vriend van hem. Vier dagen lang hebben we gedrieën door de stad geslenterd. Maar ik had eigenlijk een geheime missie. Ik had een bepaald type schoen voor ogen die ik hier moest kopen, omdat ik het in Nederland nergens kon vinden. Al mijn hoop had ik gevestigd op Barcelona. De laatste middag aldaar was de nood zo hoog dat ik voorstelde de mannen in een leuke bodega te dumpen en er zelf een uurtje of twee tussenuit te gaan. Konden zij even wat mannenpraat bezigen terwijl ik me in een moordtempo op de schoenenwinkels kon storten. Ik vond het een lumineus idee. Maar helaas. Ze wilden mee.
Aardig, zul je denken, maar er was niets aardigs aan. Alle kledingwinkels mocht ik namelijk niet in van de mannen, ik wilde toch immers schoenen? Grrrrr. In razend tempo liep ik de ene schoenenwinkel in en de andere weer uit. Na tien winkels hadden de mannen het al gehad en bleven verveeld buiten op me staan wachten. Dit was toch geen doen? Zo kon ik toch niet lekker op m'n gemakje winkelen?
Na twee gefrustreerde shopuren vond ik ze eindelijk. In de winkel waar het zusje van de Spaanse vriend werkte. Dus ik kreeg ook nog eens korting. Die had ik ook dubbel en dwars verdiend vond ik, want niets is zo erg als shoppen met twee ongeduldige mannen.
Dit weekend blijft dergelijke ellende me bespaard. En dat is maar goed ook want in Londen bestaat het gezelschap uit maar liefst vier mannen. En dat is pas echt onmogelijk shoppen.
