Ik sta er zelf versteld van. Al 102 dagen heb ik geen kleren gekocht! Ik geloof het haast niet nu ik het zo opschrijf. Honderd en twee dagen clean! Tijd dus voor een korte terugblik.
In het begin had ik absoluut last van afkickverschijnselen. Winkelruiten en etalages passeerde ik kwijlend, altijd met een schuin oog kijkend naar datgene dat ik miste. Bij het zien van een leuk paar schoenen in de reclamefolder waarvoor ik anders linea recta naar de winkel was gesjeesd, vroeg ik me bezorgd af of ze zulke schoenen over een jaar nog wel zouden hebben. Op een gegeven moment begon ik zelfs te dromen over het kopen van kleren.
Om mezelf te beschermen ben ik zo min mogelijk in de buurt van kledingwinkels geweest. Niet één dameskledingzaak heb ik van binnen gezien. Natuurlijk moest ook ik wel eens iets hebben uit de stad, en dat waren dan ook meteen de moeilijkste momenten. Als ik zaterdagmiddag door de stad liep, zonnetje op mijn gezicht en met mijn bankpas brandend in m'n portemonnee. Normaal gesproken de uitgelezen dag om eens heerlijk tussen de rekken te neuzen naar nieuwe hebbedingetjes. Nu hield ik het bij een stuk kaas van de markt of een bos bloemen, en ging weer naar huis.
Maar met het verstrijken van de weken begon het knagende gemis langzaam naar de achtergrond te verdwijnen. En als ik heel eerlijk ben, moet ik toegeven dat het me zelfs rustig maakte. Niet langer waren er mooie laarzen die door mijn hoofd spookten en schreeuwden om gekocht te worden, niet langer spitte ik de folders door op zoek naar leuke koopjes en niet langer was ik steevast de hele zaterdag kwijt met winkelen. Ik hield zeeën van tijd over om andere leuke dingen te doen.
Ook begon ik steeds meer lol te krijgen in het herontdekken van mijn eigen kledingkast. Ik maakte nieuwe combinaties en realiseerde hoeveel ik eigenlijk heb. Op een paar favoriete kledingstukken na heb ik de meeste dingen nog steeds maar een of twee keer gedragen. Er zijn zelfs een aantal wintertruien die ik helemaal nog niet aan heb gehad.
Behalve het vermijden van winkels had ik de afgelopen honderd dagen nog een geheim wapen. En dat zijn jullie. Stiekem gebruik ik jullie. Door mijn initiatief aan een zo groot mogelijk publiek wereldkundig te maken voer ik de druk voor mezelf op. Want nu zoveel mensen mijn blog lezen kan ik het natuurlijk niet maken om te falen. Kortom, ik gebruik jullie lieve lezers als een ordinaire stok achter de deur. Waarvoor dank.
Nu alleen nog hopen dat die stok de komende 263 dagen hard genoeg blijkt...
