Het geldt als HET bewijs dat je lijdt aan een kledingverslaving. Als je je nieuwe aanwinsten verstopt voor je vriendje. Enigszins gegeneerd moet ik toegeven dat dit symptoom al jaren geleden bij mij waarneembaar was.
Het waren de jaren dat ik voor het eerst samenwoonde. Zowel (ex-)vriendlief als ikzelf studeerden nog en onze schamele centjes stortten we op één rekening. Heel romantisch. Als de huur, de belasting, de electra, de boodschappen en het collegegeld waren betaald bleef er slechts een luttel bedragje over om leuke dingen van te doen. Zoals shoppen. Gelukkig had ik in mijn pre-samenwoontijd al flink huisgehouden en was mijn kledingkast inmiddels van indrukwekkend formaat. De noodzaak voor nieuwe kleding was er dan ook niet direct, de drang des te meer.
Maar vriendlief had een zeer getailleerd oog voor mijn kleding en merkte elke nieuwe aanschaf op, hoe basic het shirtje ook was. 'Iets nieuws schat?' Het was geen zinnetje dat duidde op positieve belangstelling, maar vaak de eerste regel van een preek. Die overigens vaak terecht was hoor, zeg ik er nu ruimhartig achteraan.
Maar na maanden samenwonen begon het toch wel erg te kriebelen. Dus begon ik nieuwe aanwinsten te verstoppen. Een jurkje past best in de boekentas voor school, dat had hij niet door. Ik gooide het 's avonds achter in de kast om het weken later aan te trekken en als vriendlief iets vroeg doodleuk te zeggen dat ik het ding al tijden had. Wat niet eens een hele grote inbreuk op de waarheid was.
Ik herinner me een uiterst hachelijk moment, toen ik na een dag uitgebreid schoppen met vriendin K. intens gelukkig thuiskwam, aan beide armen bungelde een enorme tas. Vriendlief zou nog op zijn werk zijn dus ik had alle tijd om mijn aankopen vakkundig weg te moffelen.
Tot mijn schrik zag ik toen ik langs het keukenraam liep echter dat vriendlief binnen was. Wat de fock?? Razendsnel begonnen mijn hersentjes te ratelen, op zoek naar een oplossing voor de twee uitpuilende tassen. Ha, ik had het! Bij het schuurtje zag ik mijn fiets staan. Ik snelde erheen, propte mijn shopbuit in mijn fietstassen en stapte volledig clean het huis binnen...
Die nacht regende het pijpenstelen. Dikke druppels sijpelden langs de flappen van mijn fietstassen en bevochtigden mijn nieuwe kleren. De volgende dag, toen vriendlief eindelijk de deur uit was voor een boodschap, kon ik mijn lieve kleertjes bevrijden uit hun benarde positie. Met een vies gezicht haalde ik ze uit de tas. Ze waren nat en klam van de regen. Eigenlijk zouden ze de wasmachine in moeten met een flinke scheut welriekend wasmiddel. In plaats daarvan sorteerde ik ze zo goed en zo kwaad als het ging achterin mijn kast, zodat ze nog enigszins konden drogen....
