De relatie met de samenwoonvriend liep stuk. En waar kon ik de traantjes beter drogen dan tussen de kledingrekken? Voor het eerst in jaren kon ik gewetenloos shoppen. En dat heeft mijn bankrekening geweten....
Het nadeel van mijn nieuwe relatiestatus was wel dat ik ons huisje had moeten verruilen voor niet veel meer dan een studentenkamer. Waar helemaal geen plaats was voor mijn talloze kilo's kleding. Er zat niets anders op dan een selectie te maken en de rest onder te brengen op zolders bij pa en ma en leegstaande kamers in het anti-kraakhuis van een vriendin. Waarvoor dank.
Mijn eigen kamer lag constant bedekt met een tapijt aan kleding. Elk hoekje en gaatje was gevuld met schoenen, tassen, jurken en jassen. Achter het bed lagen vuilniszakken vol kleding. En of het nog niet genoeg was kocht ik maandenlang met een angstwekkende hebberigheid de plaatselijke winkels leeg.
Toen kwam er een nieuwe man in mijn leven. Eentje die totaal geen moeite had met mijn kledingverslaving. Nou ja, toen we gingen samenwonen en hij maar liefst zes keer met zijn stationwagon -de achterbank plat en tot de nok toe gevuld met kleding- op en neer moest rijden
voor mijn kledingverzameling eindelijk compleet was, mopperde hij wel even. Ook toen hij de hele berg aanschouwde en besefte dat dat nooit zou gaan passen in die ene kledingkast op de slaapkamer.
En toen ik de hele zolder toe-eigende als walk-in closet en er voor het bureau van meneer eigenlijk geen plaats meer was, ook. En ook de weken erna, toen hij elke ochtend een bult kleding weg moest schuiven voor hij de deur kon openen, mopperde hij hoorbaar.
Maar op wat gemopper na liet hij me lekker m'n gang gaan met mijn kleding. Het voordeel van een nieuwe vriend is natuurlijk ook dat hij mijn immense collectie niet kende. Vragen als 'heb je iets nieuws schat?' waren dus ook totaal niet aan de orde. Sterker nog, hij ontpopte zich als een ware shopassistent en als we samen gingen winkelen kwam hij aandraven met bijpassende riempjes, de juiste maat broek, een topje in een andere kleur. Deze vent moeten we houden, dat was al snel duidelijk.
Kleding verstoppen was gelukkig niet aan de orde. Maar na maandenlang op zeer regelmatige basis thuis te zijn gekomen met nieuwe kleren begon er toch een knagend stemmetje in mijn hoofd te komen. Elke keer als ik thuis weer iets nieuws liet zien wist ik dat vriendlief eigenlijk dacht: 'maar je hebt toch eigenlijk niets nodig schat?' Waar hij uiteraard volkomen gelijk in had. Maar dat stemmetje was toch niet zo prettig tijdens het shoppen.
Dus toen vriendlief afgelopen zomer twee maanden lang op 'ontdek-jezelf'-reis ging, en dat knagende gewetensstemmetje met hem meenam in de backpack naar de andere kant van de wereld, greep ik mijn kans.
De eerste vriendloze zaterdag was ik al vroeg in de stad. Met een heel lijstje aan items die ik echt nog moest hebben. Het begon met een paar sneakers. En toen volgde een paar hakken. De weken erna volgden een zwart leren jasje (een musthave, dat moet u erkennen), twee broeken, lingerie (kan je nooit genoeg van hebben) en een vriendin attendeerde mij erop dat ik toch echt een paar sleehakken nodig had. Dus dat. En een kort wit broekje omdat dat zo leuk staat bij zomerse bruine benen. Maar omdat ik niet kon kiezen dus maar meteen twee. En een leuk groen shirtje voor erop. En bikini's, heel veel bikini's. En toen moest er natuurlijk nog een mooie outfit gekocht worden om vriendlief mee af te kunnen halen van Schiphol.
In een fleurig jurkje vloog ik hem twee maanden later om de hals. En drie keer raden wat hij bij thuiskomst voor mij uit zijn backpack toverde? Twee practige jurkjes uit het verre Oosten.
Als dat geen liefde is....
