Het vervelende aan een weddenschap, zoals een jaar lang geen kleding kopen, is dat iedereen denkt, gevraagd en ongevraagd, de regels van die weddenschap aan te kunnen passen. Zich ermee te mogen bemoeien.
Zo was het de vriend, die eerder dit jaar toen mijn geboortedag in aantocht was, mij en al mijn vriendinnen waarschuwde dat kleding die ik cadeau zou krijgen meteen op de brandstapel ging. Ik zou een jaar geen kleding kopen en dat betekende ook dat ik geen kleding cadeau mocht krijgen, vond HIJ. IK was het daar natuurlijk pertinent mee oneens. Wie was hij om de regels van MIJN weddenschap te gaan bepalen?
Helaas was het hem gelukt angst in te boezemen bij mijn dierbare vriendinnen, want niemand durfde het aan om mij een kledingstuk te geven. Behalve hijzelf, wat natuurlijk dan weer heel schattig en lief en geweldig was enzo, maar het gaat mij nu om iets anders. Om het feit dat het vreselijk frustrerend is, als anderen de regels van JOUW uitdaging gaan bepalen. Alsof die al niet moeilijk genoeg is. Alsof het al niet bloed zweet en tranen kost om jezelf als shopverslaafde in te houden en keurig zoals beloofd, af te kicken.
Kortom, als je vriend ervoor zorgt dat jij geen kleding krijgt op je verjaardag, je collega's ook nog eens opmerkingen maken, dat het kopen van een horloge eigenlijk een gele kaart betekent en dat nieuwe oorbellen ook niet mogen.....dan word je boos. Heel simpel.
Een poosje geleden was mijn lieve zusje even een maandje 'in-between-kamers'. Je kent het wel met die studenten. Als blijk van onvoorwaardelijke zusterliefde, boden mijn vriend en ik haar een maand gratis onderdak aan in ons huis. Ja, ik word er zelf bijna stil van. Maar wat gebeurt er vervolgens de allereerste avond als we gezellig met z'n drietjes beneden op de bank zitten? Dan gaan de vriend en het zusje bepalen dat zij bij haar vertrek over een maandje, kleren van mij mag meenemen naar haar nieuwe stulpje. Alles wat ik niet mis, mag ze houden. Ja hallo??? Heb ik hier ook nog iets over te zeggen?
Het angstzweet breekt me uit. Ze zal toch niet echt? Ik zie haar ervoor aan, zeker als ze een beetje gestimuleerd wordt door mijn vriend. Als compromis bedenk ik dat ze dan wel de komende maand mijn kleding mag lenen. Ze mag elke dag iets uitzoeken van zolder en als de jongere versie van mij door het leven gaan, op de uitdrukkelijke voorwaarde dat ze ALLES netjes teruglegt en niks meeneemt.
Angstvallig laat ik elke ochtend mijn blik over de kledingrekken glijden om te kijken of ze niet stiekem al iets meegegapt heeft. Vooralsnog niet, constateer ik na een week. Wel heeft ze mijn panty-lade, waar ik juist alle dertig panty's keurig netjes uit de knup had gehaald, per stuk had opgerold en keurig op kleur had gesorteerd, helemaal door elkaar gehaald. Grrrrr.
De logeerpartij is inmiddels een maand achter de rug en ik ben er zonder kleerscheuren afgekomen. Dacht ik. Want toen ik gisteren die dikke zwarte panty zocht, was ie dus mooi weg. Foetsie. Mijn enige dikke zwarte panty. Die de komende koude maanden van levensbelang is. Weg.
Zuslief smste dat ze 'm echt niet heeft. 'Wel ontdekte ik nog een zwarte kanten panty van je, die met dat gat erin, bedoel je die soms?' Wat??? Gat erin?? Een gat in mijn mooie zwarte kanten panty??
Vanavond vieren we gezellig de verjaardag van mijn zusje in haar nieuwe huisje. Kijken of ze morgenvroeg, als ze wakker wordt en in haar kledingkast kijkt, nog steeds zo gelukkig is...
