Elke vrouw heeft een goed paar zwarte laarzen nodig. Dat is geen mening, dat is een feit. Ik heb uiteraard niet één paar zwarte laarzen, maar drie.
Het begon in de winter van 2009. Ik kwam terug van een lang verblijf in het buitenland, en moest dus hoognodig een paar zwarte laarzen hebben om de winter door te komen. Ik zat krap bij kas en moest wachten tot de uitverkoop. Zodra er met kortingen gesmeten werd toog ik met vriendlief naar de stad. Ik vond paarse laarzen, luipaardprint laarzen (dat kan dus echt niet), bruine laarzen, nog meer bruine laarzen, maar geen zwarte. Oh ja, toch wel, na drie uur winkelen kwam ik de perfecte zwarte laars tegen. À 229,- euro.
Toen ik de hoop bijna had opgegeven liep ik nog even de Van Haren in. Niet bepaald bekend om de goede kwaliteit, maar daar stonden ze. De zwarte droomlaarzen. Ik trok ze aan en vriendlief was meteen verkocht. En terecht, want damn wat waren die dingen sexy. Niet alleen waren ze mooi hoog, ze hadden ook nog eens superdunne hoge hakjes. Prachtig. En dertig euro slechts.
Mijn afstuderen een paar dagen later was dé gelegenheid om mijn zwarte trots uit de kast te halen. Maar ik was nog niet eens halverwege van de parkeerplaats naar het Academiegebouw toen mijn voeten het bijkans begaven. Mijn tenen brandden, mijn hielen schuurden en mijn tenen wilden niets liever dan bevrijd worden uit het nauwe schoeisel. Daar had ik in de winkel niets van gemerkt...
Na een dag mijn droomlaarzen te hebben gedragen wist ik zeker: een hogere status dan zitschoenen (alle vrouwen begrijpen wat ik daarmee bedoel) zouden deze laarzen nooit bereiken.
De winter erop ging ik voor de herkansing. Dit keer werden het suede laarzen tot boven de knie. En met hak, zij het vele malen breder dan de vorige. Door collega's meteen bestempeld als 'fuck-me-boots'. Wat laarslengte met fuckwaardigheid te maken heeft begrijp ik nog steeds niet, maar dat terzijde.
Ze deden het beter, stukken beter dan de vorige editie, die inmiddels achter in de kast stonden te verpieteren. Maar tijdens die strandwandeling laatst, het dagje winkelen met vriendin B., het urenlang dansen op zaterdagavond en de onverwacht lange wandeling naar huis in verband met een lekke band, bleken ze tóch niet de perfecte laarzen te zijn. Loopbaar ja, maar hooguit twintig minuten achtereen.
Deze winter trok ik dus resoluut de a-sexy, tot lang niet nabij de knie reikende, zwarte laarzen zónder hak uit het rek. En eerlijk is eerlijk: ik heb ze al vaker aangehad dan de andere twee paar laarzen in twee jaar tijd bij elkaar opgeteld. So much for sexyness.
