Het is niet zo dat ik ontzettend modebewust ben ofzo. Echt niet! Nou ja, niet in die zin dat ik elke week de laatste modetijdschriften spel, mijn wc vol ligt met de laatste jaargangen Elle en Vogue en dat ik de wandelende paspop van de laatste modetrends ben. Ik zit ook niet front row bij modeshows, sterker nog, ik ga niet eens naar modeshows. Ook heb ik geen favoriete ontwerper en zie ik er niet uit alsof ik rechtstreeks van de catwalk kom gelopen. Helemaal niet zelfs, durf ik te stellen.
Wat ik wel ben is verslaafd aan kleding kopen . Het is heel wat om dat zo op te schrijven, mensen. Het staat er ineens zo zwart op wit. Het klinkt ook ze heftig, 'verslaafd'. En het voelt als een voldongen feit nu ik het zo opschrijf. Eigenlijk is het iets wat ik heel lang stiekem voor mezelf heb ontkend. Best schokkend dat je jezelf jarenlang voor de gek kunt houden.
Grote vraag is natuurlijk wat mij wakker schudde. Wat mij dit levensbedreigend griezelige besluit deed nemen om een half jaar geen kleding te kopen?
Het was een saaie donderdagavond, de vriend was de hort op, en ik zat alleen thuis op de bank. Dat klinkt misschien heel treurig, maar don't get me wrong, daar kan ik intens van genieten. Beetje America's Next topmodel kijken, daarna een leuk programmatje met modeontwerpers, een beetje folders doorbladeren op zoek naar nieuwe hebbedingetjes. Kopje thee erbij en fantaseren hoe leuk die kekke laarzen uit dat foldertje zullen staan bij die onlangs gekochte broek.
Maar goed, het was dus een saaie donderdagavond zónder leuke modeprogramma's op de buis. Ineens belandde ik in een BNN programma over verslavingen. Gameverslaving, seksverslaving, , en toen kwam het: kledingverslaving. Een leuk meisje van mijn leeftijd kwam in beeld. Ze vertelde een verhaal dat ik van a tot z begreep. Over de drang iets te kopen, het genot van snuffelen tussen de rekken. Het extasegevoel van het moment als je iets leuks hebt gevonden. Zó herkenbaar. Om zichzelf aan te pakken heeft het meisje een jaar lang geen kleren gekocht, vertelde ze met droge ogen aan de camera. Pardon? Wà blief? Een jaar lang geen kleren kopen? Ik denk dat ik zeker vijf minuten met open mond naar de beeldbuis heb gestaard. Dat kan toch niet??
Het meisje sleepte de cameraman mee naar haar slaapkamer en toonde haar kledingkast. Die bevatte volgens haar zoveel spullen dat ze het eigenlijk prima gered had om een jaar niks te kopen. Ik keek naar die kast. Mijn kast is minstens een keer zo groot. En dan heb ik nog niet de bakken met zomerkleding en de 3 rekken met jurkjes meegerekend.....Als zij al vond dat ze teveel had.
Ook ging ik me realiseren dat mijn kledingverslaving een heel hoog; hebbe-hebbe-hebbe-gehalte heeft. Erg eigenlijk. Ik zie iemand op straat lopen met een leuke combinatie, gave laarzen of killerpumps en ik denk: dat moet ik ook hebben. Het zorgt voor een acute onrust die pas weggaat als ik dat ene bewuste item gevonden én gekocht heb. Tot ik onderweg naar huis alweer het volgende fashiondingetje spot dat ik moét hebben. Of op de terugweg nog even die winkel binnenloop waar het sale is, gewoon om eventjes tussen de rekken te snuffelen. Omdat het kan. Omdat het zo leuk is. Omdat het moet. Verslaafd, ik?
