De meeste fashionista's worden nog voor hun geboorte via de navelstreng besmet met de modeziekte waaraan hun moeder lijdt. Na de geboorte wordt de koopverslaving dankbaar gebotvierd op dochterlief die in de snoepigste jurkjes wordt gestoken om vooral niet te misstaan naast de hippe moeder zelf.
Zodra ze haar eerste woordjes kan zeggen wordt dochterlief in de buggy gehezen en meegenomen naar de hipste kinderwinkels waar ze al pruttelend instemmende geluidjes kan maken bij elk kledingstuk dat mama haar voorhoudt. 'Ja, je vindt het mooi he lieverd? Nou dan kopen we het toch voor je.' En viola, een onvermijdelijke kledingverslaving is geboren.
Bij mij ging het echter geheel anders. Mijn verslaving komt niet van een modezieke moeder, maar loopt via de andere bloedlijn, die van mijn vader. Ja echt, mijn vader houdt meer van kleding kopen dan mijn moeder.
Toen we als gezin terugkwamen van een verblijf van zeven jaar in de jungle van Nieuw-Guinea, had mijn moeder alle antennes voor mode verloren. Drie broeken, drie truien, wat T-shirts en een blouse. Veel meer had een mens niet nodig vond mijn moeder. En feitelijk gezien heeft ze daar natuurlijk volkomen gelijk in. Voor mijn vader was kleding echter meer dan alleen een middel om het lichaam te beschermen tegen kou en naaktheid. Hij hield van mooie dingen, en stak zijn slanke lijf dus ook het liefst in een leuke outfit. Hoewel we het thuis destijds niet erg breed hadden, bleef mijn vader verknocht aan kleding van bijvoorbeeld Piet Zomers.
Met het verstrijken van de jaren groeiden mijn moeders mode-antennes gelukkig terug, maar nog steeds is de inhoud van haar kledingkast bescheiden. Bij mijn vader groeide de inhoud van de kast echter gestaag. Mijn moeder begon er steeds vaker opmerkingen over te maken. ,,Heb je nu alweer een nieuwe trui gekocht?'' Mijn vader verdedigde zich dan met de opmerking dat hij nog geen trui had in die bepaalde kleur. Maar zo had hij altijd wel een reden voor de aanschaf van het een of ander.
Het is inmiddels zover dat mijn vader nieuwe kleren koopt en ze vervolgens verstopt voor mijn moeder! Het moet niet gekker worden....Op Sinterklaasavond onthulde hij hoe hij daarbij te werk gaat. Om het kritische commentaar van mijn moeder te verzachten koopt hij eerst een aardigheidje of kadootje voor haar. Dat geeft hij, en zodra ze daardoor gunstig gestemd is, haalt hij nonchalant zijn nieuwe kledingstuk te voorschijn.
Maar mijn modeminnende vader vond ook dat hij zijn leven moest beteren en besloot na het horen van mijn uitdaging om een jaar niets te kopen, ook zes maanden mee te doen. Als hij dat volhoudt ga ik dus op 1 juli als beloning flink met hem shoppen. En heel veel kadootjes voor m'n moeder kopen.
