Een kleuren-ekster, zo zou ik mezelf het beste kunnen omschrijven. Van glimmertjes of bling-bling gaat mijn hartje geen slag sneller kloppen, maar van kleuren daarentegen....
Hoe vrolijker, uitbundiger en gekleurder een kledingstuk is, hoe groter de drang het ding aan te schaffen. Mijn kledingkast is dan ook een kleurenpalet waar menig schilder jaloers op zou zijn. Jurkjes in alle mogelijke kleuren, paarse panty's, groene vestjes, gele truien, roze hemdjes. Nóg leuker is het als de hele regenboog aan felle kleuren aanwezig is op één kledingstuk. Felle schoenen eronder, knalrode lippenstip en hysterische oorbellen erbij en ik ben in mijn element.
Ook mijn sneakers mogen er wezen. Blauw, groen, rood en geel allemaal vertegenwoordigd in één schoen. 'Pipo-schoenen' zoals de vriend ze minachtend noemt. Ik haal er mijn schouders voor op. Met piposchoenen ziet de wereld er een heel stuk leuker uit, oh zo!
Deze hele lange inleiding leidt uiteindelijk naar de grootste verleiding sinds mijn kledingdieet. Nooit eerder in het afgelopen half jaar is mijn modehart zoveel sneller gaan kloppen dan toen ik dit jasje zag. Slechts een foto notabene en ik was helemaal om. Alle hersencellen die mij tot nu toe weerhouden hadden van de aankoop van het een of ander sloegen op tilt. Dit was, pardon is, MIJN jasje. Hélémaal mijn ding, zoals Paulien Cornelisse zou zeggen.
Nog bruter werd het toen ik las dat het jasje slechts 55 euro kost. Dat past helemaal in mijn budget! Ohhhhh maar ik mag niet. Een paar keer die dag kijk ik op de facebookpagina van de betreffende modemevrouw en probeer mijn hebberige hartje te bedaren. Nog gemener werd het toen ze even later een foto poste van zichzelf in dat jasje; ze had 'm gekocht. Zij wel.
Het jasje is gemaakt door Chicas Mode. Ik ken de lieve dames achter Chicas Mode niet, maar ik ben nu al helemaal fan van ze. Wat een geweldig jasje hebben zij gemaakt!
Nu kan ik die onbekende dames natuurlijk virtueel heel lief in de ogen kijken en smeken, op m'n blote knieën smeken of ze alsjeblieft zo'n jasje aan mij zouden willen doneren. Omdat zij als mode chicas helemaal begrijpen hoe moeilijk het moet zijn om een jaar lang geen kleding te kopen. Omdat ze me daarin willen steunen, stimuleren, omdat.....nou gewoon omdat ik dan zó'n blij mens zou zijn.
Maar goed, nogmaals, ik ken de lieve dames in kwestie niet, dus die vlieger gaat niet op. Er rest mij nog één hoop, en dat is mijn vader. Die lieve man die een half jaar lang met mij mee-dieete en die op 1 juli zijn einddatum bereikte. De reden waarom ik morgen met hem als beloning ga shoppen. Voor hem. Maar als we toevallig in Groningen ergens dát jasje tegenkomen.....kijk ik hem met mijn blauwe oogjes aan, knipper een paar keer, en dan zul je zien dat mijn lieve papa dat jasje voor mij gaat kopen. Gewoon omdat ie zoveel van me houdt. Toch pap?
