Hij had het volbracht, een half jaar lang niet shoppen. Ik was trots op mijn vader, maar ook jaloers. Ik moet immers nóg een half jaar. Op 1 januari spraken we af dat als mijn vader zijn zes maanden kledingdieet had overleefd, ik hem als traktatie mee zou nemen voor een dagje shoppen.
Vorig weekend was het zover. Gek, bedacht ik me onderweg in de auto, dat ik in al die 29 jaar nog nooit met mijn vader op pad ben geweest om kleren te kopen. Wel met moeders uiteraard, maar waarom eigenlijk niet met papa? Van hem heb ik immers mijn immense voorliefde voor kleding geërfd, en niet van moederlief. Daar was ik nu wel blij om, want als het mijn moeder was geweest, die haar zes maanden kledingdieet had overleefd, had ik vandaag als traktatie allemaal vrouwenkledingwinkels in gemoeten. Dat zou een uiterst pijnlijke aangelegenheid zijn geworden. Shoppen met mijn vader was in dat opzicht een heel stuk veiliger.
Mijn vader had voor die dag één missie: ‘een leuke gekleurde broek’. Hoor je het je vader van 57 al zeggen? ‘Alles best, als het maar geen rode broek wordt’, was mijn eerste reactie. ‘Hoezo niet?’ vroeg hij oprecht verbaasd. ‘Pap, een rode broek kan écht niet, dat is zo vreselijk….ballerig. ‘Ook geen bordeaux rode’, vroeg hij nog. ‘Nee, juist geen bordeauxrode.’ Zucht, dit kon nog wel eens een zware dag worden.
Gelukkig was hij de rode broek snel vergeten toe we de WE in stapten. Want daar hing hij, mijn vaders droombroek. In één rechte lijn liep hij erop af. Een smurfblauwe broek. Hoera! Ze hadden de knalkleurige broek zelfs in twee verschillende modellen dus hij had nog keus ook. Ik zag meteen ook de leuke rood-blauw geblokte blouse hangen die er perfect op zou staan en greep het uit het rek. Nu kwam ik op dreef. ‘Een wit T-shirt is er ook leuk op pap, waarom pas je die ook niet even.’ Maar papa antwoordde al een wit T-shirt te hebben. Dus? Sinds wanneer is ‘iets al hebben’ een reden om iets niet te kopen?
Maar goed, een linnen broek, die had mijn vader nog niet en dat leek me nou zo leuk voor hem. ‘Lekker voor de vakantie’, zei ik, en zocht de juiste maat van een leuke groenige linnen broek. ‘Ook leuk met een gebroken wit T-shirt’, zei ik en duwde hem het pashokje in.
Een paar seconden later schoof het rode gordijn van het pashokje open en daar stond mijn vader in de linnen broek. De linnen broek die als een strakke spijkerbroek om zijn bovenbenen en billen sloot. ‘Hij zit prima he’, merkte m’n vader op en draaide een rondje voor de spiegel. ‘Pap, neeeee, dat ding zit veel, maar dan ook véél te strak. Het is geen spijkerbroek hoor, maar een linnen broek.’
Papa leek het probleem niet te zien. ‘Een linnen broek moet wijd zitten, dat hoort nu eenmaal zo’, probeerde ik uit te leggen. ‘Ik kijk wel even of ze een grotere maat hebben.’ Die hadden ze niet en dus was de linnen broek exit. Gelukkig.
Toen m’n vader even later in zijn knalblauwe broek met bijpassende blouse het hokje uitkwam verscheen er een grote glimlach op m’n gezicht. ‘Hartstikke leuk pap’. ‘Ben ik hier niet te oud voor’, vroeg hij nog, maar dat bezwaar wuifde ik achteloos weg. ‘Hoezo ben je te oud om je leuk te kleden?’
Papa kocht nog een bijpassen de polo en voor we er erg in hadden was het al sluitingstijd. Thuis zat moederlief gespannen te wachten op de buit. Toen papa zich boven had omgekleed en in zijn hippe nieuwe outfit de woonkamer inkwam, viel mijn moeders mond open van….tja van wat eigenlijk. ‘Zo, dat is wel heel erg…eh…knal’, bracht ze voorzichtig uit. En toen wist ik dat mijn ‘pimp-je-papa-project’ meer dan geslaagd was.
