Waar je doorgaans de eerste twee weken van het nieuwe jaar bedolven wordt onder de nieuwjaarswensen van vrienden en kennissen, vergaat het mij dit jaar geheel anders. Het eerste wat willekeurige vrienden en kennissen, die ik tegenkom tegen me zeggen is niet; ‘gelukkig nieuw jaar’, maar: ‘En, en en?’ Of degene die iets uitgebreider van stof zijn: ‘Heb je al geshopt? Ben je helemaal los gegaan?’
Na een jaar intens meeleven, was iedereen oprecht geïnteresseerd wat ik sinds 2 januari heb gedaan; de dag dat de winkels weer open waren en ik voor het eerst sinds een jaar eindelijk weer mocht shoppen.
Ik heb besloten dat mijn blog nog wel even een paar weekjes door kan gaan. Omdat ik zelf ook heel benieuwd ben hoe de komende weken zullen vergaan.
Maar om op de veelgestelde vraag terug te komen. Op 2 januari zat ik thuis. Ben ik niet op een drafje naar de stad gerend, sterker nog, ik ben geen winkel in geweest. Er was een ding wat ik wel echt nodig had: nieuwe lingerie. Dus later die week toog ik met de vriend naar de Hunkemöller om voor een heel zacht prijsje (lang leve de sale) wat leuke setjes uit te zoeken. En dat was dat.
Ik had besloten in eerste instantie alleen datgene te kopen dat ik echt nodig had. Ondergoed dus, maar ook sportkleding. Nu ik immers werkloos ben, moet ik iets nuttigs doen met die zee aan vrije tijd en sporten leek me een prima opvulling. Weer eens wat anders. Maar sportschoenen had ik niet en sportkleding al evenmin.
Dus trok ik er een hele zaterdag voor uit. Ik had twee missies: een enigszins leuk uitziende sportoutfit én iets moois vinden voor de drie tegoedbonnen die ik nog had. Acht maanden geleden, in het vreselijke shoploze jaar, kreeg ik voor mijn verjaardag een cadeaubon voor H&M en een bon voor de Jutka en Riska. Ik had ze heel bewust bewaard, omdat ik het stiekem een beetje vals spelen vond als ik ze destijds had uitgegeven. Dus ze lagen al maanden stof te vangen in de kast, wachtend op het nieuwe jaar. Daarnaast had ik, zoals elk jaar, ook nu weer een aanzienlijke Bijenkorfbon als kerstpakket van mijn werkgever kado gekregen. Die drie bonnen mocht ik van mezelf besteden, als beloning voor mijn immense prestatie van het afgelopen jaar. Wel zo fair nietwaar?
Goedgemutst stapte ik de eerste sportwinkel binnen. Ook hier was het sale en enthousiast pakte ik het eerste beste gekleurde hemdje van het rek. Wat?? Veertig euro?? Voor een sporthemdje?? Dat noem ik geen sale. Op naar de volgende sportwinkel waar de prijzen vast wat normaler zijn. Hmmm, niets bleek minder waar. Ik vertik het om tachtig euro neer te tellen voor twee sporthemden en bedacht dat ik net zo goed gewone katoenen singlets kon kopen bij de H&M. Absorbeert en ademt iets minder, maar ach. Tot mijn verrassing bleek de H&M in mijn jaar afwezigheid een hele sportafdeling in het assortiment te hebben opgenomen. Wat een geluk! Hier kostten de sporthemdjes in alle kleuren van de regenboog slechts een tientje. Now we’re talking! En ze bleken ook nog super leuke sportbroeken te hebben en bijkleurende sokjes. Helemaal content rekende ik af met mijn tegoedbon. Missie één volbracht.
Voor de tweede missie moest ik naar de Jutka en Riska. Ook hier slaagde ik in no time en vond een fantastische hippie-achtige jurk ter waarde van mijn tegoedbon.
Het shoppen ging iets te voorspoedig, dus ik besloot het een tandje moeilijker te maken. Ik zou alle kledingwinkels ingaan waar een grote sale sticker op de etalages prijkte. In voorgaande jaren leverde een dergelijk middagje sale-shoppen mij minstens tien kledingstukken op. Ik was enigszins huiverig dat de hebberigheid van weleer weer volledig beslag van me zou nemen, zodra ik een voet over de drempel zette.
De eerste winkel waar ik mijn nieuw verworven anti-shop skills ging testen was de WE. Doorgaands altijd wel iets leuks te scoren, zeker in de uitverkoop. Ik liep langs de rekken, trok hier en daar erwat uit, maar echt opgewonden werd ik er niet van. Binnen vijf minuten stond ik weer buiten. Wat was er met me aan de hand? Ik probeerde het bij de schoenenwinkels. Zelfde verhaal. Ja, in de Mango zag ik een paar prachtige, bespottelijk laag afgeprijsde jurkjes hangen. Maar dacht ik rationeel, ze hadden korte mouw en waren lastig te combineren met een vest oid. Dus liet ik ze links hangen. En zo ging ik alle winkels af. En ik zag heus wel mooie dingen hangen hoor, het is natuurlijk niet zo dat ik ook mijn smaak ben verloren het afgelopen jaar, maar nergens ging mijn hartje echt sneller van kloppen. Bij het meeste dacht ik: zoiets heb ik al, of: leuk, maar niet bijzonder.
En zo beste mensen, kwam ik na uren winkelen thuis met een tasje sportkleding, mijn hippiejurk en…een vrolijk riempje. Het enige ‘overbodige’ wat ik kocht die dag. Ik keek naar mijn aankopen, waarvan het meeste me nog niks gekost had ook en kon maar één ding concluderen: ik ben genezen!!! Maar ik had nog een Bijenkorf bon over….ik dacht ineens aan de geweldige groene sneakers met sleehak waar ik vriendin D. laatst in had zien lopen, zocht even op de site van de Bijenkorf, en zo waar, er waren nog slechts 2 paar in heel Nederland gelukkig in mijn maat. Ik drukte op bestellen, rekende online af met mijn tegoedbon (leve de techniek) en dacht bij mezelf: en nu is het voorlopig wel weer even mooi geweest….
Of dat ook echt zo blijft, zullen we de komende weken gaan merken.
